ni MidLifeCrisis
April 19, Wednesday 9pm.
Nakatitig ako sa aking cellphone. It’s been a month since I last turned it on.
Bakit nga ba eto naka-off?
Ahhhh! Tanda ko na.
March 17 nung last syang nagsend ng i-Message. “Good morninggggggg” was all he said.
Hindi ko sya nireply. Bakit nga ba?
Dahil nasaktan ako. May nabasa kasi akong isang sulat. May mahal sya, at hindi ako ‘yon. Masakit. Pero wala akong karapatang i-confront sya. Walang kami. Kaibigan lang ang turing nya sa akin.
Samantalang ako? Ano nga ba ang turing ko sa kanya?
Hindi ko alam, basta ang alam ko lang masaya ako noon kapag kausap ko sya. Na-eexcite ako sa tuwing tumutunog na ang aking cellphone. Kabisado ko ang text tone na in-assign ko sa name nya. Sya ang nagturo sa akin ng i-Message, sya lang ang ka-i-Message ko. At sa loob ng halos dalawang buwan naming magkausap ay nahulog ako sa kanya.
I fell hard, kaya nung nabasa ko ang sulat na ‘yon, masyado akong nasaktan. To the point na hindi ko sya kayang i-reply, hindi ko sya kayang kausapin.
I even had to deactivate my dummy FB account kung saan naka-add sya. Gusto ko lang malagpasan ang stage na “mahal ko sya”. Alam ko namang magiging okay din ako pagdating ng panahon. Alam kong malagpasan ko ‘yon.
Ang tanga ko lang noh? Nagmahal ng isang taong hindi ko pa na-meet in person. Nakilala ko lang sya through a friend. Ang sabi wala daw girlfriend at since broken-hearted ako that time, sige gorabels. Pumayag akong maging katextmate ko sya, anything that would distract me was very much welcome at that time. At naging ka-i-Message ko nga sya, until March 17.
At hindi rin nya ako kinulit. Siguro nga dahil totoong may mahal na sya.
March 19 nung tuluyan kong ini-off ang aking cellphone sabay ng hindi ko paggamit sa SIM na nakasaksak dito. It was more like a psychological move for me. Ayokong harapin ang dagdag na sakit kung sakaling hindi na talaga sya mag-memessage sa akin. Hindi ko din pwedeng palitan lang ang SIM at gamiting muli ang cellphone na ‘to kasi nakaconnect dito ang aking icloud. Hindi ako marunong mag-deact ng icloud, at ayoko na i-Google kung paano.
Bumili nalang ako ng mumurahing cellphone, ‘yong tamang pang call and text lang talaga. Umiwas ako sa lahat ng social media interactions.
Until today.
Napabuntung-hininga ako. Kumusta na kaya sya? Namiss din kaya nya ako? Ako? Miss ko sya, sobra.
Paano kung nakalimutan na nya ako? Pero impossible ‘yon, one month palang naman ang lumipas. Pero paano kung ayaw nya na akong kausapin? May usapan kaming magkikita a week from now at kailangan kong ma-confirm kung tuloy pa ba ‘yon o hindi na.
Bago pa man kami hindi nagkausap ay alam nya ng nag-file na ako ng leave for 2 days. But he didn’t know na may ticket na ako nun. I purposely withheld that information from him for the lame reason na ayokong ma-pressure sya into meeting me. Ayokong mapilitan syang i-meet ako nang dahil lang tapos na akong magpa-book.
Isang malalim na paghinga uli ang aking pinakawalan. At dinampot ko na ang aking cellphone na kung makapagsalita nga lang ay siguro kanina pa eto sumisigaw sa akin na i-on ko na sya.
Nag-unahan sa pagpasok ang mga messages, mapa-Viber man o texts o sa FB messenger. Naka-auto connect pala eto sa unsecured WiFi ng building. Pero sa dami ng messages na pumasok, wala ni isa ay galing sa kanya.
