Harapin Ang Liwanag! Chapter XIII to XV

Chapter XIII: Advent!

“Guillermo, Morietta pumunta kayo sa armory at kumuha kayo ng mga gamit, magsuot narin kayo ng pandigma” utos ni Lorenzo sa kanila “masusunod, Kapitan” sabi nilang dalawa at umalis na sila. “Luthero” tawag ni Prinsesa Lucia sa tauhan niya “kamahalan” sagot niya “ipunin mo ang natitira nating mga tauhan na kaalyado natin at papuntahin silang lahat dito” utos niya “masusunod kamahalan” sagot ni Luthero at umalis na siya. “Kailanganin mo din ng gamit” sabi ni Prinsesa Lucia kay Lorenzo kaya umakyat sila sa taas papunta sa silid ni dating Hen. Vlad at pinasuot ni Lucia ang armor niya at binigyan din siya ng espada ni Lucia at nagsuot din siya ng armor niya at bumaba na sila pagkatapos.

Pagbaba nila sa ground floor konte lang ang nakita nilang naghihintay sa kanila sa baba at lahat sila lumuhod nung makita si Prinsesa Lucia’ng bumaba sa hagdanan kasama si Kapitan Lorenzo. “Kamahalan, pasensya na po kung ito lang ang natipon ko” sabi ni Luthero sa kanya “wala yun Luthero ang importante nandito kayong lahat” sabi ni Prinsesa Lucia sa kanya na napansin niyang nakatingin sila kay Kap. Lorenzo. “Kapitan ito lang po ang….” napatigil nalang si Guillermo nung nakita niya si Kap. Lorenzo na suot ang armor ng ama niya “ang gwapo niyo, Kapitan!” sabi ni Morietta “salamat” sagot ni Lorenzo na tumayo siya sa tabi ni Prinsesa Lucia sa me hagdanan.

“Alam kong nagugulohan kayo sa sitwasyon natin ngayon” pasimula ni Prinsesa Lucia “alam niyo din ang batas ng ating kaharian na kung sino man ang pumatay sa kapwa niya bampira ay tatratuhin siyang kriminal” patuloy niya. “Pero kamahalan siya po ang Hari dito” sabi ni Gantro na nagsalita ang ibang mga bampira “HINDI!” bagsak ni Prinsesa Lucia sa kanila “siya ang dating Hari na pumatay sa ama ko” dagdag niya na natahimik ang mga ito. Hinawakan ni Lorenzo ang kamay ni Lucia na nilingon niya ito at nginitian siya ni Lorenzo, bumitaw si Lorenzo at bumaba ito sa hagdanan at tumayo ito kasama ang mga bampira sa harapan ni Lucia.

“Hindi na siya ang Hari sa palasyong ito” sabi ni Prinsesa Lucia na kinuha niya ang koronang binigay sa kanya ng lolo Voltaire niya kanina at tinaas niya ito na napayuko ang mga ulo ng mga bampira. “Simula sa gabing ito ako na ang Reyna sa kahariang ito” sabi ni Lucia na sinuot niya ang korona kasabay ng pagluhod nilang lahat sa harapan niya “MAGBIGAY PUGAY KAYO SA MAHAL NA REYNA!” sigaw ni Lorenzo “HAH!” sigaw nilang lahat na napangiti si Reyna Lucia sa kanila. “Lorenzo, tumayo ka” utos ni Reyna Lucia at tumayo si Lorenzo “pansamantala ko munang ibibigay sayo ang katong kulan bilang Heneral ng mga sundalo ko” sabi ni Reyna Lucia na niyuko ni Lorenzo ang ulo niya “tinatanggap ko po ang katong kulang ito, kamahalan” sagot niya.

Nilingon ni Hen. Lorenzo ang mga sundalong bampira “tumayo kayo at maghanda” utos niya na nagsitayuan silang lahat at pumila sa harapan niya “alam kong malakas at makapangyarihan ang dating Haring si Voltaire, pero sa pagtutulongan natin alam ko din na mapipigilan natin siya” sabi niya sa kanila. “Sundin niyo ang inuutos ni Hen. Lorenzo” sabi ni Reyna Lucia sa mga tauhan niya na niyuko nila ang ulo nila kay Hen. Lorenzo “Kamahalan” sabi ni Hen. Lorenzo na tumango siya “lima sa inyo ang maiwan kasama si Reyna Lucia ang natitira sumama kayo sa akin” utos ni Hen. Lorenzo “OPO HENERAL!” sigaw nila at lumabas na sila para sumali sa laban habang inutosan niya si Guillermo at Morietta na maiwan kay Reyna Lucia para bantayan siya.

Nakita ni Hen. Lorenzo na nagkakagulo na sa labas ng palasyo at nakita niya ang nagliliparang mga lobo palayo kay Haring Voltaire “yung mga me pana pumwesto kayo sa itaas, yung natitira sumama kayo sa akin” utos ni Hen. Lorenzo sa kanila na sinunod naman nila. “Hen. Romolo, Kap. Dante!” tawag niya sa dalawa kasunod ang mga sundalo niya “Lorenzo..” napatingin sa kanya ang dalawa dahil sa suot niya “nandito kami para tumulong” sabi ni Hen. Lorenzo sa kanila. “Heneral, nakapwesto na po ang mga tauhan natin” sabi ni Luthero “mabuti” sagot ni Hen. Lonreo “Heneral?” takang tanong ni Hen. Romolo.

“Oo, pansamantala lang ang position kong ito” sagot niya na tumango lang ang dalawa “si Hraing Damyan!” sabi niya na napatingala silang lahat at nakita nilang nasa ibabaw sina Haring Voltaire at Damyan. “Wala kaming kakayahang lumipad, Hen. Lorenzo” sabi ni Hen. Romolo “hindi rin maaabot ng mga bala ng pana dahil napipigilan ito ni Haring Voltaire” sabi ni Kap. Dante na tumingin sa paligid si Hen. Lorenzo at nakaisip siya ng paraan. Pagkatapos niyang ipaliwanag sa lahat kumilos agad sila at iniwan nila si Hen. Lorenzo na nakatingin kay Haring Voltaire na nakalutang sa ibabaw kasama si Haring Damyan.

Suminyas sila nung naka pwesto na ang lahat kaya tumango si Hen. Lorenzo at kumuha siya ng bato sa lupa at binato niya si Haring Voltaire na tumigil ang bato sa ere at lumingon sa kanya ang Hari. Kumaway si Hen. Lorenzo sa kanya pero hindi niya alam signal pala ito kay Kap. Dante na me bitbit ding bato at binato si Haring Voltaire na napatigil din ang bato sa ere. Sumunod si Hen. Romolo at ganun din ang nangyari napatigil din ang bato sa ere habang nakatingin lang si Haring Voltaire kay Hen. Lorenzo na ngayon ay kumuha narin ng bato sa lupa at binato ang Hari at ganun din ang nangyari.

“Hmm..” lang si Hen. Lorenzo na humarap na sa kanya si Haring Voltaire at inulit ni Kap. Dante at Hen. Romolo ang ginawa nila kanina na napatigil din ang batong binato nila sa Hari “HAHAHAHAHA” natawa si Haring Voltaire sa ginawa nila. “Tingin niyo matatamaan niyo….” napatigil nalang siya nung me batong dumaan malapit sa ulo niya at napalingon siya sa kaliwa niya at nakita niya ang isa sa mga sundalong bampira niya. “Sabi ko na nga ba eh” sabi ni Hen. Lorenzo na nilingon siya ni Haring Voltaire “Heneral” sabi ni Kap. Dante “alam ko Dante, matalino talaga ang batang ito” sabi ni Hen. Romolo dahil napamangha sila sa obserbasyon ni Hen. Lorenzo sa sitwasyon nila.

“Ano ang sinasabi mo bata?” tanong ni Haring Voltaire kay Hen. Lorenzo na hinugot na niya ang espada niya at naghanda siya “tingin mo ba matatamaan mo ako sa espada mong yan hahaha nagkakamali ka bata” sabi ni Haring Voltaire. “Tingnan natin” sabi ni Hen. Lorenzo na tinaas niya ang espada niya at binaba niya ito na nagliparan ang maraming bala ng pana papunta kay Haring Voltaire at gaya kanina huminto ito lahat sa ere at umikot ito at mabilis na bumalik sa mga bampira at lobong pumana sa kanya. Habang nangyayari ito mabilis na tumakbo papunta sa isang rampa si Hen. Lorenzo at tumalon siya papunta kay Haring Voltaire na gamit ang isang kamay ng Hari napatigil niya si Hen. Lorenzo sa ere.

“Hahaha palpak!” sigaw ni Haring Voltaire kay Hen. Lorenzo na bigla nalang ding sumulpot si Kap. Dante sa harapan niya para saksakin siya na agad niya itong nahinto nung tiningnan niya ito “HAHAHAHA” tumawa si Haring Voltaire nung nagawa niya ito. “Mga bobo kayo hindi niyo alam kung gaano kalakas ang aking kapa…” napatigil nalang siya nung biglang sumulpot sa likuran niya si Hen. Romolo at huli na ang reaksyon niya dahil nasaksak siya nito sa balikat kaya nabitawan niya ang tatlo at napatuon ang attention niya kay Hen. Romolo. Isa-isang bumagsak sa lupa ang tatlo na agad namang tumayo si Haring Damyan at tumalon ito at nasaksak niya sa tiyan si Haring Voltaire.

“AAAAHHHHHHHH” napasigaw si Haring Voltaire at pilit inaalis ang mag-ama palayo sa kanya na bigla nalang ding sumulpot si Kap. Dante at nasaksak siya nito sa kaliwang dibdib kaya napasigaw ito sa sakit. “GRAAAAAAAAA!!!” ginalaw-galaw ng tatlo ang espada nila sa katawan ni Haring Voltaire kaya nagpupumiglas ito at napatigil nalang silang tatlo nung biglang nagbago ang anyo ang Hari ng Bampira kaya napabitaw sila sa espada nila at lumayo sa kanya. “DELIKADO ITO!” sigaw ni Hen. Romolo dahil natanggal ang mga espada nila sa katawan ni Haring Voltaire nung naging dragon ito at binugahan sila ng malaking apoy kaya agad silang nagtago para makatakas sa apoy niya.

Lumipad palayo si Haring Voltaire para makatakas sa kanila ng biglang me isa ding dragon ang lumabas mula sa itaas ng palasyo at binangga siya nito. Nagulat silang lahat nung makita nila ang isa pang itim na dragon at naglaban silang dalawa sa ere “ang mahal na Reyna!” sigaw ni Guillermo nung lumabas silang lahat mula sa palasyo. “Si Lucia yan?” gulat na tanong ni Hen. Lorenzo na nagtago sa likod niya si Morietta dahil sa takot niya sa mga taong lobo. Niyakap siya ni Hen. Lorenzo at pinakalma siya nito “tandaan mo ang sinasabi ko sayo, Morietta” sabi ni Hen. Lorenzo sa kanya na tumango siya at hinugot niya ang espada niya, huminga siya ng malalim at tumingin kay Hen. Lorenzo “handa na po ako, Heneral” sabi niya na napangiti sa kanya si Hen. Lorenzo.

“Heneral” tawag ni Guillermo sa kanya “Guille, magbuo ka ng grupo mo na me dalang mga pana at umakyat kaho sa tore” utos niya “masusunod, Heneral” sagot ni Guillermo at kumilos agad sila. “Kayo, ihanda ang kanyon bibigyan natin ng suporta ang mahal na Reyna” utos niya sa ibang tauhan niya “masusunod, Heneral” sagot nila at kumilos agad sila. Lumapit sa kanya si Hraing Damyan at Hen. Romolo “karapat-dapat ka talaga sa position mong yan, Lorenzo” sabi ni Hen. Romolo sa kanya “Heneral Lorenzo” kinorek ni Haring Damyan si Hen. Romolo “ah hehehe, pasensya na, Heneral Lorenzo pala” sabi ni Hen. Romolo “walang problema yun, kaibigan” sabi ni Hen. Lorenzo.

