Medyo tagaktak na ang pawis ko sa init ng araw. Alas tres ng hapon ako pinapapunta sa bago kong part-time na trabahao bilang tutor sa Katipunan. Mahirap maging estudyante sa kolehiyo, lalo na kung galing ka sa probinsya at di naman kalakihan ang pinadadalang allowance ng mga magulang.
Tipikal na promdi lang ako, di kaputian, medyo batak ang katawan, may punto pag nagsasalita. Pero at most, may utak. Kaya nga nakapag-apply at natanggap ako kaagad bilang tutor ng mga elementary at high school students sa isang tutorial agency/service. Magtuturo ako ng high school subjects, pero I prefer math.
Bilang isang future engineer, maganda na yung maibahagi ko naman yung nalalaman ko sa math sa mga batang medyo ayaw dito. Gagawin kong enjoyable sa kanila ang subject na ‘to. Go forth and multiply, ika nga. Haha.
Kumatok ako sa pintuan ng tutorial center. Isang bahay lang ito, may isang kwarto lang na ginawa nilang office/tutorial room. Pinapasok ako ng ‘boss’ ko, si Ma’am Lisa.
“This is your first day, Jelo. Good luck. Mamaya-maya pa darating yung estudyante mo. Sa ngayon, basahin mo muna yung mga textbooks dito sa shelf, para ma-refresh ka. I-observe mo na rin yung ibang tutor kung paano sila magturo,” sabay paglahad ng kamay sa tatlo o apat pang mga tutor na nagtuturo ng mga elementary students.
“Karamihan ng mga estudyante dito, galing private or exclusive schools. It would be better to converse with them in English. Mas sanay sila dun.”
“Yes ma’am,” sagot ko.
“O pa’no, maghintay ka na dyan ah. Yung desk nyo ng estudyante mo, dito sa may corner. Yung iba pang textbooks, andito sa may shelves sa corridor. Kunin mo lang, pero ibabalik mo rin kung saan mo kinuha.”
“Yes ma’am,” sagot ko sabay tango.
“Sige. Johan,” sabay tingin sa isang tutor na nagbabasa lang.
“Paki-assist mo si Jelo pag may kailangan siya ah. Jelo, kay Johan ka muna lumapit habang wala pa yung tuturuan nya. May aasikasuhin lang ako sa loob. Maiwan ko muna kayo.”
“Yes ma’am,” sabay naming sagot ni Johan.
At lumabas si Ma’am Lisa sa office.
“Hi, Jelo tol,” sabi ko kay Johan sabay abot ng kamay.
Tumango lang siya, kasabay ng tipid at pilit na ngiti.
“Uhh,” sabi ko sabay kamot ng ulo.
“Mahirap ba magturo dito. First time ko kasi eh. I mean, makulit ba yung mga bata?”
“Kung iisipin mong mahirap, mahirap talaga,” sabi ni Johan.
“Ah, hehe, oo nga.”
Balik siya sa pagbabasa. Katabi ng desk ko ang desk nya, kaya siguro siya na lang ang sinuggest ni Ma’am Lisa na mag-assist sa ‘kin. Suplado ang itsura ni Johan, parang ugali niya. Maputi, malaki ang mata, medyo makapal ang kilay, di katangkaran. May maliliit na pimples. Pero sino ba ang di pa nagkaroon nun? Ang cute nga tingnan eh. Strategically-placed yung mga maliliit na tigyawat nya sa pisngi. Nakapolo pa siyang blue. Kaya lang ansuplado. Kala mo siya lang marunong magturo. Kung iisipin mong mahirap, blah blah blah.
Tumingin sakin si Johan, medyo nakakunot ang noo. Tinititigan ko pala siya, di ko napansin.
“Ahh, hehe, uupo na ko dito,” sabi ko sabay kamot sa ulo at upo sa desk ko. Mukhang mahihirapan akong basagin ang isang ‘to.
Di ako magaling makipag-socialize, at kung suplado rin lang tulad ni Johan ang pakikisamahan ko, mahihirapan nga talaga ako. Katabi ko pa naman. Sana yung isang girl na lang dun sa kabilang desk na may kakwentuhang bata, o kaya yung kuya na tinuturuan yung isa pang bata tungkol sa adjectives. Wag lang si supladong Johan. Buti airconditioned yung office. Nakakainit kasi ng ulo.