Ramdam ko ang pamumuo ng luha sa aking mga mata pero hindi ako nagpaawat. I sent him a message.
“Hey! Embeck…. Musta? Namiss kita ah! Are we still on next Thursday?”
At muli akong nakatitig sa screen ng aking cellphone.
Mga ilang minuto din ang lumipas bago ko nakita ang status ng message.
Delivered.
Read 9:45pm.
Tapos lumabas na yong bubble, indicating na he was typing a reply.
Kinabahan ako. Ano kaya reply nya? Yes? No? Maybe?
“Hey you back! Am good, naka-duty ako ngayon. Medyo busy. May client visit na naman kasi kami e.”
“Nakow, yan na naman yang work mo na minsan ay 24 hours kang gising.”
“Hahaha! Wala e, this is my life. And about sa Thursday, I thought hindi ka na tutuloy. Hindi ka naman na kasi nagparamdam. How long has it been? A month?”
“Yeah but then di ba sinabi ko naman sa yo noon. Hindi man tayo magka-usap ng ilang weeks, magkikita at magkikita tayo sa April. At alam mong nag-file na ako ng VL before pa ako nawala sa ere.”
“Yah. But then akala ko wala na ‘yon, akala ko ayaw mo na. Hindi ka na kasi nagreply sa message ko e.”
“So anong ibig mong sabihin? Hindi na tayo magkikita?” Sumikip na dibdib ko at alam kong anytime soon bibigay na din ang luhang kanina ko pa pinipigil.
“Sorry…. Kasi may problema lang.”
“Ok, no worries. Naintindihan ko. You take care, hmmkay?”
Hindi ko na inantay ang reply nya. Pinatay kong muli ang aking cellphone at pinakawalan ang aking mga luha.
May 8, Monday 10am.
“Hey, Jake! Tapos na bang ayusin yong baby ko?” Bungad kong tanong sa IT Manager sa bago kong pinasukang opisina. Pinaayos ko kasi ang aking laptop. Na-virus daw. At hindi ko na inantay na ibalik sa akin. Ako na mismo ang pumunta sa office nila Jake at may kelangan akong gawing report sa araw na ‘yon.
“Oh Chai, wait.” Lumingon si Jake sa staff nyang nakatago ang mukha sa monitor ng pc nito. “Tapos na ba yang laptop?”
“Malapit na, boss. Konting kalikot nalang.” Sagot nung staff ni Jake. Parang familiar ang boses nya and I would know that voice anywhere. Pero impossible. Alam ko kung saan nagtatrabaho ang meari ng boses na ‘yon at hindi ‘yon dito.
“Ahmmm, pwedeng pakihatid nalang pagkatapos? Pleaseee… ”
“Okay po.” Aba! Magalang pero suplado. Hindi man lang sumilip sino kausap nya.
“Thank you.” Sagot ko sa supladong staff ni Jake at nagpaalam na din ako kay Jake.
Hindi ko namalayan ang oras. Ang alam ko lang malapit na ang lunchtime kasi nakaramdam na ako ng gutom nung may kumatok sa aking opisina. At pumasok eto dala ang aking laptop.
Natulala ako habang kumakabog ang aking dibdib at nakatitig sa lalakeng pumasok. Chubby, kasing-tangkad ng dati kong crush na si Anton, so he should be around 5’6″. Nakapony tail ang maitim at medyo kulot nitong buhok. At may nunal sa noo.
Holy shit!
“Maam, okay na po ‘tong laptop nyo. Wag na po kasi kayong pumapasok kung saan-saang site para di na to magka-virus uli” Patuksong sabi nito sabay ngiti.
Sya nga! Kahit sa picture ko lang sya nakita pero alam kong di ako nagkakamali.
“Jay? Di ba sa ano ka nag-wowork? Paano kang napunta dito?”