“Ano na ngayon ang gagawin natin?” tanong ni Hen. Romolo sa kanya “maghintay lang tayo, bibigyan tayo ng tsansa ni Reyna Lucia” sabi ni Hen. Lorenzo na nakatingin lang sila sa dalawang dragon na naglalaban sa ibabaw ng palasyo. “Heneral, yung araw” sabi ni Morietta na napatingin sila sa silangan “hindi ito maganda, Hen Lorenzo” sabi ni Kap. Dante sa kanya “MAHAL NA REYNA, PAPALABAS NA ANG ARAW!” babala ni Hen. Lorenzo kay Reyna Lucia na lumayo ito sa lolo niya at nagmamadali itong bumaba papunta sa kanila na agad itong bumalik sa pagiging tao at dumapo ito sa harapan nila. “Mahal na Reyna” tawag ni Morietta na agad tinaas ni Hen. Lorenzo ang kamay niya “TIRAAAAA!” sigaw niya na inulanan ng bala ng pana at sabay-sabay pumutok ang mga kanyon nila na tumama ito kay Haring Voltaire.

Umuusok habang pabagsak sa lupa si Haring Voltaire na ngayon ay dahan-dahan naring bumalik sa dati niyang anyo at nagkaroon ng malaking hukay ang lupa kung saan siya bumagsak. Nagmamadaling lumabas sina Guillermo kasama ang mga tauhan niya at nagtipon sila sa harap ng palasyo, dahan-dahan naring tumayo si Haring Voltaire na agad namang siyang inatake ng mga taong lobo. “HUWAAAGGG” sigaw ni Reyna Lucia na bigla nalang nasunog ang mga taong lobo na umatake sa Hari at mabilis na lumipad papasok sa loob ng palasyo si Haring Voltaire at nanatili itong nakasilong sa loob habang paakyat narin ang araw. “Mahal na Reyna” tawag ng mga tauhan niya na lahat sila nagpanic na dahil sa takot na masunog sa sikat ng araw.

“Lorenzo!” tawag ni Reyna Lucia sa kanya na pati siya nag-aalala sa kanila dahil hindi sila makakapasok sa loob ng palasyo dahil naghihintay sa kanila si Haring Voltaire. “Ano ang gagawin natin?” tanong nga mga tauhan niya na bigla nalang me malaking punong lumabas sa likuran nila at sinilungan sila nito sa sikat ng araw “ma.. malaking puno?” takang tanong ni Luthero na napangiti nalang si Hen. Lorenzo. “Maraming salamat, Haring Ugat” sabi ni Hen. Lorenzo na bigla nalang lumabas si Haring Ugat sa harapan ng malaking puno kasama ang mga tauhan niya at si Prinsepe Narra “natanggap ko ang mensahe mo, Lorenzo at patawad Lucia kung nahuli kami” paumanhin ni Haring Ugat.

“Huli kana Ugat” sabi ni Haring Damyan na umupo na ngayon sa isang bato at ginagamot siya ng mga tauhan niya “pasensya kana, Damyan me inaasikaso pa kasi ako bago ako pumunta dito” sabi ni Haring Ugat sa kanya. “Gaano ba ka importante yun kesa dito, ha?” sabi niya “aswang” sagot ni Haring Ugat na humakbang ito palapit sa palasyo at nakita niya si Haring Votlaire na nakatayo lang sa loob ng palasyo na nakasilong ito sa dilim. “Mga aswang?” gulat na tanong ni Hen. Romolo “opo Heneral, tumulong pa kasi kami na sugpoin sila nung nalaman nilang aktibo na muli ang Aklat ng DIlim” sabi ni Prinsepe Narra sa kanya. “Ano na ang nangyari dun, Narra?” tanong ni Hen. Lorenzo “umatras na sila hindi na sila aabante dito salamat sa tulong ni Pinunong Lam-ang” balita ni Prinsepe Narra.

“Si ama” sabi ni Hen. Lorenzo “sila ni Hen. Amistad at mga Bailan ang tumulong sa amin para sugpoin ang mga aswang, nananatili muna sila dun at susunod sila dito pag nasiguro na nilang ligtas na ang sitwasyon” balita ni Prinsepe Narra sa kanya. “Mabuti naman kung ganun” sabi ni Hen. Lorenzo na tiningnan siya mula ulo hanggang paa ni Prinsepe Narra “alam ko na ang iniisip mo Narra” sabi ni Hen. Lorenzo sa kanya. “Heneral ha?” nakangiting sabi ni Prinsepe Narra sa kanya na napangiti narin si Hen. Lorenzo na napansin niyang lumabas din sa puno si Zoraida “Zora!” tawag niya “oonga pala, pinadala siya dito ni Pinunong Lam-ang para tumulong sa mga me sugat” sabi ni Prinsepe Narra “Zora, si Haring Damyan” sabi ni Hen. Lorenzo sa kanya na agad siyang kumilos at ginamot si Haring Damyan.

“Kaibigan, ano ang ginawa mo?” kalmadong tanong ni Haring Ugat kay Haring Voltaire na ngumiti lang ito at hindi siya sumagot “Voltaire, hindi ikaw ito” sabi ni Haring Ugat sa kanya na hindi parin ito sumagot. “Ang Voltaire na kilala ko ay mapagmahal, mapagkumbaba at higit sa lahat maawain, sa pinakita mo ngayon hindi na ikaw ito” sabi ni Haring Ugat sa kanya na napaluha ang hari ng mga puno sa nakikita niya. “PINATAY NG HALIMAW NA YAN ANG AMA KO!” sigaw ni Reyna Lucia habang umiiyak ito na niyakap na siya ngayon ni Hen. Lorenzo sa ilalim ng malaking puno “HALIMAW! HAHAHAHA! DYOS AKO AT HINDI HALIMAW!” sabi ni Haring Voltaire na napailing si Haring Ugat sa kanya.

“Hindi ka Dyos Voltaire” sabi ni Haring Ugat sa kanya “ISA KANG HALIMAW!” sigaw naman ni Haring Damyan “HAHAHAHA INGGIT KA LANG ASO DAHIL WALA SAYO ANG AKLAT NG DILIM, HALIKA, LUMAPIT KA PARA MATIKMAN MO KUNG ANO ANG KAPANGYARIHANG IBINIGAY SA AKIN NG AKLAT NA YUN!” paghamon ni Haring Voltaire sa kanya. Tumayo si Haring Damyan na pinigilan siya ni Hen. Romolo at Kap. Dante “huminahon ka Damyan” sabi ni Haring Ugat sa kanya na nagpupumiglas itong makawala sa dalawa kaya nilingon siya ni Haring Ugat at agad siyang kumalma nung tiningnan siya nito. “Pa.. pasensya na Haring Ugat” sabi ni Haring Damyan na parang natakot ito kay Haring Ugat at umupo muli ito sa inuupoan niya.

“Voltaire….” naputol nalang si Haring Ugat nung napansin niyang biglang dumilim ang langit at nakita nilang tinakpan na makapal na ulap ang araw, napatayo si Reyna Lucia at lumabas sa sinisilungan niyang puno. “Lucia” tawag ni Narra sa kanya “ama… ama ko… HARING UGAT KAPANGYARIHAN ITO NG AMA KONG SI PRINSEPE ALISTER!” sigaw ni Reyna Lucia na biglang napaatras si Haring Ugat. Nakita nilang lumutang palabas ng palasyo si Haring Voltaire at nakangiti itong nakatingin sa kanila “sa wakas, salamat anak sa kapangyarihan mo” sabi ni Haring Voltaire na tumingin siya sa langit at kumapal pa lalo ang ulap at biglang itong kumidlat.

“HAHAHAHA!” tumawa si Haring Voltaire na bigla nalang itong lumaki “kapangyarihan ni Kap. Areston yan!” sabi ni Luthero na hinugot na niya ang espada niya “MAGHANDA KAYO!” sigaw ni Hen. Lorenzo sa mga tauhan niya pati narin si Hen Romolo inabisohan niya ang mga tauhan nila at naghanda narin sila. “Sino-sino ba ang nakuha ni Voltaire?” tanong ni Haring Ugat “si Prinsepe Alister, Kap Areston at si Lestat” sagot ni Reyna Lucia. “Kapangyarihan ng ama ko ang itim na ulap at kidlat, si Kap. Areston naman ay pwede niyang palakihin ang sarili niya hanggang sa labing limang talampakan” balita ni Reyna Lucia. “Si Lestat naman?” tanong ni Haring Damyan “hangin” sabi ni Brethron na isa sa sundalo ni Reyna Lucia.

“Kidlat, Hangin at Lakas, kaya pala sabi niyang Dyos siya dahil napakalakas ng mga kapangyarihang nakuha niya” sabi ni Haring Ugat na pumwesto na sa harapan niya ang mga tauhan niya. “Kamahalan kami na po ang bahala sa kanya” sabi nung isang tauhan niya “hindi, kailangan nating mag-isip ng paraan hindi tayo magpadalos-dalos” sabi ni Haring Ugat. Lumalaki na si Haring Voltaire at kumikidlat narin na tumatama ito sa kanya pero hindi siya tinatablan nito “masama ito, ama” sabi ni Hen. Romolo kay Haring Damyan “huwag kang matinag anak tandaan mo mga Lobo tayo” sabi ni Haring Damyan kay Hen. Romolo.

“Maghanda kayo!” sabi ni Haring Damyan na naghanda na silang lahat para sa pangalawang yugto ng laban nila “HAH!” sumigaw si Haring Voltaire na tinaas niya ang kanang kamay niya at sabing “Fulger negru (black lightning)” at tinamaan ang ibang bampira at lobo na malapit sa kanya. Umatake narin sila at wala man lang sa kanila ang makalapit sa Hari ng Bampira dahil ginamit din niyang panangga ang kapangyarihan ni Lestat. Umatake na silang lahat na isa-isa silang napapalipad palayo kay Haring Voltaire dahil sa kapangyarihang taglay niya ni wala sa kanila ang makalapit sa kanya “HAHAHAHA!” tumatawa lang si Haring Voltaire habang pinipilit nilang tumayo at umabante para mapigilan nila ito.

Naging Lobo muli si Haring Damyan na ginamit niya ang bilis niya para makalapit kay Haring Voltaire sinabayan pa ito ng mga pana at pag-atake ng mga lobo, bampira at mga taong puno na nagkaroon ng pagkakataong makalapit si Haring Damyan. “AKIN KANA NGAYON VOLTAIRE!” sigaw ni Haring Damyan nung nasa kanang parte na siya ni Haring Voltaire at hahamapasin na sana niya ito gamit ang espada niya ng biglang umilag ito at nahawakan siya sa leeg. “MAHAL NA HARI!” “AMA” sigaw nina Hen. Romolo at mga tauhan niya “BITAWAN MO SIYA VOLTAIRE!” sigaw ni Haring Ugat na tumawa lang si Haring Voltaire at lalo pa niyang hinigpitan ang paghawak sa leeg ni Haring Damyan.

Lalapit sana sila pero napatigil nalang sila nung binantaan silang papatayin ni Haring Voltaire si Haring Damyan kung lalapit sila sa kanya “HUWAG!” sigaw ni Hen. Romolo na ngayon ay mahigpit ng nakahawak sa espada niya. “Hahaha akala mo makukuha mo ako, Damyan? Hahaha nagkakamali ka” natatawang sabi ni Haring Voltaire sa kanya “he..he.. he.. tama ka.. ” natatawa pang sagot ni Haring Damyan na lumingon ito kay Hen. Romolo at tiningnan ang anak niya. “AMA!” sigaw ni Hen. Romolo “MAGING MATATAG KA… ROMOLO…. TA… TANDAAN MO…” pagputol niya na nanlaki ang mata ni Hen. Romolo sa sinabi ng ama niya “HINDI.. HINDIIIII!” sigaw niya.