Patingin-tingin lang ako sa buong kwarto. May mga walong desks sa loob ng office. Dalawa malapit sa pintuan, apat sa gitna, at dalawa dito sa may bintana kung san ako at si suplado nakapuwesto. May dalawang magkaharap na upuan sa bawat desk, para sa isang tutor at isang estudyante. Lima pa lang kaming tutors, mukhang mga estudyante pa lahat.
Tanungin ko kaya si Johan kung estudyante pa siya? Matagal na ba siyang nagtututor dito? Para lang makulitan sakin. Bubwisitin ko lang.
“San ka pala nag-aaral?” tanong ko sa kanya.
Tumingin siya sabay turo sakin. Kumunot ang noo ko.
“Kung di ka poser lang, schoolmate tayo,” sagot niya.
“Ha?”
“Your shirt.”
Tumingin ako sa Tshirt ko. Ah. Binili ko sa school. Schoolmate nga yata kami.
“Hehe, anong course mo? Student number?”
“Economics. 2011. Ikaw?”
Wow, interesado siya. O baka verbal filler lang. Alam mo na, nagtanong for the sake of asking. Parang yung ginagawa ko. “Chemical Engineering. 2013.”
“Ah okay,” sabay balik sa binabasa niya. At nawala ko na naman siya.
Minsan patingin-tingin ako sa iba pang tutor. Nakikipaghagikgikan na yung girl dun sa batang kakwentuhan nya, habang medyo nakakunot na yung noo nung kuya na nagtuturo ng English. Yung isa pang tutor, dalawang high school girls na ang tinuturuan. 3:30 pm na. Wala pa rin akong estudyante.
Si Johan din, wala pa. Pero di bakas ang pagkainip sa kanya. Baka sanay na. Suplado naman kasi siya. Kwentuhan sana kami. Kung ano hilig nya. Bakit siya nagtuturo. Ano height nya. Ano magandang panghilamos sa mukha. Kung may gelpren na siya. Kung virgin pa ba siya. Haha. Ako kasi, oo.
Tumayo ako para kumuha ng textbook. Pinapahirapan ko lang kasi sarili ko sa paghihintay, eh pwede nga naman pala akong magbasa. Marefresh man lang ang utak ko sa ibang high school subjects. O kunwari lang na may gagawin ako. Dahil di naman talaga ako makakapagbasa. Di pa ako kumportable. Lalo na sa tabi ni supladong Johan.
Nang nakapili na ako ng libro (Trigonometry), napansin kong nakatitig sakin si Johan. Or rather, nakatitig sa may puwitan ko. Nang mapansin ko, pasimple lang siyang bumalik sa pagbabasa. Tiningnan ko yung puwitan ko, baka nilagyan kasi ng loko yung upuan ko ng kung ano, at sinisigurado niyang naupuan ko yun.
Pagbalik ko sa upuan, nagbasa na rin lang ako ng libro. Kunwaring nagbabasa lang. Palipat-lipat lang ako ng pages ng libro. Araw-araw kong nakikita sina cos, sine, at tan. Mga best friends ko sila ngayon, at medyo nakakasawa na rin silang kasama araw-araw. Puro problema dala nila sakin. May ruler at protractor sa desk ko, kaya kunwari sinusukat-sukat ko yung mga angles sa libro. Kunwari lang. Pampalipas-oras.
Ano kaya pwede pang masukat? Yung height kaya ni Johan, sukatin ko. Tiningnan ko siya, nagbabasa. At kumambyo. Oo, kumambyo. Ng titi. Sukatin ko kaya titi ng lokong to? Haha. Malamig kasi sa office. Baka tinitigasan.
Nahuli ako ni Johan na nakatitig sa crotch niya. Kumunot na naman ang noo niya. Bumalik ako sa pagbabasa. Ang yabang niya. Kanina nga tinitingnan niya puwitan ko. Inirapan ko ba siya? Di naman di ba?
Sinukat-sukat ko ulit yung mga angles sa libro. Yung titi kaya ni Johan, diretso lang, o nakakurba pakaliwa o pakanan? Yung akin kasi, diretso lang. Mga anim na pulgada. Di ko pa nasukat sa ruler, pero dahil magaling ako tumantya, alam ko mga six inches ang alaga ko. Batak sa pagjajakol. Bakit, sinong binata ang hindi marunong magjakol? Nakahiligan ko lang. Pampalipas-oras. Pero virgin pa ako, pramis.