“Oh about that. Nilipat kaming dalawa ni boss dito. Alam mong sister company ‘to ng dati naming pinagtrabahuan, di ba? Nirequest daw ng taga taas e, mas kelangan daw kami dito kasi nasa start up stage pa sya. And I didn’t know na andito ka din until binigay ni boss tong laptop mo kahapon.”
“Yeah, kakalipat ko lang two weeks ago.” Gusto ko pa sanang idagdag na nung time na nag-message ako, nasa lobby na ako ng building nun at nag-antay ng result sa aking final interview.
“Tara, early lunch tayo. May mga bagay tayong dapat pag-usapan and I’m pretty sure gutom ka na.” Pag-aya nya sabay lapag ng lappy ko sa aking table.
Ugh! And he still knows me that well. Dati kasi nung “friends” pa kami laging nyang pinapaalala na kumain na ako kapag malapit na ang meal time kasi alam nyang mabilis akong magutom.
Shit! Bumabalik lahat ng alala nya. Akala ko wala na sya sa sistema ko.
But I had to pretend that I was okay.
“Tara!” Sagot ko.
Habang kumakain ay kung ano ano ang napag-usapan namin but we didn’t talk about us, not yet.
Hanggang sa natapos kaming kumain at nag-aya na syang lumabas. Dinala nya ako sa isang parang playground at naupo kami sa isang bench na nasa ilalim ng malaking puno.
“So musta ka? As in kumusta ka?” Sya ang unang nagsalita.
“Am good.”
“Hahaha! That’s my line, lady. Wag mong kopyahin.”
“Di naman patented yan ah! Bleh!” Sabay dila ko sa kanya.
“Namiss kita.”
Shit! Biglang kumirot ang puso ko.
“Ow? Namiss daw pero ayaw akong i-meet. So, who’s the lucky girl?” I know may mahal syang iba, hindi ako pwedeng madala uli. Hindi ako pwedeng bumalik sa kung saan ako noon.
“Huh? Anong lucky girl? There was never a girl, or a boy or anyone for that matter.”
“What??? Di ba hindi mo nga ako ni-meet kasi may mahal kang iba at ‘yon ang problema? Di ba may sulat ka pa nga para sa kanya?”
“And where exactly did you get that idea? Na may mahal akong iba? At ‘yong sulat na ‘yon, it was not even mine. It was my bestfriend’s. I just did the effort of writing it. At nipost ko lang sa FB. And you didn’t even give me a chance to explain. You just shut me down completely. At nung nag-message ka, di mo man lang ako tinanong anong problema bakit hindi kita pwedeng i-meet nung araw na ‘yon. Ni hindi mo din inantay na mag-explain ako. I tried calling your cellphone, naka-off na. Mga i-Messages ko, all undelivered.”
Bumibigat ang dibdib ko sa mga narinig ko galing kay Jay.
“Ni minsan hindi mo din naman sinabi sa akin na mahal mo ko.” Nanginginig ang boses kong sumagot.
“Yah, alam ko yan pero hindi mo ba ramdam na importante ka sa buhay ko nun? Hindi ka ba naniwala na wala naman akong ibang kausap lagi nun kundi ikaw lang? I know I told you I was not yet ready for a relationship then, and you know exactly the reasons why but I never told you I love someone else. Being not ready for a relationship and being in love with someone else are two different things, Chai. You should know that and you should have known then na special ka sa lahat ng babaeng nakausap ko sa mundo ng internet.”
“Jay…..”
“Chai, bakit bigla kang nawala? At nung bumalik ka, bakit di mo ako binigyan ng chance na magpaliwanag? Akala ko ba mahal mo ko nun?”
“Jay, nasaktan ako eh. And when I’m hurting I tend to clam up. I tend to shrink into my own small world.”
“Nasaktan? Ni hindi ka man lang nagtanong.”
“Jay, it doesn’t matter anymore. It’s too late.”
“Too late? Why? What have you done?”
Hindi na ako umimik. Hinayaan ko ng tumulo ang aking mga luha, for the nth time, nang dahil kay Jay.