“TANDAAN… MO…ANG BILIN KO SAYO…” sabi ni Haring Damyan na nginitian niya si Hen. Romolo at sabing “ikaw na ang bahala sa mga tauhan natin, anak!” huling sinabi ni Haring Damyan bago hinigpitan ang paghawak ni Haring Voltaire sa leeg niya at bigla nalang itong pumutok at naputol ang ulo niya. “AMAAAAAAAAA!” sumigaw sa galit si Hen. Romolo na bigla nalang yumanig ang lupa at bigla nalang siyang naging higanting lobo na nagsitakbuhan sila Hen. Lorenzo at mga tauhan niya nung nagbago ng anyo si Hen. Romolo. “HARING DAMYAAAANNNNN” sigaw ni Kap. Dante na naging higanting Lobo din siya pati ang mga tauhan niya.

Nilingon ni Haring Ugat sila Hen. Lorenzo at Reyna Lucia “LUMAYO KAYO!” sigaw niya na tumakbo siya papalayo sa hukbong ng mga lobo kaya ganun na din ang ginawa nila Hen. Lorenzo at mga tauhan niya. Nung nilingon ni Hen. Lorenzo kung ano ang nangyari sa likuran nila nakita niyang umatake ang maraming lobo papunta kay Haring Voltaire na nakita pa niyang tumalsik ang ibang lobo papalayo sa kanya habang yung iba naman ay kumagat na sa katawan ng Hari. “LORENZO!” narinig niyang me tumawag sa kanya at nakita niyang dumating na din ang ama niyang si Lam-ang kasama si Hen. Amistad at mga tauhan nila.

Umiyak nalang si Reyna Lucia nung nakita niyang pinagtulongan ng mga taong lobo ang lolo niya “AAAAHHHHHHHHH!” sumigaw nalang siya dahil alam niyang wala na siyang magagawa para tulongan ang lolo niya. “Ano na ang nangyari dito?” tanong ni Lam-ang “napatay ni Haring Voltaire si Haring Damyan” balita ni Lorenzo sa kanya na pansin niyang nakatingin sa kanya ang lahat ng mga Bailan at sa suot niya. “Anak nagkamali ka ata ng kulay” sabi ni Lam-ang sa kanya “pansamantala lang ito ama” sagot niya “kumusta na po ang Kuro?” tanong niya “mabuti at ligtas ang mga tauhan natin, nandun ang ibang mga tauhan natin para magbantay” sagot ni Hen. Amistad.

Biglang nakarinig sila ng pagsabog at nakita nalang nilang tumalsik ang maraming lobo sa ibabaw nila at naiwan si Haring Voltaire na nakatayo at dugoan ito. “Makapangyarihan nga siya” sabi ni Lam-ang “pinuno, ano ang susunod nating gagawin?” tanong ni Hen. Amistad sa kanya na tumingin si Lam-ang sa espada niya at kay Lorenzo. “Pinuno, sigurado ho ba kayo?” tanong ni Hen. Amistad sa kanya na tumango lang siya at humarap kay Lorenzo “ama?” takang tanong niya. “Alam kong hindi pa ito ang tamang panahon pero sa nakikita ko wala na tayong ibang paraan” sabi ni Lam-ang sa kanya “ano ho yun, ama?” tanong ni Lorenzo.

“Bumalik ka sa Kuro naghihintay sayo si Resisyo” sabi ni Lam-ang sa kanya na nagulat si Lorenzo sa sinabi ng ama niya “ang panday? Para saan po ama?” takang tanong ni Lorenzo. “Siya na ang magpapaliwanag sayo, magmadali ka Lorenzo” utos ni Lam-ang sa kanya “si..sige po ama” sabi ni Lorenzo na tumingin siya kay Reyna Lucia “sasama na ako para mabilis tayo” sabi niya na niyakap niya si Lorenzo at naging anino silang dalawa at mabilis silang umalis papunta sa Kuro ang lugar ng mga Bailan. “Sigurado ho ba kayo, Pinuno?” tanong ni Hen, Amistad sa kanya “sa nakikita ko kay Lorenzo, Amistad ngayon na ang tamang panahon para ibigay ko sa kanya ang espadang yun” sabi ni Lam-ang na napatingin sila kay Haring Voltaire “mukhang kakailanganin nga natin yun” sagot ni Hen. Amistad “oo, MGA KAWAL MAGHANDA KAYO!” sigaw ni Lam-ang “HAH!” sagot ng mga tauhan niya.

Mabilis na nakarating ng Kuro sina Lorenzo at Reyna Lucia at nagulat pa si Resisyo na nakaupo sa tabi ng mesa at umiinom ito ng alak “Resisyo!” tawag ni Lorenzo sa kanya na agad itong tumayo “kanina pa kita hinihintay” sabi niya. “Ano ho ba ang pinapagawa ng ama ko sa inyo?” tanong niya “ito” kinuha ni Resisyo ang bakal na hugis espada na namumula pa ito dahil sa sobrang init “para kanino yan?” tanong ni Lorenzo “para sayo” sagot ni Resisyo. “Meron na akong espada” sabi ni Lorenzo “hindi ito ordinaryong bagal, Enzo. Nagmula pa ito sa bulalakaw na bumagsak noon sa isla natin” paliwanag ni Resisyo.

“Talaga?” takang tanong ni Lorenzo “oo, ngayon… “sabi ni Resisyo na nilagay niya ito sa ibabaw ng bakal at kinuha niya ang malaking martilyo niya “kailangan ko ang dugo mo” sabi ni Resisyo na napatingin sa kanya si Lorenzo. “Dugo?” takang tanong ni Reyna Lucia “oo, lahat ng Bailan na nakatanggap ng bakal na ito kailangan magbigay ng dugo” paliwanag ni Resisyo na kinuha ni Lorenzo ang patalim niya at hiniwa niya ang palad niya at piniga niya ito “mabuti!” sabi ni Resisyo nung nakita niyang tumulo ang dugo ni Lorenzo papunta sa bagal at sinimulan na niyang trabahoin ang espada niya.

Makalipas ang kalahating oras natapos na ni Resisyo ang espada ni Lorenzo at ipinresenta niya ito sa kanya “mabigat ba?” tanong niya kay Lorenzo na tinaas niya ito at hinamapas-hampas niya ito. “Medjo, pero kaya” sagot ni Lorenzo “masasanay ka rin sa bigat niyan” sabi ni Resisyo na umupo ito sa upoan niya at kinuha ang bote ng alak niya “salamat Resisyo” sabi ni Lorenzo na palabas na sana sila nang pinigilan sila nito. “Teka muna” sabi ni Resisyo “bakit? Nagmamadali kami” sabi ni Lorenzo sa kanya “bago mo gamitin ang espadang yan Lorenzo kailangan mo munang bigyan ng pangalan yan” sabi ni Resisyo sa kanya “naiintindihan ko” sagot ni Lorenzo at hinayaan na silang lumabas ni Resisyo.

Naging anino muli sila pabalik sa palasyo “bakit kailangan niyong pangalanan ang espada niyo, Lorenzo?” tanong ni Reyna Lucia “parte ito sa ritwal naming mga Bailan ang pangalanan ang espada namin” paliwanag ni Lorenzo. “Ritwal?” tanong ni Reyna Lucia “oo, lahat ng Bailan na nakatanggap sa bakal na nagmula sa bulalakaw kailangan magbigay ng dugo at pangalanan ang espada niya” paliwanag ni Lorenzo. “Sa ganitong paraan kasi mabubuo ang pagiging isa niyong dalawa, kasi para sa aming mga Bailan karugtong ang espadang gamit namin sa buhay namin” paliwanag ni Lorenzo sa kanya. “Kaya pala, ano ang ipangalan mo sa espada mo?” tanong ni Reyna Lucia sa kanya na nakikita na nila ang tore ng palasyo “hehehe…” natawa lang si Lorenzo at bumaba na sila sa lupa.

Nagulat nalang sila nung nakita nila ang maraming patay na nakakalat sa buong paligid ng palasyo “AMA!” tawag ni Lorenzo kay Lam-ang na nakita ni Lam-ang ang espadang hawak niya “magmadali ka Lorenzo” tawag ni Lam-ang. “Handa ka na ba?” tanong ng Ama niya “oo” sagot niya “Amistad, ibigay ang utos” sabi ni Lam-ang sa Heneral niya “MGA KASAMA MAKINIG KAYO!” sigaw ni Hen. Amistad na lumingon sa kanya ang lahat ng hukbong. “LUMAYO KAYO KAY VOLTAIRE AT HAYAAN NIYO ANG MAG-AMA NA LALABAN SA KANYA!” sabi niya sa lahat na hindi nakinig sa kanya ang mga lobo “Haring Ugat!” tawag ni Lam-ang sa Hari kaya tumango siya “MGA KASAMA MAKINIG KAYO SA KANILA!” sigaw ni Haring Ugat na hindi nakinig ang mga lobo at umatake parin sila.

“Ama?” sabi ni Prinsepe Narra na umiling lang si Haring Ugat at binagsak niya ang kanang paa niya sa lupa at lumabas sa ilalim ng mga lobo ang maraming ugat at binalutan sila nito kaya napatigil silang lahat. “ANO ANG GINAGAWA MO HARING UGAT!” sigaw ni Hen. Romolo na ngayon ay namumula na ang mata sa galit “patawad Romolo, pero hindi mo matatalo si Voltaire kung uunahin mo ang galit mo” sabi ni Haring Ugat sa kanya na nilayo silang lahat kay Haring Voltaire. “Lam-ang, Lorenzo kayo na ang bahala” sabi ni Haring Ugat na umatras silang lahat “Lorenzo” tawag ni Reyna Lucia “huwag kang mag-aalala mahal” nakangiting sabi ni Lorenzo sa kanya “Heneral, mag-ingat ka” sabi ni Morietta sa kanya na nginitian niya ito “LUMAYO KAYO!” sigaw ni Guillermo sa mga tauhan nila at iniwan nila ang mag-amang si Lam-ang at si Lorenzo.

“Matagal-tagal narin na hindi tayo nagsama sa labanan, anak” sabi ni Lam-ang sa kanya “oonga po, ama” sagot ni Lorenzo na pareho nilang hinubad ang pang-itaas nilang damit at naghanda silang dalawa. Tumingin si Lam-ang sa espada ni Lorenzo “mabuti naman at natapos ng maaga ni Resisyo yan” sabi ni Lam-ang “oonga po eh, pagdating namin dun hiningi agad niya ang dugo ko at tinapos na agad niya” kwento ni Lorenzo. “Nung nalaman ko ang nangyari dito at ang pag-atake ng mga aswang inabisuhan ko na agad si Resisyo na gawin agad ang espada mo” kwento ni Lam-ang habang naglalakad na sila papalapit kay Haring Votlaire na ngayon ay nakangiting nakatingin sa kanilang dalawa.

Tumayo silang dalawa sampung talampakan lang ang layo nila kay Haring Voltaire na ngayon ay naghahanda narin sa kanila “mukhang mapapalaban tayo ng husto nito, anak” sabi ni Lam-ang “hehe, hindi ba ito ang gusto natin, dehado at walang kalaban-laban?” nakangiting sabi ni Lorenzo sa ama niya. “Hahaha, tama ka anak, hindi patas ang laban para sa ating mga Bailan kung hindi tayo ang dehado” natatawang sabi ni Lam-ang. “Hehehe, handa na ako ama” sabi ni Lorenzo sa tatay niya na hinugot na niya ang espada niya “hahaha mana ka talaga sa akin” sabi ni Lam-ang na hinugot narin niya ang espada niya. “Tayo na at ayaw kong paghintayin ng matagal ang nanay mo” sabi ni Lam-ang na pinagtama pa nila ang espada nila at sabay na silang tumakbo papunta kay Haring Votlaire.

Chapter XIV: Father and Son!

“So silang dalawa ang umatake sa Hari ng Bampira?” tanong ko kay Haring Narra na kita kong napangiti ito at tumingin kay Julian “magaling na mandirigma ang ama mo, Julian lalong-lalo na ang lolo Lam-ang mo” sabi niya kay Julian. “Pasensya na Haring Narra kung hindi ko ikatuwa ang sinabi mo tungkol sa angkan ko, lumaki akong wala sila ni hindi ko man lang nakita kung ano ang hitsura ng mga magulang ko” sabi ni Julian na biglang nalungkot ang mukha ni Haring Narra. “Patawad Julian” sabi ni Haring Narra “wala kayong dapat ihingi ng tawad sa akin, hindi mo kasalanan ang nangyari sa kanila” sagot ni Julian “Julian, wag kang magsalita ng ganyan marunong kang rumespeto” sabi ni manang Zoraida.