Nakakanuod din kasi ako ng porn paminsan-minsan. Alam mo na, curious eh. Straight at gay porn. Lesbian porn din. Tinitigasan ako sa mga yan. Siguro nga di ako straight. Tanggap ko naman yun. Di lang talaga halata na silahis ako. Medyo maraming nagkakagusto sa akin na mga babae nung high school pa ako sa probinsya. Minsan na rin akong naging player ng basketball sa barangay. Pero ni minsan, wala pa namang nanligaw sa ‘king lalake.
Ewan lang dito sa Maynila. Di kasi ako masyado lumalabas ng bahay. May wifi ang kapitbahay. May pinaglumaang laptop si Tita na binigay sakin. Alam nyo na kung paano ako nakakapanuod ng porn.
Biglang tumayo si Johan nang may pumasok sa pinto. Napatingin din ako sa pinto. May estudyante, nakauniform kasi. Lalaki, maputi, medyo chinito. Sa tangkad at katawan nya, mukhang basketball player ng high school class nila. Pero di pa gaanong well-formed ang katawan, medyo bata pa. Mukhang boy-next-door. Nginitian siya ni Johan, ang unang beses na nakita kong ngumiti nang totoo ang suplado. Tumango lang yung estudyante at lumapit sa kanya.
“Musta Kuya Jo?” tanong ni estudyante.
“Oks naman. Ikaw? Musta araw?” Anlapad ng ngiti ni Johan. Hanggang batok.
“Ayos lang. Yung math lang naman talaga problema ko eh,” sagot ni estudyante habang pinapatong ang bag sa ibabaw ng desk ni Johan. “May homework kami, medyo magulo.”
“Hayaan mo, kaya natin yan,” paninigurado ni Johan sa pinakamayabang na tono ng boses niya.
“Hehe ayos yan Kuya,” sabi ni estudyante, sabay upo sa silya at labas ng mga gamit.
Sa mga sandaling yun, nakatingin lang ako sa kanilang dalawa. Gwapo si estudyante, mukhang taga-exclusive school nga. Cute naman si supladong Johan. Siguro kung nasa amateur porn sila, magtetrending yung video. Ibobottom ni estudyante si Johan.
Dahan-dahang uupuan ni Johan ang matigas at naglalaway na burat ni estudyante. Namumula ang ulo ng titi ni estudyante habang unti-unting pumapasok sa butas ni Johan. Galit na galit ang mga ugat. Ipapasok nang buo, hanggang sa mga bayag na lang ni estudyante ang nakikita. Nakatayo rin ang titi ni Johan, sarap na sarap sa matigas na burat ni estudyante.
Andun sila, sa classroom. Sa school desk sa bandang likuran. Naka-school uniform. Habang naghihintay ng klase. Habang kahit anong oras eh pwedeng pumasok si prof at iba pa nilang kaklase. Nandun si Johan, taas-baba sa matigas na burat ni estudyante, habang jinajakol naman ng kanang kamay ni estudyante si Johan.
Nakahawak si Johan sa hita ni estudyante, habang yung kaliwang kamay ni estudyante, pinipisil ang utong ni Johan sa loob ng polo uniform. Umaalog ang mga bayag nila. Nagtatama pa kapag pataas-baba si Johan. May pigil na pag-ungol na maririnig. Kuya pa rin ang tawag ni estudyante kay Johan. Ang sikip sikip mo kuya. Ang init ng butas mo kuya. Sarap na sarap ang burat ko sa’yo kuya. Medyo pawisan na sila. Dinidilaan lang nila ang pawis ng isa’t isa. Sarap. Iniisip ko pa lang, naglalaway na titi ko.
Nahuli na naman ako ni Johan na nakatitig sa kanya. As usual nakakunot ang noo niya. Napatingin din sakin si estudyante.
“Uy, kuya, bago ka dito?” tanong niya sa’kin.
Nagulat ako.
“Ah, oo,” sagot ko, sabay lunok. Medyo tinigasan ako sa iniimagine ko, kaya dapat i-divert muna sa iba ang berdeng utak ko. “Jelo nga pala.”
“Ah, Niccolo,” sabi niya sabay abot ng kamay. Kinamayan ko siya. Anlambot ng palad. At nakakakuryente. Si Johan, nakakunot ang noo. Naagawan kasi ng makakausap.
“Uy, Trigo. May madugong assignment kami dyan,” sabi niya sabay turo sa librong binabasa ko.