Yeah, what exactly have I done?
Pumikit ako at pinilit na inaalala ang nangyari.
Nung gabing tinanggihan ako ni Jay na magkita kami the following week ay may natanggap akong text message sa isang number na dati ko na ding ginagamit.
“Chaileeeeee! Hoy! Nasa Manila ka pala! Kita tayo.”
Si Paul.
“Hala! Paano mong alam? Ahhhh sa FB.”
Friend ko sa totong FB account ko si Paul at naipost ko dun sa wall ko na nasa MoA ako at nagpalamig mag-isa.
“Yes! At susunduin kita kung saan ka man ngayon. Nasa Malate lang ako. Remember we used to hang out here a few years back.”
Bah! Kelan lang naging conyo tong lalakeng to?
“Aha! Tamang-tama depressingly happy ako ngayon. At mamaya mo na itanong kung bakit, nasa may Calatagan lang ako. You know the place. At bakit ka nga pala andito sa Kabihasnan ha? Last time I checked nasa Batangas ang bahay nyo.”
“Haha! At mamaya ko na din ikwento. Nasa taxi na ako. C u…”
Hindi naman matraffic kasi malalim na ang gabi kaya wala pang isang oras kasama na ako ni Paul sa taxi pabalik ng Malate.
Umiinom ng beer habang nagkwentuhan. Dun pa rin kami sa favorite place na pinupuntahan namin nung mga nasa late 20s pa kami. Sa Cowboy Grill.
We’ve known each other since we were kids. Sya ang pinakaclose sa lahat ng lalakeng kasabayan kong lumaki dun sa probinsya namin sa Mindanao. Pagkagraduate ng college, sumakay na sya ng barko at nakilala ang babaeng taga Batangas na pinakasalan nya, si Mila. Fifteen years na silang kasal pero hindi pa rin sila biniyayaan ng anak hanggang ngayon.
Nalaman kong nasa Manila sya para mag-process na naman ng papers pasakay ng barko.
“Hoy! Lasing ka na ata ah! Nag-eemote ka na dyan. At yang mga mata mo lalong sumingkit.” Saway ni Paul sa akin nung medyo iba na mga sinasabi ko. Nag-rarant na ako sa harap nya. Parang mas lalo ko kasing naramdaman ang sakit ng rejection ni Jay nung gabing ‘yon. Siguro dahil sa alak. Umiiyak na ako habang nagkukwento.
“Eh tangina kasi, alam mo bang last week ng February pa lang nagpabook na ako ng round trip ticket, makasama ko lang sya. Tapos ganun lang???!!!”
“Anong round trip ticket? Di ba next week pa kayo dapat magkita eh bakit andito ka na?”
“Di ko naman alam na matanggap ako sa ni-applyan ko dito. Kung alam ko lang di na sana ako gumastos nung round trip ticket na hindi ko din magamit.”
“Hay naku! Tama na nga. Tara na, sa hotel ka na matulog, tamad na akong ihatid ka. Madami na din akong nainom. At ayoko ding sumakay ka ng taxi mag-isa.”
Yon lang at hinila na ako ni Paul palabas ng Cowboy Grill. Hindi ko na matandaan saang parte ng pag-eemote ko sya dumukot ng pera para magbayad sa inimom namin.
Malapit lang ang hotel na tinutuluyan ni Paul. Naroon na kami ilang lakad at ikot sa may Malate area.
“Hoy! Pahiram ng toothbrush mo ha? Wala akong dala eh.” Sigaw ko kay Paul nung nasa loob na ako ng banyo sa kwarto nya. Wala akong pakialam kung makihiram ako ng ginamit nyang toothbrush, dati na naming gawain ‘yon, nung nasa college pa kami. Magkasama kasi kami ng boarding house noon.