“Walang anuman yun, Zoraida” sabi ni Haring Narra na nginitian niya si Julian “so ano pa po ang nangyari nung araw na yun?” tanong ko sa kanya na di na ako makapaghintay na ikwento sa kanya ang ginawa ng mag-ama. “Hehehe… gaya ng sinabi ko kanina ang mga Bailan ay magaling na mandirigma” pasimula ni Haring Narra “noon, nakita nila kung paano lumaban si Lorenzo, nung gabing yun nakikita at nalaman nila kung bakit hinirang ang pamilya ni Lorenzo na mamuno sa Kuro” patuloy ni Haring Narra na tumingin siya kay Julian at sa espada ni Hen Enzo “ang espadang ito at ang espada ni Lam-ang ang naging daan para bumalik ang kapayapaan sa buong lalawigan” kwento ni Haring Narra.

Lumang Pilipinas:

“Anak, nakuha mo ba ang taktika niya?” tanong ni Lam-ang habang papalapit na sila kay Haring Voltaire “oo, ama!” sagot ni Lorenzo na naghiwalay silang dalawa. Si Lam-ang sa kanan habang si Lorenzo naman ay sa kaliwa at sabay silang umatake kay Haring Voltaire na tinaas niya ang dalawang kamay niya at inatake niya ang mag-ama. “Fulger negru (black lightning)” tira ni Haring Voltaire na sinalo ni Lam-ang gamit ang espada niya kaya si Lorenzo ang unang nakalapit sa Hari na parang me di makitang harang na pumipigil sa kanya . “ANAK!” sigaw ni Lam-ang na tinuon niya ang espada niya papunta kay Lorenzo na sinalo niya ang kidlat na papunta sa kanya at binaling niya ito kay Haring Voltaire.

“HINDI NIYO AKO MALOLOKO!” sigaw ng Hari na umilag ito kaya nakakuha ng pagkakataon si Lam-ang na lumapit sa kanya pati narin si Lorenzo nung nawala ang harang na pumipigil sa kanya. Sabay silang tumalon sa ere na agad tinaas ng Hari ang kaliwang kamay niya pero bago paman niya mailabas ang hangin sa palad niya binato na ng mag-ama ang mga patalim nila at tumama ito sa palad ng Hari. “AAAAARRGGGHHHHHH!” napasigaw ito sa sakit na mabilis nilang hinampas ang espada nila pero nakailag ang Hari nung naging anino ito at lumayo sa kanilang dalawa, tumayo ang mag-ama at tumingin kay Haring Voltaire na tinatanggal ang patalim na nakasaksak sa palad niya at nakita nilang naghilom ang sugat niya “nakita mo yun, anak?” tanong ni Lam-ang.

“Oo, mabilis maghilom ang sugat niya” sagot ni Lorenzo “hmmm…” nalang si Lam-ang na parang nag-iisip ito “kailangan nating alisin ang kakayahan niyang harangan ang mga atake natin” sabi ni Lorenzo sa ama niya. “Hmmm… walang ibang paraan anak” sabi ni Lam-ang na naghanda silang dalawa at kita nilang lumutan na sa ere ang Hari “ikaw sa taas ako sa baba” sabi ni Lam-ang kay Lorenzo “ama naman eh” sabi ni Lorenzo. “Wag kana magreklamo, Heneral Enzo” sabi ni Lam-ang na napangiti si Lorenzo sa narinig niya at tumakbo na uli silang dalawa papunta sa Hari na lumipad ito sa ere. “HARING UGAT!” sigaw ni Lam-ang na biglang me lumabas na malalaking kahoy sa lupa at naging hagdanan ito na inapakan nila para masundan si Haring Voltaire.

“GUILLERMO!” tawag ni Lorenzo “TIRA!!!” sigaw ni Guillermo na nagliparan ang mga bala ng pana papunta kay Haring Voltaire na agad niyang hinarang at binalik sa mga bampira “BAILAN!” sigaw ni Hen. Amistad na gamit ang panangga nila tinakpan nila ang mga bampira para di sila matamaan nito. “LORENZO!” tawag ng ama niya na agad silang tumalon papunta kay Haring Votlaire na nakalutang lang sa harapan nila. Pareho nilang tinaas ang espada nila para hampasin si Haring Voltaire ng biglang pinikit ng Hari ang kanang mata niya at dinilat niya ang kaliwa dahilan para mapahinto sila sa ere at parehong hinarap ng Hari ang mga palad niya sa dalawa.

“LORENZO!” sigaw ni Lam-ang na agad nilang hinugot ang patalim nila at binato sa Hari na napasigaw ito nung tumama ito sa mga palad niya “GRAAAAAAAAHHH!” napasigaw si Haring Voltaire at lumpiad ito palayo sa kanila. Sinalo sila ni Haring Ugat gamit ang malaking kahoy na ginawa niyang rampa nung nabitawan sila ni Haring Voltaire “ama, napansin mo ba yun?” tanong ni Lorenzo sa ama niya “oo anak, naiisip mo na ata ang binabalak ko” sabi ni Lam-ang “hehehe” natawa lang si Lorenzo. Dumapo sa lupa si Haring Voltaire at tinanggal ang patalim sa palad niya at nakita niyang binaba narin ni Haring Ugat ang mag-ama at kaharap na niya ito.

“MGA WALANG HIYA KAYO MGA BAILAN, KONTRABIDA KAYO SA PLANO KO!” sigaw ni Haring Voltaire “hindi naman aabot sa ganito ang sitwasyon kung susuko ka lang, Haring Voltaire” sabi ni Lam-ang. “Huling pagkakataon mo na itong sumuko kamahalan” sabi ni Lorenzo sa kanya na lalo lang nagalit si Haring Voltaire dahil naramdaman niyang di siya kinatatakotan ng mag-ama. “Tingin niyo kayo na ang pinakamagaling dito?” tanong ni Haring Voltaire na pinakita niya ang palad niya sa dalawa na naghilom na ito “ipapakita ko sa inyo ang pinagsamang kapangyarihan na nalikom ko” banta ni Haring Voltaire na tinaas niya ang dalawang kamay niya at lumabas ang kidlat sa kanan at hangin sa kaliwa.

Lumakas ang kidlat sa kalangitan at umihip ang malakas na hangin na parang me bagyong tumama sa lalawigan “AMA, DELIKADO NA ITO!” sabi ni Lorenzo kay Lam-ang “wala na tayong ibang paraan anak, patawarin sana tayo ni Lucia” sabi ni Lam-ang. Tumingin si Lorenzo kay Reyna Lucia na nagtatago narin ito sa likod ng poste dahil sa lakas ng hangin ng umiihip sa kanila pati narin ang mga taong lobo at mga taong puno. “LORENZO, TAYO NA!” sigaw ni Lam-ang sa kanya na tumango siya at tumingin muna siya kay Lucia “patawarin mo ako, mahal ko” sabi niya sabay takbo nilang dalawa papunta kay Haring Voltaire na nauna si Lorenzo kasunod niya si Lam-ang.

“ANAK!” sigaw ni Lam-ang na yumuko si Lorenzo at ginawa siyang rampa ng ama niya at tumalon ito sabay bato ng tatlong patalim sa Hari na agad nitong binalik kay Lam-ang. Hindi siya natamaan nito dahil lumagpas na sa kanya ito nung dumaan siya sa ibabaw ni Haring Voltaire kaya binaling nalang ng Hari ang mga patalim papunta kay Lorenzo. Agad namang hinampas ni Lorenzo ang tatlong patalim na lumipad ito sa ere “AMA!” sigaw ni Lorenzo na pareho silang huminto. “HAHAHAHAHA!” tumawa si Haring Voltaire dahil akala niyang natakot ang dalawa sa kanya dahil tumigil sila pero ang hindi niya alam taktika ito ng dalawa dahil yung tatlong patalim na himpas ni Lorenzo paitaas ay bumababa na ngayon.

“MAGHANDA KA LORENZO!” sigaw ni Lam-ang na nakita nila ang unang patalim na tumama sa kaliwang balikat ng hari, sumunod ang pangalawa na tumama ito sa kanan niya kaya naibaba ng Hari ang mga kamay niya. Biglang tumigil ang malakas na hangin at pagkidlat sa kalangitan “GRAAAAAA” napasigaw sa sakit si Haring Voltaire at naalala niyang tatlong patalim ang binato ni Lam-ang kanina kaya tumingala siya at agad pinikit ang kanang mata niya nung makita niyang pababa na sa kanya ang pangatlong patalim. Agad niyang napahinto ang pangatlong patalim isang talamapakan nalang ang layo sa kaliwang mata niya.

“HARING UGAT!” sigaw ni Lam-ang na napanganga nalang bigla si Haring Voltaire nung nakita niya si Hen. Romolo sa ibabaw at ang kamay nitong hahampasin ang pangatlong patalim para masaksak ito sa kaliwang mata niya. Binato ni Haring Ugat papunta sa ibabaw ni Haring Voltaire si Hen. Romolo kaya siya na mismo ang nagtulak pababa sa patalim sa kaliwang mata ni Haring Voltaire at huli na ang Hari na ibuka ang kanang mata niya dahil nahampas na ni Hen. Romolo ang patalim at nasaksak ito sa kaliwang mata niya. “AAAAAAHHHHHHH!” napasigaw si Haring Voltaire na agad namang hinila palayo si Hen. Romolo ni Haring Ugat at binigay ng mag-ama ang huling atake nila sa Hari ng mga Bampira nung sinaksak nila ito sabay.

Natahimik si Haring Voltaire nung maramdaman niya ang espada ni Lam-ang sa likuran niya at ang espada ni Lorenzo sa harapan niya na parehong tumama ang espada nila sa puso ng Hari. Nag-abot pa ang dulo nito sa mismong gitna ng puso niya “patawarin mo kami, Haring Voltaire” sabi ni Lam-ang sa kanya na nilingon niya ito sa likod “ha.. ha…hahaha… ma… magaling… napaka… galing..” sabi ng Hari sa kanila. Tumingin si Haring Voltaire kay Lorenzo “tu… tunay ngang.. ka… kahanga…hanga.. kayo…kayong mga… Bailan…” sabi niya na napayuko nalang si Lorenzo at nilingon niya si Lucia na ngayon ay umiiyak na sa sinapit ng lolo niya.

“Lorenzo….” tawag ni Haring Voltaire “opo, kamahalan?” sagot niya “i… ikaw… ikaw na ang … ba.. bahala sa apo ko… ma…. mahal.. mahal na mahal ka niya.. ” bilin ng Hari sa kanya “…. masusunod… kamahalan..” sagot niya. “La… Lam-ang.. hi.. hindi ako.. hindi ako nagkamaling.. pi….piniling… kaibiganin kita….” sabi niya kay Lam-ang “…. maging mapayapa ka sana, kaibigan” sabi ni Lam-ang sa kanya “Lorenzo” tawag niya sa anak niya na sabay nilang hinugot ang espada nila at lumayo sila kay Haring Voltaire. Tumakbo palapit si Reyna Lucia sa lolo niya na pinigilan siya ni Lorenzo “wag…” sabi ni Lorenzo sa kanya.

“LOLO!” sigaw ni Reyna Lucia na naiyak ito habang pilit lumapit sa lolo niya “pa… patawarin mo ako.. apo…. mga… kasama… patawarin niyo.. ako…” sabi ni Haring Voltaire sa kanila na lumuhod ang lahat ng bampira. “Ro..molo…. magkikita na kami.. ng ama mo… do… doon ako… hi…hihingi ng tawad…sa kanya..” sabi ni Haring Voltaire na di siya sinagot ni Hen. Romolo pero niyuko nalang niya ang ulo niya pati narin ang lahat ng mga lobo. “Maging mapayapa sana ang pagbyahe mo, kaibigan” sabi ni Haring Ugat kay Haring Voltaire na ngumiti siya at biglang me lumabas na maitim na aura sa dibdib at likod niya at dahan-dahan na siya nitong nilamon. “Karapat.. dapat ito… sa akin… Alister… anak…. huhu… patawarin mo ako…” ang huling sinabi ni Haring Voltaire bago siya nilamon ng dilim.