“Pamatay yan. Di ako magaling sa formula. Isa lang kabisado kong formula eh. X squared plus quantity of y minus the cube root of x squared raised to two equals one,” sabi niya sabay kindat.
“Ha? Ano yan?” tanong ng economics major na si Johan.
Kumunot din ang noo ko. Ngumiti lang si Niccolo.
“That’s for you to solve, Kuya Johan,” sabi niya sa kanyang tutor sabay baling at kindat ulit sa ‘kin.
Sa sandaling iyon, dumating si Ma’am Lisa. May kasamang batang babae.
“Johan, kaw muna magtuturo kay Hannah until next week. May bulutong kasi yung tutor niya. Niccolo, kay Jelo ka muna magpaturo. Engineering student siya. Mas matutulungan ka niya sa math.”
Nakanganga lang si Johan. Si Niccolo, nakangiti. Jelo, one point. Johan, zero.
“Talaga? Okay lang na Jelo lang itawag ko sa’yo?” tanong ni Niccolo habang nagsusukat ng angles.
“Oo. Parang isang taon lang yata tanda ko sa’yo. Ilang taon ka na ba?”
“Kaka-17 ko lang.”
“17 lang din ako. Jelo na lang. Ganun din naman.”
“Oks. Kung san ka masaya,” sabi niya sabay ngiti.
Masarap kausap si Niccolo. Matanong siya sa kung anu-anong bagay tungkol sa ‘kin at tungkol sa subject na inaaral namin. Bakit daw ako nag-engineering?
Siya raw kasi magmamasscom. Mas gusto raw niya magresearch. At may pagkamadaldal din daw siya. Boring daw ang math. May definite answers. Gusto raw niya, yung medyo subjective.
Yung pinipiga ang utak hindi dahil di mo alam ang formula kundi dahil kelangan kunin mo from experience and knowledge. Yung pagsasamahin mo yung analytical at artistic sides, para may kabuluhan. Ang sabi ko, iba naman sa Chemical Engineering. Makakagawa ako ng dinamita from regular home products kung trip ko. Tumawa lang ang loko.
Si Johan naman, nakasimangot lang habang nagkukwentuhan kami ni Niccolo. Tingin nang tingin. Naiingayan siguro samin. Pabulong naman kami mag-usap ni Niccolo. Pinagkukulay na nga lang niya ng libro yung tinuturuan niya. Ang korni niya magturo.
“Jelo, pano ipo-plot ito?” tanong ni Niccolo sa’kin.
Tiningnan ko ang problem. “Ah, ganito lang yan. I-line mo yung protractor sa may x-axis…”
“Teka, dito ka kaya sa tabi ko. Ang hirap eh,” sabi niya sabay abot sa’kin ng protractor.
Lumapit ako sa may likuran niya at yumuko para ipakita sa kanya kung paano. “Ganito lang…” sabi ko habang gumuguhit mga linya sa graphing paper.
“Talaga, ganyan lang?” tanong sakin ni Niccolo.
“Oo. Kasi dapat…” Napatingin ako sa kanya. Halos two inches lang ang layo ng mukha niya sa mukha ko.
Nakatitig lang siya sa’kin, nakakagat sa labi, nakangiti. Tangina. Anong problema ng batang to? Ang gwapo niya. Tinitigasan ako.
“Ano? Ganyan lang?” tanong niya, nakatingin pa rin sakin.
“Oo, tingnan mo kasi kung san ka dapat papunta.”
“Nakatingin na nga,” sagot niya habang nakatitig pa rin sakin.
“Kung san papunta yung lines na dinodrowing mo. Kung sa anong quadrant,” sabi ko, sabay balik ng tingin sa papel. Medyo nanginginig na kamay ko. At kumakabog ang dibdib ko.
“Ah ganun ba? Hehe, paliku-liko kasi ako eh, nuh?” sabi pa niya.
“Di ka yata nakikinig sa teacher mo sa school eh, nuh?” Pabalik na sana ako ng silya ko, pero nasagi yung ruler sa gilid ng mesa. Ambilis ng reflexes ni Niccolo para masalo ang ruler, kaya lang, nasagi niya ang tigas na tigas na burat ko. Tangina.
“Tigas ah,” sabi niya, sabay pulot sa ruler.
“Ha? Ano?!” sabi ko. Ramdam na ramdam ko, namumula na mga pisngi ko sa hiya. Magreresign na ako sa trabaho.