Pagkatapos ng ritwal ko sa loob ay lumabas ng ako ng banyo at humiga na sa tabi ni Paul. Queen sized naman ang kama kaya kasya kaming dalawa.
“Hala! Bakit ka nagyosi? Di ba huminto ka na nyan?”
Naamoy ko kasi ang yosi sa hininga nya. Magkahalong amoy ng yosi at alak. Ugh!
“Haha! Wala lang, alam ko kasing favorite mo ang amoy na ‘to. Remember the first time?”
“Oh syet! Kelangan mo talagang ipaalala ‘yon sa akin?”
“Oo, kasi namiss ko yon.” Mahinang sagot ni Paul sabay tagilid para humarap sa akin.
“Naalala mo nung mga bata pa tayo? Nung bagong tuli ako? Pinayagan mo akong gawin ano ang gusto ko para masubukan ang dapat kung masubukan sa murang edad natin nun. Kung iisipin nga ikaw nakauna sa akin at alam kong ako din nakauna sa ‘yo.”
“Heh! Anong nakauna ka dyan, wala namang penetration ‘yon. Hanggang himas at kiskis lang ginawa natin. Hindi ka pa nga marunong magjakol nun. Patong at kiskis lang. Ni pag-finger di mo din alam.”
“Kahit na, nasarapan din naman ako dun. At wag mong sabihin wala kang naramdaman nun?”
“Wala!”
Sa totoo meron pero di ko alam ano ‘yon. Wala akong maibigay na pangalan dun, sa murang edad ko na sampu.
“Pero ang pinakahindi mo makalimutan ay ‘yong nangyari sa bahay namin, nung kakahiwalay mo pa lang sa asawa mo. Kaya ako nagyosi para ipaalala sayo gaano kasarap ang pinagsaluhan natin nung gabing yon. At alam mo bang kanina pa ako nalibugan sa ‘yo? Katext palang kita, nagsimula ng manigas si junior ko.”
At dahan-dahang gumapang ang kamay ni Paul sa tyan ko paakyat sa aking dibdib. Ramdam ko ang init ng kanyang palad kahit may t-shirt pa akong suot. Marahan niyang pinisil ang aking suso at pinasadahan ng kanyang daliri ang aking nagagalit ng utong.
Napakagat ako ng labi.
“Syetttttt… Paul, huwag…” Hinawakan ko ang kanyang kamay para pigilan sya pero alam kong alam ni Paul na sa kaloob-looban ko ayokong tumigil sya. We were down this road before at alam naming pareho na masarap ang daang tinatahak namin, gaano man eto kabawal. O siguro dahil eto ay bawal.
“Hmmmm…. Ayaw mo ba talaga, Chai?” Panunukso nyang tanong. At kumilos sya para kumibabaw sa akin.
“Ayaw mo talaga ‘to?” Tanong nya ulit pero hindi na nya ako inantay na sumagot. Siniil na nya ako ng halik, nakakadarang na halik.
Alam ni Paul ang effect ng magkahalong amoy ng yosi at alak sa akin. Alam nyang nakakataas ng libido ko ‘yon.
Sinabayan na din ni Paul ang halik nya ng lamas at pisil sa aking mga utong. Ang sarap pa din nyang humalik at libog na libog na ako sa ginagawa nya. Eksperto na sya pagdating sa katawan ko, eksperto sya pagdating sa libog ko.
After all, like I said we grew up together. And I was his “first” in so many ways, including our blood relation.
First cousin ko si Paul, sa father’s side ko. At ilang ulit na naming pinagsaluhan ang bawal na pagnanasa na nararamdaman namin sa isat-isa.
Kakahiwalay ko palang noon sa aking asawa at binata pa sya nung unang may nangyari sa amin, nung una nya akong nakantot. At naulit yon ng ilang beses hanggang sa nag-asawa sya at umalis na sa probinsya namin.