Umiiyak parin si Reyna Lucia habang tinutulongan nilang lahat na ligpitin at ilagay sa mga karwahe nila ang mga namatay “kinalulungkot ko ang nangyari sa ama mo, Haring Romolo” sabi ni Lam-ang sa kanya. “Hari…heh! hindi ako masasanay sa titlong yan” sabi ni Hen. Romolo “Heneral… ah.. mahal na Hari nakahanda na po ang lahat sa pagbyahe natin” balita ni Kap. Dante sa kanya. Lumapit sila kay Reyna Lucia “Lucia..” tawag ni Hen. Romolo na tumayo si Reyna Lucia at luluhod na sana siya nang pinigilan siya ni Hen. Romolo “di ka dapat lumuhod sa akin, Reyna Lucia” sabi ni Hen. Romolo sa kanya “pero.. ” “hindi mo kasalanan ang nangyari sa ama ko” pagputol ni Hen. Romolo sa kanya.

Me binulong si Kap. Dante kay Hen. Romolo na tinaas niya ang kamay niya at umatras si kap. Dante “wag kang mag-alala Reyna Lucia, mananatili paring kaalyado niyo kami” sabi ni Hen. Romolo. “Maraming salamat, Haring Romolo” sabi ni Reyna Lucia “Hari… hmm.. Lam-ang, Lorenzo maraming salamat sa inyo” sabi niya sa mag-ama “walang anuman yun Haring Romolo” sabi ni Lam-ang na nginitian lang siya “Lorenzo” tawag niya. “Mahal na Hari?” “gusto ko sanang hilingin ka kung pwede sumama ka sa amin at manilbihan sa akin” sabi ni Hen. Romolo na nagulat silang lahat “pasensya na po kamahalan pero nakapagpasya na po ako na mananatili dito sa palasyo ni Reyna Lucia” sagot ni Lorenzo.

“Mananatili ka dito, anak?” gulat na tanong ni Lam-ang “kung papayagan niyo po ako ama, gusto ko pong tulongan si Reyna Lucia” sagot niya na tumingin si Lam-ang kay Reyna Lucia na niyuko niya ang ulo niya pati ang mga sundalo niya. “Alam mong sa Kuro ang responsibilidad mo, di ba?” tanong ni Lam-ang “pansamantala lang ama, habang tinatayo ni Reyna Lucia ang kaharian niya, uuwi ako pangako ko sayo yan kung kailanganin ako ng Kuro” sagot ni Lorenzo. “Paano kung bababa na ako sa position ko bukas uuwi ka ba?” tanong ni Lam-ang “ama, wag kayong magsalita ng ganyan, isa pa po andyan si Hen. Amistad na guro ko at karapat-dapat na sumunod sa position mo” sagot ni Lorenzo na umiling lang si Lam-ang.

“Ama patawarin niyo po ako pero ito na po ang desisyon ko, mahal ko po kayo at ang Kuro pero kita mong mas kailanganin ako dito” paunawa ni Lorenzo sa ama niya na pareho silang napatingin kay Reyna Lucia. “Haayyy… wala na tayong magagawa niyan pinuno” sabi ni Hen. Amistad “tama si Lorenzo, Lam-ang. Pagbigyan mo na siya para narin makatulong siya sa pagtayo ng kaharian ni Reyna Lucia” sabi ni Haring Ugat sa kanya. “Haring Ugat, me isang problema pa tayo” sabi ni Kap. Dante “Dante.. di na kailangan pang pag-usapan yan” sabi ni Hen. Romolo “kung tungkol ito sa Aklat ng Dilim” sabi ni Reyna Lucia “ibibigay ko ang responsibilidad nito kay Haring Ugat” dagdag ni Reyna Lucia.

“Hindi!” sabi ni Haring Ugat “napagpasyahan na namin noon kaya wag mo ng isipin yan, Reyna Lucia” sabi ni Haring Ugat “wag kayong mag-aalala kaya din po ako mananatili dito para siguradohing di na magagamit pa ang Aklat ng Dilim” sabi ni Lorenzo. “Kung ganun, pumapayag na akong manatili ka dito anak” sabi ni Lam-ang “salamat po, ama” sagot niya “wag kayong mag-alala hinding-hindi ko gagamitin ang Aklat ng Dilim” sabi ni Reyna Lucia. “Tatanggapin namin yan Reyna Lucia pero” sabi ni Hen. Romolo “gaya ng sinabi ng ama ko, sa oras na bubuksan mo ang aklat na yun (tumingin sa mata ni Reyna Lucia si Hen. Romolo) papatayin kita” dagdag niya “MGA KAWAL AALIS NA TAYO!” sigaw ni Kap. Dante at niyuko na nila ang ulo nila kay Reyna Lucia at umalis na sila.

Nagpaalam narin sina Haring Ugat at mga tauhan niya at hinawakan ni Lorenzo ang kamay ni Reyna Lucia “wag kang mag-alala mahal, nandito ako para protektahan ka” “salamat” sagot ni Reyna Lucia at nilingon niya ang mga tauhan niya “wag kang mag-alala tutulongan kitang itayo muli ang kaharian mo” sabi ni Lorenzo sa kanya. “Nandito lang din kami kung kailanganin mo ang tulong namin, Reyna Lucia” sabi ni Lam-ang “nandito rin kami, Reyna Lucia” sabi ni Haring Ugat na ni yuko ni Reyna Lucia ang ulo niya at na luha siya “maraming salamat sa pag-unawa at tulong niyo” naluluhang sabi niya sa kanila. “Pinuno, nakahanda na po ang lahat” balita ni Hen. Amistad kay Lam-ang “mabuti, kamahalan magpapaalam narin kami sa inyo” sabi ni Lam-ang.

“Ama, ihahatid ko na po kayo sa labas” sabi ni Lorenzo na tumango si Lam-ang at matapos makapagpaalam kay Reyna Lucia hinatid na ni Lorenzo ang ama niya “sigurado ka ba talaga sa desisyon mong ito, anak?” tanong niya. “Opo ama” sagot niya “alam kong mahal mo si Lucia, Lorenzo pero hindi ito ang dapat mong idahilan para talikuran ang Kuro” sabi ni Hen. Amistad “hindi ko tinalikuran ang Kuro Heneral, totoong mahal ko si Lucia pero hindi ito ang dahilan kaya ako manatili dito” sagot ni Lorenzo. “Ano pala ang dahilan mo?” tanong ni Lam-ang “alam niyo na po ang dahilan ama, Heneral” sabi ni Lorenzo sa kanila na nagkatinginan silang dalawa.

“Naniniwala ka ba talaga sa hulang yun, Lorenzo?” tanong ni Lam-ang sa kanya “hindi ko po alam ama pero kung ito ang paraan para magiging ligtas ang Kuro mas mabuting manatili ako dito” sagot niya. “Matagal na yun Lorenzo at isa pa isa lang naman ang natamaang hula ni Naring (ang manghuhula sa Kuro)” sabi ni Hen. Amistad “maskina Heneral para narin sa kaligtasan ng lahat mananatili ako dito at pasensya na kung ibibigay ko sayo ang responsibilidad na dapat para sa akin” sabi ni Lorenzo sa kanya. Dumating na sila sa gate ng kaharian at huminto na si Lorenzo habang tuloy lang din ang mga tauhan nila “anak, wag mong isipin ang hulang yun” sabi ni Lam-ang sa kanya na bigla nalang sumulpot si Reyna Lucia sa likod ni Lorenzo.

“Mahal na Reyna” bati nilang tatlo na ngumiti lang si Reyna Lucia “tandaan mo Lorenzo isa kang Bailan, hindi tayo naniniwala sa ano ang tinadhana sa atin dahil tayo mismo ang gumagawa ng sarili natin” payo ni Lam-ang sa anak niya. “Tandaan mo ang tinuro ko sayo at wag mo ding kalimutan kung sino ka at saan ka galing” payo ni Hen. Amistad sa kanya “hinding-hindi ko yun kakalimutan ama, Heneral” sagot ni Lorenzo at umalis na sila. Naglakad na sila pabalik sa palasyo “ano yung narinig ko kaninang hula?” tanong ni Reyna Lucia “ah wag mo na pansinin yun, mahal” sagot ni Lorenzo na hinawakan siya sa kamay ni Reyna Lucia “sabihin mo sa akin” sabi niya na hinila siya ni Lucia kaya napahinto siya.

“Sabihin mo na sa akin kung ano ang hulang yun” pamimilit ni Reyna Lucia sa kanya “haayyy pumasok muna tayo sa palasyo” sabi ni Lorenzo dahil dahan-dahan naring nawawala ang ulap na ginawa ng lolo niya kanina. Nung nasa loob na sila “sige na sabihin mo na sa akin” sabi ni Reyna Lucia “patawarin mo ako mahal kung dito ako mananatili sa palasyo mo” pasimula ni Lorenzo “noong hindi pa ako ipinapanganak hinulaan ni Naring ang nanay kong si Nala na magsisilang siya ng bata” pasimula ni Lorenzo. “Tapos?” tanong ni Reyna Lucia “ang batang ito ang magiging dahilan ng pagkaubos ng lahi namin” kwento ni Lorenzo na nagulat si Reyna Lucia sa narinig niya.

“Pa.. paano magagawa ng batang ito ang ubosin ang lahi niyo?” gulat na tanong ni Reyna Lucia sa kanya “hindi sinabi ni Naring kung paano pero ito daw ang nakikita niya sa nanay ko” sagot ni Lorenzo. “Mahal na Reyna paumanhin po” sabi ng isang tauhan niya “ano yun?” tanong niya “kailangan niyo pong kausapin ang ibang tauhan natin na kumampi sa dating Haring si Voltaire” sabi nito “susunod ako” sagot ng Reyna at umalis na yung tauhan niya. “Huwag na natin pag-usapan yun, unahin mo na natin ang pagtayo mo muli sa kaharian mo” sabi ni Lorenzo sa kanya “sige, pero ikwento mo sa akin yan pagkatapos” sabi ni Reyna Lucia “masusunod, kamahalan” sabi ni Lorenzo na ngumiti sa kanya si Reyna Lucia.

Kinausap ni Reyna Lucia ang mga tauhan niya at pinaintindi niya sa kanila na sino na ngayon ang mamumuno sa kahariang ito “alam kong nagugulohan parin kayo sa pangyayari kanina pero ipapangako ko sa inyo” sabi niya na tumingin siya sa kanilang lahat. “Hinding-hindi na mangyayari yun habang ako ang nakaupo sa pwesto” pangako niya sa mga tauhan niya. “Tatayo akong ilaw sa inyo habang nandito kayo sa palasyo ko, para narin sa ama kong si Prinsepe Alister na dapat siya ang nakatayo dito pero… ” pagputol niya nung naalala niya ang ama niya. “Mahal na Reyna” sabi ni Luthero sa kanya “ikinalulungkot ko po ang nangyari sa mahal na Prinsepe at sa mahal na Hari, pero kung kailanganin niyo po ang espada ko nakahanda po ako” sabay luhod niya sa harap ni Reyna Lucia.

“Ako din po, mahal na Reyna” sabi nung isa pang tauhan niya at sunod-sunod na silang lumuhod sa harapan niya na napaluha siya nung makita ito “maraming.. maraming salamat sa inyo” naiiyak na sabi ni Reyna Lucia. “Ako din po, Reyna Lucia” sabi ni Guillermo na lumuhod din ito sa harapan niya pati din si Morietta “hmmm..” narinig ni Reyna Lucia galing kay Lorenzo “kung ganun opsiyal na akong magiging Reyna ng palasyo at ipapakilala ko narin sa inyo ang bago niyong Heneral” sabi ni Lucia na pinakilala niyang Heneral ng hukbong ng bampira si Lorenzo. “Sang-ayon ba kayo sa pagpili ko sa kanya?” tanong ni Reyna Lucia sa kanya “OPO MAHAL NA REYNA!” sigaw nilang lahat kaya natuwa siya sa sagot nila at dito na nagsimula ang itayo muli ni Reyna Lucia ang kaharian niya.