“Ng ulo ko,” sabi niya, sabay ngiti. “Di kasi ako nakikinig sa teacher ko sa school.” Balik siya sa pagdodrowing ng mga angles.
Balik ako sa upuan, tiningnan ko kunwari ang notebook niya at nagbasa. Nahawakan niya titi ko. At ang tigas nun. O nahawakan nga ba niya? Pakiramdam ko, di na ako virgin. Lalake naka-una sakin.
Natutuyo lalamunan ko at kelangan ko mag-cr. Magpahupa ng nagngangalit na unos sa loob ng boxers ko. Kaya lang, di ako makatayo ulit. Halata pa rin na may nakabukol sa pantalon ko. Bakit ngayon pa? Anlakas ng kabog ng dibdib ko. Ang lamig ng pawis ko.
“Jelo, easy lang, matagal pa exams ko. Okay ka lang?” tanong sakin ni Niccolo.
“Ah, oo. Ah, punta lang ako sa cr,” sabi ko sabay mabilis na tumayo at naglakad palabas ng kwarto.
Gusto ko sanang magpalabas dahil sa tigas ng titi ko, pero sa bahay ko lang talaga ginagawa yun. Isa pa, malamig lang talaga siguro sa office kaya ganun. Hay. Lokohin pa talaga ang sarili?
Umihi na lang ako sa cr, naghugas, pumunta sa may water dispenser sa labas, at uminom ng tubig. Nahimasmasan ako kahit papaano. Inhale. Exhale. May tuturuan pa akong bata. Kaya ko ‘to.
“Ano ginawa mo? Ba’t antagal mo?” tanong sa’kin ni Niccolo pagbalik ko.
“Nag-cr. Uminom,” sagot ko. “Saan na tayo natapos?”
“Sa pagtingin ko kung saan dapat ako papunta?” sabi niya.
“Sira.”
“Sa di ko pakikinig sa teacher?”
Ngumiti na lang ako at umiling-iling, habang binubuklat ko ang libro niya.
“Sa tigas.”
Tumingin ako sa kanya, nakakunot ang noo.
“Ng ulo ko,” dugtong niya.
“Sira ka talaga,” sabi ko.
“Sa ibaba,” mahina niyang binulong.
Tangina. Ano bang trip ang nalalaman ng batang ‘to? Kumunot lang lalo ang noo ko sa kung saan papunta ang usapang ito. Di ko na alam isasagot ko. Nakakainis. Naiinis ako dahil di ko makontrol. Naiinis ako dahil gusto ko.
“Sa ibaba ng libro kako. Dyan sa page na yan,” dugtong niya, sabay turo sa isang problem sa libro. “Dyan tayo natapos.” Kukutusan ko na talaga siya.
Nainis ako. “Gawin mo mag-isa. Ichecheck ko na lang mamaya,” sabi ko, masungit ang tono.
“Ha? Bakit?”
“Kaya mo na yan. Iga-guide na lang kita pag nagawa mo yang isa. Para alam ko kung sa anong parte mas dapat natin pagtuunan ng pansin,” sabi ko, parang teacher kunwari.
Ngumiti siya. “I like that, sir. Ano kaya muna dapat nating pagtuunan ng pansin.”
“Yang tigas ng ulo mo.”
Nanlaki ang chinito niyang mga mata. Ay, tangina, ano nga yung sinabi ko? Pati ako nahahawa sa trip ng batang ‘to. Ah, ewan, bahala na.
Binigay ko sa kanya ang libro niya. “Gawin mo yang una at pangalawa. Sabihin mo kung saan ka nahihirapan.”
Kinuha lang niya ang libro niya at ginawa ang pinagagawa ko. Sa mga oras na yun, may dalawa pang tutors at ilang estudyante pa ang nagsidatingan sa kwarto. Yung iba, nagbabasa nang mahina. Yung iba, nagkukwentuhan lang.
Si Johan, pinasasagot ng assignment yung tinuturuan niya, pero siya, nakatitig sa sinusulat ni Niccolo. Naiinggit siguro si suplado coz I can teach math well and he can’t. Haha. Ang yabang ko lang. Di ko naman talaga tinuturuan pa si Niccolo. Di pa ako ganun kakumportable. Siguro, ganun din si Niccolo sa’kin. Di pa kami gaanong kakumportable sa isa’t isa, although we did some small talk.