Naramdaman kong nakapasok na ang isang kamay ni Paul sa loob ng t-shirt ko at sa ekspertong tinanggal ang hook ng aking bra na nasa aking harapan. Itinaas din nya ang laylayan ng aking t-shirt at tuluyan na etong hinubad.
“Shit! Chai, maganda pa din tignan ang boobs mo. Parang ganun pa rin dati, walang ipinagbago.”
“Tititigan mo lang ba ‘yan?”
Hindi na sya sumagot. Bagkus ay sinubsob na ang mukha nito sa aking dibdib at dinilaan ang aking utong. Pagkatapos ay kanya etong sinupsop na parang batang uhaw na uhaw. Salitan nyang sinuso ang dalawa kong bundok. Alam ni Paul kung saan nya ako papatayin sa sarap, sa mga dede ko. Alam nyang dun ako nalilibugan ng husto, kapag walang tigil na sinisipip at dinidilaan ang aking mga utong.
“Uhmmmm…. Paul….. Namiss ko to, syett ka….Ahhhhh… Wag kang tumigil… Pleaseeeee… Ahmmmmm…”
Hindi ko na mapigilan ang libog ko para sa sarili kong pinsan. Masarap pa din syang magromansa. After all those years na hindi na kami nagkantutan, ganun pa din sya ka-eksperto.
Habang abala ang bibig ni Paul sa aking mga dede ay pilit naman nyang kinakalas ang butones sa aking suot na jeans. Tinulungan ko na sya dito at ako na mismo ang naghubad pababa ng aking suot na pantalon. Isinama ko na din ang aking itim na panty. Ewan ko ba, sobrang sabik lang siguro akong makantot ng gabing ‘yon.
Gusto kong makalimot kay Jay, kahit sandali lang. At gusto ko syang makalimutan sa pamamagitan ng paglasap sa bawal na sarap na pinagsaluhan namin ngayon ng aking pinsan.
Bumaba ang mga labi ni Paul sa aking puson at alam kong papunta na sya sa aking puke. Mas lalo akong nalibugan sa anticipation na kakainin uli ako ng aking paboritong pinsan.
Itinulak ko na ang kanyang ulo para makarating na sya kaagad sa kanyang pakay. At napaungol ako ng malakas ng tuluyang lumapat ang bibig ng aking pinsan sa aking hiwa.
“Ohhhhhhh… Syetttttttt… Ahhhhhmmmm… Paullllll… ” Nasabunutan ko ang kanyang ulo sa sarap.
Todo kain at brotsa ang ginawa ni Paul. Tangina lang talaga. Ang sarap ng bawat pasada ng dila nya sa aking puke, ang bawat banayad na kagat nya sa tinggil ko at ang pagsipsip nya dito. Sinabayan pa nya ng marahang paglaro sa tuktok ng aking mga suso, pinipisil ang mga utong.
“Syetttt… Paullll, tangina! Ipasok mo na titi mo sa puke ko. Baka lalabasan na ako. Ahmmmmm….”
Ramdam ko na kasing malapit na akong labasan. Sa sobrang tigang ko siguro at kaba dahil sa bawal na pagsisiping namin ng aking pinsan ay ramdam kong di na ako tatagal sa kainan na yon.
“Ilabas mo lang, Chai…”
“Noooo… Gusto kong labasan na nakapasok ang titi mo. Namiss ko na yan, Paul. Pleaseeeeee… Ipasok mo na…” Buong pagmamakaawa ko sa aking pinsan.
At pilit kong hinila si Paul paakyat. Sabik na akong maramdamang muli ang uten nyang nakapasok sa basa kong kepyas.
Itinaas ko ang tshirt ni Paul para hubarin eto at ako na din ang nagtanggal ng butones sa jeans nya. Ilang sandali pa’y hubo’t hubad na syang nakapatong uli sa akin.
Naghalikan kaming muli habang itinutok ni Paul ang kanyang titi sa aking naglalawang lagusan. Napakapit ako sa braso nya nung ramdam kong ikiniskis muna nya eto bago tuluyang pinasok.