Tinuroan narin ni Hen, Lorenzo ang mga sundalo ni Reyna Lucia kung paano lumaban at paano gamitin ang iba pa nilang sandata pagdating sa digmaan, tinuroan narin iya ito kung paano lumaban gamit ang mga kamay nila. Pinangalanan niyang Kapitan si Guillermo na sinang-ayonan din naman ni Reyna Lucia at binigyan niya din ng katungkolan din ni Hen. Lorenzo si Morietta bilang taga bantay ni Reyna Lucia. “Lahat ng konseho ni Lolo Voltaire ay napatay niya sino na ngayon ang ipapalit ko sa kanila?” tanong ni Reyna Lucia kay Hen. Lorenzo “hmm.. kung papayag ka me kilala ako para maging taga payo mo” sabi niya. “Sino?” tanong ni Reyna Lucia “si Zoraida, hindi lang yun magaling din siyang maghilom ng sugat” rekomenda niya na pumayag si Reyna Lucia at agad pinatawag si Zoraida.

Sinalubong ni Hen. Lorenzo si Zoraida nung dumating ito sa palasyo at dinala siya sa silid ng truno ni Reyna Lucia “magandang gabi po, mahal na Reyna” bati ni Zoraida “magandang gabi naman” sagot niya. “Ano po ang maipaglilingkod ko sa inyo?” tanong ni Zoraida “gusto kong manilbihan ka sa akin bilang taga payo ko at maging punong ministro ng itim na mahika sa kaharian ko” alok ni Reyna Lucia “a.. ako po? Hindi po ba position yan na dapat sa inyong mga lahi lang?” takang tanong ni Zoraida sa kanya. “Tanggapin mo na Zora, nirekomenda kita kay Reyna Lucia dahil alam kong magaling ka nito at sa ating tatlo ni Narra ikaw ang mas me malinaw na pag-iisip” sabi ni Hen. Lorenzo sa kanya.

“Patawad pero wala ako sa position para tanggapin ito at isa pa hindi pa ako gaano kagaling pagdating sa itim na mahika” paliwanag ni Zoraida “wala sa akin yun, Zoraida” sabi ni Reyna Lucia na tumayo siya at lumapit sa kanya. “Ang importante sa akin ay makapagkatiwalaan kita” sabi ni Reyna Lucia na tumingin si Zoraida sa kanya at kay Hen. Lorenzo “kung.. yun po ang kagustohan niyo, tinatanggap ko po ang alok niyo mahal na Reyna” sagot ni Zoraida na kinatuwa ni Hen. Lorenzo. Binigyan ng maraming libro ni Reyna Lucia si Zoraida para pag-aralan ang mga ito at binigyan din siya ng silid ng Reyna para matirhan niya “maraming salamat po, mahal na Reyna” sabi ni Zoraida “hindi, ako dapat ang magpasalamat sayo, Zoraida” sabi ni Reyna Lucia sa kanya.

Lumipas ang panahon at naging maayos na ang takbo ng kaharian ni Reyna Lucia, dumadalaw din si Lorenzo sa Kuro para bisitahin ang me sakit niyang ama na si Lam-ang, si Hen. Amistad ang tumatayong pinuno pag sinusumpong ng sakit si Lam-ang na kinainis ng Heneral dahil gusto niyang magliwaliw kasama ang nobya niya na hindi niya magawa. “Hahaha pasensya kana Heneral kung ikaw ang naatasang mamuno” sabi ni Lorenzo sa kanya isang araw nung dumalaw siya “hmp! dapat ikaw ang mamuno dahil ikaw ang anak, dapat nasa kubo ako ngayon ni Belya para… hehe alam mo na” sabi ni Hen. Amistad sa kanya.

Kasama palagi ni Hen. Lorenzo si Morietta na dapat nasa tabi nito ni Reyna Lucia pero palagi itong nakabuntot sa kanya “haayyy bakit hindi ka sumunod sa utos ko ha, Morietta?” tanong ni Hen. Lorenzo sa kanya nung pauwi na sila sa palasyo. “Eh.. gusto ko palagi kang kasama eh” sagot niya na napailing lang si Hen. Lorenzo “Morietta, kung me iuutos ako sayo dapat sundin mo ito” sabi niya “eh sinusunod ko naman ito Heneral” sabi ni Morietta “bakit nandito ka kung sinusunod mo ito?” tanong niya “eh hehehe.. gusto ko lang kasing sumama sayo Hen Enzo” sabi ni Morietta na napangiti nalang si Hen. Lorenzo at napailing sa sagot niya.

Pagdating nila sa palasyo sinalubong agad sila ni Kap. Guillermo “Heneral!” tawag niya “bakit Kap Guille, ano ang problema?” tanong niya “me namataan ang mga tauhan natin na me tatlong barkong papalapit sa teritoryo natin” balita ni Kap. Guillermo sa kanya. “Ipagbigay alam agad ito kay Reyna Lucia at ibigay ang utos na maghanda sa ano mang mangyari” utos ni Hen. Enzo “masusunod Heneral” sagot ni Kap Guille at umalis agad ito “Morietta pumunta ka kay Reyna Lucia at bantayan mo siya” utos niya “pero Heneral makaka…” “wag matigas ang ulo Morietta” pagputol ni Hen. Enzo na nagsigalawan na ang mga tauhan niya para maghanda sa paparating na barko. “HENERAL ME MALIIT NA BANGKA ANG PAPARATING SA DALAMPASIGAN NATIN!” sigaw ng tauhan niya na nasa tore “AKO ANG BAHALA SA KANILA MAGHANDA NA KAYO!” sagot niya.

“HENERAL!” tawag ni Reyna Lucia na nasa terrace ito sa pangalawang palapag ng palasyo “mahal na Reyna me tatlong barkong pumasok sa dagat natin” balita niya “kalaban ba sila?” tanong ng Reyna “hindi ko po alam pero ako na ang bahalang kumausap sa kanila” sagot ni Hen. Lorenzo. “Heneral” tawag ng isang sundalo niya “ano ang balita Luthero?” tanong niya “mga mortal po ang paparating sa dalampasigan natin” balita niya. “Kung ganun ako lang ang haharap sa kanila” sabi ni Hen. Lorenzo “pero Heneral paano kung..” “ako na ang bahala dun” sagot niya na hinubad niya ang armor niya at binigay ito kay Luthero. “Heneral ano po ang ginagawa niyo?” gulat na tanong ni Kap. Guillermo “mga mortal sila Guille, kaya nararapat lang na ako ang haharap sa kanila” sagot ni Hen. Lorenzo.

Mag-isa lang siyang nakatayo malapit sa dalampasigan habang yung mga tauhan niya ay nakatago sa mga puno malapit sa kanya “maghanda kayo, nandito na sila” mahinang sabi ni Hen. Lorenzo dahil parating na yung bangka. Pagdaong nung bangka agad tumalon ang dalawang malalaking lalake na sakay nito kasunod ang isang matanda at isang binata “magandang gabi sa inyo mga ginoo” bati ni Lorenzo sa kanila. “Maganda gabi naman sayo” bati nung matanda sa kanya na kita niyang naka yuniporme sila “ano ang maipaglilingkod ko sa inyo?” tanong niya sa matanda “ako si Admiral Patricio Hermosa at sila naman ang mga tauhan kong si Roberto, Marion at si Enrico” pakilala niya “ako naman si Enzo ang taga bantay ng lugar na ito” pakilala din niya.

“Bakit nga pala kayo napadpad dito?” tanong ni Enzo sa kanila “nawala kami sa ruta namin nung dinaanan kami ng bagyo” paliwanag ni Roberto “ah ganun ba? Mabuti naman at ligtas kayo at walang nangyari sa inyo” sabi ni Lorenzo. “Pwedeng ituro mo sa amin ang ruta pabalik” hiling ng Admiral “walang problema Admiral alam ko ang dagat na ito” sabi ni Lorenzo na tinuro niya sa kanila ang daan pabalik nung tiningnan niya ang mapa nila. Pagkatapos niyang ituro nagpaalam na sila pero napansin niyang panay tingin sa kanya ang binatang kasama nila “me kailangan ka ba, bata?” tanong niya “ah wa.. wala po, salamat po” sagot nito at sumakay na ito sa bangka nila.

Nung nakalayo na ang bangka lumabas na sina Kap. Guillermo at mga tauhan niya sa likod ng puno at lumapit kay Hen. Lorenzo “walang problema naligaw lang sila” sabi ni Hen. Lorenzo sa kanila. “Bumalik na kayo sa palasyo” utos ni Kap. Guillermo sa kanila at nagmartsa na sila pabalik sa palasyo samantala sa bangka “ano ang tinitingnan mo kanina Enrico?” tanong ng Admiral sa binata “yung kwentas niya, Admiral” sagot ng binata. “Bakit? Ano ang meron sa kwentas niya?” tanong ng Admiral “hindi niyo ho ba napapansin? Ngayon lang ako nakakakita na ganun kalaking dyamante” sagot ng binata. “Hmm. pasensya na Enrico hindi ko napansin ang kwentas niya pero yung mga matang nakatingin sa atin sa likod ng puno ang napansin ko” sagot ng Admiral sa kanya.

Pagdating nila sa barko “Admiral, maligayang pagdating po” bati ng Kapitan niya “Kapitan ibigay ito sa timonel natin para makaalis na tayo dito” utos ng Admiral sa kanya “masusunod po” at umalis na ito. “Ipagbigay alam sa taga gawa ng mapa na alisin sa mapa natin ang destinasyon na ito” utos ng Admiral sa tauhan niya na agad itong umalis “bakit niyo po buburahin ang lokasyon na ito, Admiral?” tanong nung binata. “Sa nakikita ko sa likod niya hindi ito ang lokasyon na pwedeng puntahan ng mga mortal na katulad natin” sagot ng Admiral “pero Admiral halata namang mortal din ang humarap sa atin” sabi ni Roberto “alam ko, pero yung mga taong nasa likod niya ang hindi, kaya burahin sa mapa ang lokasyon na ito” utos ng Admiral “masusunod po” sagot ni Roberto. Pero iba ang iniisip ni Enrico “babalik ako sa lugar na ito, sa suot niyang kwentas alam kong me kayamanan ang nakatago sa lugar na ito” sabi niya sa isip niya. “Enrico Rosales!” tawag ng Admiral sa kanya “nandyan na po, Admiral!” sagot niya.

Pagbalik nila sa palasyo nakita ni Hen. Lorenzo na nakatingin sa kanya si Reyna Lucia at nakita niya itong pumasok sa loob “Kap. Guillermo ikaw na ang bahala dito” utos niya “opo, Heneral” sagot ni Guillermo. “Morietta” tawag ni Reyna Lucia sa kanya “opo, kamahalan?” “pumunta ka sa labas at kailanganin ka ni Guillermo dun” utos ng Reyna sa kanya “masusunod po, kamahalan” sagot niya na agad siyang bumaba. Nakasalubong pa niya si Heneral Lorenzo nung bumaba siya sa hagdanan “Heneral” natutuwang sabi niya “Morietta, puntahan mo si..” “alam ko na po, Heneral” sagot niya na nginitian niya lang ito at bumaba na ito habang paakyat naman siya na nakita niya sa itaas ng hagdanan si Reyna Lucia.

Nginitian lang siya at umalis ito papunta sa hagdanan paakyat sa pangatlong palapag ng palasyo, sumunod lang sa kanya si Heneral Lorenzo. Nung nasa pangatlong palapag na sila nakita ni Heneral Lorenzo na pumasok sa silid niya si Reyna Lucia kaya napangiti siya at alam na niya ang mangyayari kaya sumunod siya nito at sinara ang pinto pagpasok niya sa loob. Nakita niyang naghubad na si Reyna Lucia at humiga ito sa kama kaya naghubad narin siya at lumapit sa kama. “Teka” sabi niya na me kinuha siya sa ilalim ng kama at natawa si Lucia “bakit?” tanong niya “kailangan pa ba yan?” tanong ni Lucia sa kanya “naalala mo nung huli tayong nagtalik?” tanong ni Lorenzo na natawa lang si Lucia.