Kaya lang, sa trabaho kong ito, kailangan kong tanggapin na makikisalamuha ako sa mga mas batang estudyanteng di ko naman kakilala at maaaring kumwestiyon sa abilidad kong magturo dahil estudyante rin lang ako.
Pinanuod ko na rin si Niccolo habang nagpa-plot siya ng points. Mukhang di naman siya mahirap turuan. Madali naman siya pumick-up ng instructions. Sadyang makulit lang siya. Nakakainis na nakakatawang kulit.
Pinagmasdan kong mabuti ang mukha niya. Medyo mahaba pala pilikmata niya. May nunal siya sa may right temple at may butas ang kaliwang tenga. Tinanggal lang siguro niya hikaw niya kasi bawal sa school.
Medyo matangos ang ilong niya, pero may mannerism siya na kumukunot ang ilong. Parang rabbit. Medyo pink ang labi niya, at nakalabas pa nang kaunti ang dila habang nagpoplot ng points. Sira talaga.
“Pag ba ako natunaw, paano mo ‘ko patitigasin?” ang tanong ng walang hiyang si Niccolo.
“Ano?!” sabi ko. Nahuli ako ng lokong nakatitig sa kanya.
“Eh di ilalagay sa freezer! Haha,” sabi niya. Lalong lumiit ang mga mata niya.
“Sira ka talaga.”
“Ba’t ka nakatitig sa’kin?” tanong niya habang nagdodrowing ng mga linya.
Nahuli ako ng loko. “Sira, malamang yung ginagawa mo tinitingnan ko kung tama. Baka paliku-liko eh,” palusot ko.
“Tama yan. Ako pa,” buong pagmamayabang niya. “Eh alam ko na ngayon kung saan ako pupunta.”
Ngumiti siya sa ‘kin. Yung ngiting walang halong kulit. Simpleng ngiti lang. Yung satisfied na ngiti.
Nang uwian na bandang 5:30 pm, tinanong ako ni Niccolo kung saan ako umuuwi.
“Ah, may boarding house ako malapit sa school. Dun ako tumutuloy. Pero umuuwi ako sa province every two weeks,” sagot ko. “Kaw, san ka?”
“Diyan lang sa Loyola, malapit lang,” sabi niya habang nagliligpit ng ilang mga gamit. “May gagawin ka pa ba?”
“Ha? Bakit?”
“Sama ka sa ‘kin sa bahay. Chill lang. Meryenda muna tayo. Or early hapunan. Whatever suits you.”
Napaisip ako. Or rather, di ko alam iisipin ko.
“Pero kung busy ka, siguro next time na lang,” dugtong niya habang sinusukbit ang backpack niya.
Napatango na lang ako. Sa probinsya, may mangilan-ngilan akong tropa sa basketball ang nagyayaya sa mga bahay nila para tumambay at magkwentuhan. Pero walang ganitong pakiramdam. Yung tuwa. Yung excitement. Yung nanginginig ang tuhod at kamay ko. At tangina, yung tinitigasan ako. Pero inosenteng pagyayaya lang naman ang inaalok ni Niccolo. Ako lang naman itong excited.
“Ano? Sasama ka ba sa ‘kin?” tanong niya ulit.
Umepal ang supladong si Johan. “Ako, di mo ko yayayain?” Ngumiti lang si Niccolo.
Ngumiti na rin lang ako. “Ah, oo, may aasikasuhin pa kasi ako eh. Siguro nga next time na lang. Kayo na lang ni Johan.”
Nag-iba ang itsura ni Niccolo. Sumimangot. Disappointed. Parang batang pinangakuang isasama sa SM pero di natuloy.
“Okay,” sabi lang niya. “Alis na ‘ko,” sabay lakad palabas. Sumunod si Johan sa kanya.
Naiwan ako sa desk. Niligpit ko ang ibang mga gamit ko. Ang ibang tutors, may mga estudyante pa, pero nag-aayos na rin ng mga gamit. Si Ma’am Lisa, nakikita ko sa labas ng pintuan, may kausap na isang tutor.
Nalungkot ako bigla. Pakiramdam ko, nadisappoint talaga sakin si Niccolo. Siguro nag-ooffer lang talaga siya ng friendship. Pero sa di ko malamang dahilan, ayokong mag-open up sa kanya. Dahil ba natatakot ako na magkagusto sa kanya? O baka naman dahil may gusto na ako sa kanya at ayoko na lang magpahalata?
To Be Continued…