Sabay kaming napaungol nung magkadugtong na ang aming mga laman.
“Shitttt! Chaiiii, uhmmmmmmm… Putangina, antagal ko ng inaasam to. Ang makantot kang muli.”
“Paulllll, pareho tayo. Namiss ko ding gawin to, namiss kitang kakantutan.”
Nagsimula ng kumadyot si Paul. Sa simula banayad, hindi nagmamadali. Ninamnam ang bawat pagpasok at paglabas ng kanyang burat. Sinasalubong ko naman eto ng parehong banayad na paggalaw ng aking balakang. Hanggang sa unti-unting bumibilis ang kanyang mga kilos. Sumasagad na sa aking matres ang ulo ng kanyang titi. Meron etong dulot na kakaibang sarap sa bawat pagsundot, sa bawat pagsagad.
“Oh Paulllll, syetttttt… Uhmmmmmm…. Ganyan ganyannnn…. Isagad mo pa….Uhmmmm…”
“Chaiii, shit….. Taragis ka…. Ang sarap mo talaga…. Kahit pinsan kita gusto kitang iyutin ng ganito… Sa yo ko lang ramdam ang ganitong klase ng libog.”
“Paullll… iyong-iyo ako ngayon. Kantutin mo ako hanggang gusto mo.”
Mas lalong bumilis ang pagbayo ni Paul, ang paglabas-masok ng kanyang burat sa butas ko.
“Ohhhhh Syettttt… Paul, malapit na akooo… Bilisan mo pa… Sabayan mo ako….. Gusto kong maramdaman ang tamod mo sa loob ko.” Ramdam kong gahibla nalang ang kulang, abot ko na ang rurok ng aking libog.
Siniil ako uli ng halik ni Paul habang walang humpay ang pag-iyot nito sa akin. Todo-kapit naman ako sa balikat nya habang sinasalubong ang bawat pag-ulos nya, ang bawat pagsagad ng kanyang uten sa aking kaibuturan.
Tangina! Bakit ba ang sarap ng pinsan ko? Bakit naging pinsan ko pa sya?
“Chaiiiii… Malapit na ako… Saan ko ipuputok ang tamod ko?”
“Iputok mo sa loob, Paul… Sa loobbb… Syetttt! Yan na ako… Uhmmmm…… Ahhhhhhhh….”
“Chaiiii… Ayann na din akooooo…. Shit shitttttt… Ahhhhh…….”
At ramdam ko ang pagsirit ng mainit na tamod ng aking pinsan sa aking sinapupunan. Sabay din nito ang paglabas ng aking sariling katas.
Mga ilang saglit din kaming nasa ganung ayos, magkahalo ang maiinit na tamod sa aking kaloob-looban. Hanggang sa binasag ni Paul ang katahimikan.
“Alam mo bang mahal kita? Higit pa sa pagmamahal ng isang pinsan?”
Tumango lang ako at banayad syang hinalikan sa labi.
Maya-maya pa’y marahan ko syang itinulak para makatayo ako. At pumasok na ako sa banyo para maghugas.
Kinabukasan, hinatid na ako ni Paul sa tinutuluyan kong apartment at nagpaalam na din syang didiretso na ng Batangas pagkatapos asikasuhin ang mga papers nya sa agency nila.
Kahit papano, sa maikling sandali na magkasama kami ng aking pinsan ay naibsan ang sakit na naramdaman ko dahil kay Jay. At akala ko’y ‘yon na ang simula ng paglimot ko sa lalaking muling pumukaw ng aking puso.
Pero hanggang sa akala lang pala ang lahat.
Heto ako ngayon, ilang linggo ang nakalipas. Kaharap ko ang lalaking naging dahilan ng pagsiping kong muli sa aking pinsan. At dala ko ngayon ang matinding guilt sa nagawa ko sa mismong araw na inayawan nya ako.
So now, you tell me, what exactly have I done?