Pumatong na si Lorenzo sa kanya at naghalikan silang dalawa “nasasabik na ako sayo, mahal” sabi ni Lorenzo “ako din” sagot ni Lucia na kinapa niya ang alaga ni Lorenzo at sinalsal niya ito “hmm..” lang si Lorenzo at hinalikan niya sa leeg si Lucia. Bumukaka si Lucia at tinutok ang alaga ni Lorenzo sa lagusan niya “hmm… di na ako makapaghintay” sabi ni Lucia sa kanya na pinasok niya ang ulo sa loob ng hiwa niya “aahhh..” siya nung pumasok ito. Biglang hinugot ito ni Lorenzo at bumangon siya “ba.. bakit?” gulat na tanong ni Lucia sa kanya “teka lang… hah..hah… teka lang” sabi ni Lorenzo sa kanya. Tinali ni Lorenzo ang dalawang kamay ni Lucia sa poste ng kama at habang ginagawa niya ito hinahalikan at dinidilaan ni Lucia ang katawan niya “mahal nakikiliti ako” natatawang sabi ni Lorenzo.

Nung natali na niya ang mga kamay ni Lucia dumapa siya sa ibabaw at sinimulang halikan ang nakatayong utong ng Reyna “ooohhh… ” napaungol si Lucia sa pagdila at sipsip ni Lorenzo sa utong niya. Bumaba pa si Lorenzo at dinilaan niya ang tiyan ni Lucia kaya napabangon ang ulo nito at tiningnan siya “mahal…” tawag niya na nginitian siya ni Lorenzo na bumaba pa ito hanggang sa nasa harapan na niya ang hiwa ni Lucia. “Mahal… ” tawag uli ni Lucia na tumingin sa kanya si Lorenzo “bilisan mo.. nasasabik na ako” sabi ni Lucia sa kanya na dinilaan na ni Lorenzo ang hiwa niya na napaungol siya.

Dinilaan ni Lorenzo ang naka usling laman sa hiwa ni Lucia na napaliyad ito nung sinipsip ito ni Lorenzo na pinatong pa niya ang mga binti niya sa likuran ng Heneral “ooohhh.. mahall.. mahaaalll..” bigkas ni Lucia. “Kailangan kita.. Lorenzo.. ipasok mo naa..” sabi ni Lucia sa kanya kaya gumapang papatong si Lorenzo at kiniskis niya ang ulo sa hiwa ng Reyna na napaliyad ito at biglang bumaba si Lucia kaya pumasok ang ulo ng alaga ni Lorenzo sa hiwa niya. “Oohh.. ” “aaahhh.. mahal” napaungol si Lorenzo nung naramdaman niya ang namamasa at mainit na laman ni Lucia, kumadyot siya para maibaon ang buong alaga niya sa lagusan ni Lucia at mabilis naman pinulupot ni Lucia ang mga binti niya sa bewang ni Lorenzo para di na ito makaalis sa ibabaw niya.

Nagsimula ng kantutin ni Lorenzo si Lucia na napapapikit na ang Reyna sa tuwing bumabaon ang alaga ni Lorenzo sa loob niya at napapansin narin ni Lorenzo na lumalabas narin ang pangil ng Reyna. Natuto na kasi si Lorenzo nung huling talik nila ni Lucia na muntik na siya nitong mapatay dahil bigla itong nagbago ng anyo at nakalimutan ni Lucia kung sino si Lorenzo. Kaya tinali niya si Lucia para di ito magwala pagnilabasan ito at kamapante si Lorenzo sa pagkatali ni Lucia kaya na eenjoy niya ang pagtatalik nila at di siiya nangangambang maulit uli ang nangyari noon. “Mahal. ang sarap mo talaga” sabi ni Lorenzo kay Lucia na naging kulay pula na ang mga mata niya “mahal.. wag mong itigil..” nagbago narin ang boses ni Lucia hudyat na malapit na itong marating ang gloria.

Inalis ni Lorenzo ang mga binti ni Lucia na nakabalot sa beywang niya at tinaas niya ito na kita niya kung paano naglabas pasok ang alaga niya sa hiwa ni Lucia “aahh.. haaahhh.. mahal.. mahal…” ungol niya habang nakatingin lang sa kanya si Lucia at umuungol din ito. Dumapa sa ibabaw ni Lucia si Lorenzo na nasa gilid na ng Reyna ang tuhod niya at nakaangat ang pwet nito sa ere habang mabilis na siyang binabayo ni Lorenzo. “Wag mong tigilan.. wag.. oohhh wag …aahhhh. wag kang tumigil.. sige paa..sige paahhhh…” sabi ni Lucia sa kanya na pinapawisan narin si Lorenzo sa pagbayo sa nobya niya.

“Malapit na ako.. malapit na ako…” sabi ni Lucia sa kanya na binilisan pa lalo ni Lorenzo ang pagbayo niya hanggang sa pumikit si Lucia at naramdaman niyang pumipintig ang kalamnan nito at ang init ng katas niya. “Aaahh..aaahhh.aahhh ayan narin akooohhhh..” sabi ni Lorenzo na agad siyang umalis sa ibabaw ni Lucia at sinalsal niya ng titi niya na tumalsik ang tamod niya sa headboard ng kama at yung iba tumulo sa katawan ng Reyna. “Haaaa..haahhhhh..” napaungol si Lorenzo nung pumatak ang huling tamod niya sa titi niya at napatingin siya kay Lucia na agad siyang tumalon paalis sa kama at sumandal sa pader ng silid. “Ma.. mahal.. mahal!” tawag niya kay Lucia na ngayon ay nakawala na sa pagkakatali niya.

“AAARRGGGHHHHHH!” sumigaw si Lucia na napaiwas ng tingin si Lorenzo sa kanya dahil sa lakas ng hangin na tumama sa kanya at nung tumingin siya bigla nalang siyang tumalon at gumulong sa kanan para makaiwas sa apoy na binuga ni Lucia. “MAHAL!” tawag ni Lorenzo na biglang nagdilim muli ang paligid kaya dahan-dahang kinapa ni Lorenzo ang sahig para hanapin ang espada niya at nung nakapa na niya ito tinaas niya ito sa ere at lumiwanag ang espada niya. “Dyos ko!” nalang ang nasabi niya nung nakita niya ang mukha sa harapan niya nung nasinagan ito ng liwanag ng espada niya. “Ma.. mahal.. parang awa mo na… ” sabi ni Lorenzo dahil kaharap na niya ngayon ang malaking mukha ng itim na dragon.

Tumalon uli si Lorenzo para makailag sa binugang apoy ni Lucia “MAHAL!” sigaw niya na biglang lumiwanag ang silid dahil nasunog ni Lucia ang kama niya. Nakita ni Lorenzo ang lubid sa gilid ng kama kaya kinuha niya ito at tumakbo siya palayo sa dragon na humahabol sa kanya. Nakaiwas muli siya sa apoy na binuga nito at nakaposition siya sa likod na agad siyang tumalon paakyat sa likod ng dragon at gamit ang lubid tinali niya ito sa leeg at hinila niya ito na parang sinasakal niya. “MAHAL!” tawag ni Lorenzo habang sinasakal niya ito na nagwawala ito na tumama pa siya sa pader nung dumikit ito para lang makatakas sa pagkakasakal.

Hindi bumitaw si Lorenzo hanggang sa nanlambot ang dragon at dahan-dahan na itong kumalma at dumapa ito sa sahig ng kwarto “mahal.. patawarin mo ako” sabi ni Lorenzo na dahan-dahan naring bumalik sa normal si Lucia. Inalis agad ni Lorenzo ang lubid sa leeg niya nung bumalik na ito sa pagiging tao at natumba narin sya sa tabi nito dahil sa pagod, hindi na niya napansin na nakatulog na pala siya dahil sa pagod. Paggising niya agad siyang bumangon at hinanap si Lucia dahil wala na ito sa tabi niya “mahal? MAHAL!” sigaw niya na nakita niya itong pumasok sa loob ng kwarto at me dala itong pagkain. “Nasaktan ba kita?” tanong ni Lucia sa kanya na napangiti siya at napailing “hindi, haayy kailangan na talaga nating kontrolin ang ano mo..” sabi ni Lorenzo na sinuntok siya ng mahina ni Lucia “makokontrol ko din ito, pasensya lang mahal” sabi ni Lucia sa kanya.

Dumaan ang mga taon na lumalim ang relasyon nilang dalawa at pati narin ang relasyon ni Lorenzo sa mga tauhan niya, nagkaroon narin ng pagkakataon silang dalawa ni Lucia na magtalik sa labas ng palasyo at sa pagkakataong ito mabilis na nakaiwas si Lorenzo sa orgasmo ni Lucia. Me mga bagong bampira narin ang tumuloy sa kaharian ni Reyna Lucia at pati din sila napahanga sa galing ni Hen. Lorenzo. Humaba narin ang buhok at balbas ni Lorenzo na ika nga ni Zoraida kailangan na niyang magpagupit at mag-ahit “hindi na, gusto ko ang hitsura ko ngayon” sagot niya na napailing lang ang mangkukulam sa kanya. Dumadalaw parin si Lorenzo sa Kuro at napapansin niyang hindi na ata magtatagal ang tatay Lam-ang niya sa position dahil lumala na ang kondisyon nito.

Isang gabi nung nasa terrace sila ni Reyna Lucia at nakatingin sila sa bilog na buwan “mahal ang ganda ng gabing ito” sabi ni Reyna Lucia sa kanya “oonga mahal, perpekto ito para sa atin” sagot ni Lorenzo. Napansin ni Lucia na parang me malalim na iniisip si Lorenzo “mahal, me problema ka ba?” tanong niya “si ama kasi, lumala na ang sakit niya” sagot niya na biglang nalungkot si Lucia sa narinig niya. Biglang pumasok sa isipan ni Lucia ang pinangambahan niya ang pag-alis ni Lorenzo sa kaharian niya. “Pa… paano yan?” tanong niya kay Lorenzo na hinawakan siya nito sa kamay at pinisil ito “patawarin mo ako Lucia” sagot ni Lorenzo “huwag kang humingi ng tawad naiintindihan ko” sabi ni Lucia na naluha siya.

Lumipas ang ilang buwan at dumating na ang araw na kinatatakutan ni Lucia nung nagpadala ng mensahero ang Kuro para pauwiin na si Lorenzo “sigurado ka bang uuwi ka?” tanong ni Lucia sa kanya. “Kailangan na ako ng mga tauhan ko” sagot niya habang nililigpit ang mga gamit niya “paano ang hula sayo?” tanong ni Lucia sa kanya “anong hula?” tanong ni Morietta na nasa pintuan ito at nakatingin sa kanila. “Morietta” tawag ni Lorenzo “aalis ka? Akala ko ba mananatili kana dito kasama namin” tanong ni Morietta “pansamantala lang ako dito, Morietta” sabi ni Lorenzo sa kanya na binitbit na niya ang gamit niya. “Teka… paano kami.. paano ang kaharian?” tanong ni Morietta na pinipigilan niya si Lorenzo.

“Patawarin niyo ako, pero kailangan kong unahin ang Kuro” sabi ni Lorenzo sa kanya na pinigilan ni Reyna Lucia si Morietta nung humabol ito kay Lorenzo palabas ng kwarto niya “pero kamahalan iiwan tayo ni Heneral” sabi ni Morietta. “Alam ko” sabi ni Reyna Lucia na nalungkot ito “Heneral..” “Heneral” tawag ng mga tauhan niya nung bumaba na siya sa hagdanan papunta sa pinto ng palasyo “mag-ensayo kayo ng maayos at alagaan niyo ng mabuti ang sarili niyo lalo na ang seguridad ng palasyo” bilin niya sa kanila. “MASUSUNOD PO HENERAL!” sigaw nilang lahat “Guillermo” tawag niya “Heneral” “simula sa gabing ito ikaw na ang magiging Heneral sa buong hukbong” sabi ni Lorenzo na lumuhod si Guillermo at naluha ito nung niyuko niya ang ulo niya “salamat po… Heneral!” sabi niya.

Lumabas na ng palasyo si Lorenzo at sumakay sa kabayong naghihintay sa kanya sa labas, tumingin siya sa terrace at nakita niyang nakatingin sa kanya si Lucia “paalam, mahal ko” sabi ni Lorenzo. Kinawayan niya ito bago sila umalis kasama ang dalawang Bailan na sumundo sa kanya “mahal na Reyna hindi mo ba siya pipigilan?” tanong ni Morietta sa kanya “hindi, napagkasundoan na namin ito noon” sagot ni Reyna Lucia sa kanya. “Ano po yung hula na nabanggit niyo kanina?” tanong ni Morietta “hinulaan noon ang nanay ni Lorenzo na magsilang siya ng bata na magdudulot ito ng pagkaubos ng lahi nila” kwento ni Reyna Lucia. “Si Heneral Lorenzo ang tinutukoy ng manghuhula?” tanong ni Morietta “oo, sa pagbalik ni Lorenzo sa Kuro dala niya ang kamatayan para sa mga tao niya” sabi ni Lucia na napayuko lang ang ulo ni Morietta “Heneral Enzo” sabi niya.

Chapter XV: The Night Stalker!

Tumunog ang celfon ni Elizabeth at nung tiningnan niya ito pangalan ng papa niya ang nasa screen kaya sinagot agad niya ito “hello, papa napatawag ka?” tanong niya “nasaan ka ba ngayon?” tanong ng papa niya. “Nagdadrive pauwi, bakit?” tanong niya “pumunta ka dito sa opisina” sabi ng papa niya “sige papa” sagot niya at binaba na ng papa niya ang telepono “we need to stop” sabi niya sa ka date niya. “Why?” tanong nung lalake “pinapapunta ako ni papa sa opisina” sagot niya na tinulak niya paalis ang lalake sa ibabaw niya “can we just finish before you leave?” sabi nung lalake na kinuha na ni Elizabeth ang mga damit niya at nagbihis na ito.

“I”m sorry lover maybe next time” sabi ni Elizabeth na hindi na niya sinuot ang panty niya at sinuot nalang nito ang blouse at shorts niya “awww but i’m so horny” lambing ng lalaki sa kanya. “FINE! make it quick” sabi ni Elizabeth na hinubad lang niya ang shorts niya at tumuwad ito. Nasa daan na siya pagkatapos labasan nung ka date niya at papasok na siya ng parking lot nung tinawagan uli siya ng papa niya “i’m parking my car papa” sagot niya “umakyat ka sa 10th floor” sabi ng papa niya sabay baba nito ng telepono. “What the… Issa?” nagtaka siya dahil nakita niya ang kotse ng ate niya sa parking lot at umakyat na siya sa taas at pagdating niya sa 10th floor nakita niyang maraming pulis ang nakatayo malapit sa opisina niya at yung iba parang me tinitingnan sa dulo ng hallway.

“Papa, what happened?” tanong niya dahil nakita niyang sira-sira ang mga gamit sa opisina at me malaking butas ang pader malapit sa opisina niya “I have no idea, tumawag yung security ng building at me nangyari daw kagulohan dito” sagot ng papa niya. “Don Rosales, iniinbistigahan na ng mga pulis ko ang nangyari dito at tinitingnan narin namin ang CCTV ng building” sabi nung head ng imbistigador. “Salamat, tatawagan ko din ang insurance para matingnan nila ang damage ng opisina” sabi ni Don Rosales na napansin niya si Elizabeth na parang me hinahanap ito “sino ang hinahanap mo, Elizabeth?” tanong ng papa niya. “Ah si ate papa, nakita ko kasi ang kotse niya sa parking lot” sagot ni Elizabeth na nagulat ang papa niya.

“Si Isabella, nandito?” takang tanong ng papa niya na tumingin din ito sa paligid “ah si Lt. Isabella Rosales ho ba ang tinutukoy niyo?” tanong nung lead invistigator “oo, kapatid ko siya” sagot ni Elizabeth. “Pasensya na po pero hindi po namin siya kasama dito” sagot nung pulis na nilapitan siya ng isa pang pulis at me binulong sa kanya “sige” sabi niya dun sa tauhan niya “Don Rosales natapos na pong tingnan ng tauhan ko ang CCTV, me ipapakita daw sila sa inyo” sabi nung pulis sa kanila na sumunod sila nito papunra sa security room. “Kilala niyo ho ba ang taong ito” tanong nung tech-invistigator “hindi, pero yung babae oo kapatid ko siya” sabi ni Elizabeth.

“Kilala namin siya, kasamahan namin siya sa presinto” sabi nung tech-invisitigator “ano ang ginagawa ng kapatid mo dito at sino ang kasama niya?” takang tanong ni Don Rosales kay Elizabeth. “Hindi ko alam papa, tatawagan ko si ate ngayon din” sabi ni Elizabeth at kinuha niya ang phone niya at dinayal ang number ni Isabella. Nagriring lang ito at maya-maya ay sumagot ito “Hello ate nasaan ka ba?” tanong ni Elizabeth “ay sorry po ma’am pulis po ito” sabi sa linya “pulis?” takang tanong ni Elizabeth “oo, nahanap ko po ang teleponong ito sa rooftop” sagot nung pulis “Dyos ko” sabi ni Elizabeth “ano ang nangyari?” tanong ni Don Rosales “nahanap ng mga pulis ang celfon ni ate sa rooftop” naluluhang sabi ni Elizabeth na agad silang sumakay sa elevator at pumunta ng rooftop.

“Sir, ma’am mag-ingat po kayo” sabi nung isang pulis sa kanila nung lumabas sila sa pinto “nasaan ang celfon ng ate ko?” hanap agad ni Elizabeth na binigay agad ito nung pulis na nakahanap nito. “Celfon nga ito ni ate Issa, alam ko kasi ako ang nagbigay nito nung birthday niya” sabi ni Elizabeth “Tenyente, me…” hindi natapos ni Don Rosales nung tinanong niya ang Tenyente ng pulis “wala naman po pero ayun sa imbistigasyon namin me naganap na labanan dito” balita ng Tenyente sa kanila. “Me nakita kaming mga slugs sa pader at sa sahig ng helipad pero wala kaming nakitang dugo o ano mang senyalis na me tinamaan nito” balita ng Tenyente sa kanila.

“Sir tapos na po naming kunan ng statement ang janitor” sabi nung isang tauhan niya “gagawa kami ng final sweep bago kami aalis Don Rosales” sabi nung Tenyente “sige, salamat at balitaan niyo kami kung me update kayo” sabi ni Don Rosales. “Sige po, ma’am” paalam ng Tenyente kay Elizabeth na tumango lang siya “papa i’m worried” sabi niya sa papa niya “hmm.. ” lang si Don Rosales ng tumunog ang phone niya “ang mama mo” sabi niya at sinagot niya ito. “Hello” sabay lakad nito papunta sa dulo ng rooftop at kinausap niya ito habang tinawagan naman ni Elizabeth ang apartment ni Isabella na walang sumagot sa telepono. “Ate nasaan ka ba?” nag-aalalang sabi ni Elizabeth na tumingin siya sa helipad at sa papa niyang kausap ang mama niya.

“Umuwi parin si Lorenzo kahit alam niyang kamatayan lang ang naghihintay sa kanya at sa mga tauhan niya?” tanong ko kay Haring Narra “oo, nangako kasi siyang babalik sa Kuro kung kailanganin na siya” sagot niya. “Ano ho ba ang nangyari sa kanila? Paano ho ba sila naubos?” tanong ko na kinalabit ako ni manang Zoraida “ok lang Zoraida” sabi ni Haring Narra na tumayo ito at binitbit ang espada ni Lorenzo at lumapit siya kay Julian. “Julian ang ikukwento ko sayo ay base lang sa nalalaman ko” sabi ni Haring Narra sa kanya na tumingin lang sa kanya si Julian “Narra tama na, hindi na niya kailangan pang malaman ang nangyari noon” sabi ni manang Zoraida. “Dapat niyang malaman ang totoo, Zora” sabi ni Haring Narra.

“Ano ho ba ang sinasabi niyo?” tanong ni Julian “ang totoo, si Lucia ang pumatay kay Lorenzo” sabi ni Haring Narra na nagulat kami pareho ni Julian na bigla siyang napatayo at hinarap si Haring Narra. “Nagsisinungaling kayo!” sabi ni Julian sa kanya “hindi ako nagsisinungaling Julian, totoo ang sinasabi ko” sabi ni Haring Narra sa kanya na lumingon si Julian kay manang Zoraida “totoo ho ba ang sinasabi niya?” tanong ni Julian sa kanya na hindi siya sinagot ng matanda. “SABIHIN NIYO SA AKIN NA NAGSISINUNGALING LANG SIYA!” sigaw ni Julian kay manang Zoraida na tumayo ito at tumalikod sa kanya. “HINDI.. BAKIT PAPATAYIN NI REYNA LUCIA SI LORENZO KUNG MAHAL NA MAHAL NIYA ITO!” sigaw ni Julian sa kanila na hindi sila nagsalita.

“Julian kumalma ka, baka me rason si Lucia kaya niya ito ginawa” sabi ko sa kanya na tiningnan lang niya ako at bigla itong lumipad palayo sa amin “JULIAN!” tawag ni manang Zoraida “hayaan na muna natin siya, Zoraida” sabi ni Haring Narra. Tumingin si manang sa kanya at tinuro siya nito “sabi ko sayo huwag mong sabihin sa kanya ang nangyari noon, nangako ka kay Reyna Lucia” sabi ni manang Zoraida sa kanya. “Karapatan niyang malaman ang totoo, Zoraida” sabi ni Haring Narra “oo, pero hindi sa ganitong paraan na diretsahang sabihin mo sa kanya ang totoo” sabi ni manang Zoraida. “Tingnan mo ang ginawa mo Narra” sabi ni manang Zoraida sa kanya “tayo na Jasmine, Isabella bumalik na tayo sa kubo” yaya sa amin ni manang Zoraida “opo nay, paalam po Haring Narra” paalam ni Jasmine at sumunod ito sa nanay niya.

“Pasensya kana, Isabella” sabi ni Haring Narra sa akin “wala po kayong dapat ihingi ng pasensya, Haring Narra” sabi ko sa kanya na kita kong nalungkot ito. “Totoo ho bang si Reyna Lucia ang pumatay kay Lorenzo?” tanong ko sa kanya na tumango siya “yun ang pagkakaalam ko, dahil yun din ang sinabi sa akin ni Zoraida” sabi niya sa akin. “Ganun ho ba?” tanong ko na napa-isip ako sa mga kinwento niya sa amin tungkol sa dalawa “malapit lang ho ba dito ang lugar ng mga Bailan?” tanong ko sa kanya “oo” sagot niya “pwede ho bang samahan niyo ako doon? Hindi niyo po naitatanong pulis po ako at magaling po akong imbistigador” sabi ko sa kanya “hmm.. pulis” sabi niya “ah hehehe ibig sabihin po alagad po ako ng batas” sabi ko sa kanya “alam ko kung ano ang pulis” nakangiting sabi niya.

Sinamahan niya ako sa lugar ng mga Bailan at nakita kong parang gubat na ito dahil sa dami ng punong nakatayo dito “dalawang daang taon na ang nakalipas kaya ganito na ngayon ang Kuro” sabi ni Haring Narra sa akin. Wala na akong nakitang bakas na tinirhan ito noon ng mga Bailan, naglakad-lakad ako at me nakita akong isang parte sa gubat na itim ang lupa at ito lang ang parte na hindi tinuboan ng ano mang halaman o puno. Tumayo malapit dun si Haring Narra at pinikit niya ang mga mata niya na para bang nag-alay siya ng dasal sa parteng yun “ano ho ba ang nangyari dito?” tanong ko sa kanya na binuka niya ang mga mata niya at tumingin siya sa akin. “Dito pinatay ni Lucia si Lorenzo” sabi niya sa akin na napatingin ako sa lupa “bakit sobrang itim ng lupa?” tanong ko “dahil sinunog niya si Lorenzo” sagot niya na nagulat ako.

“Teka, kung naubos nung gabing yun ang mga Bailan paano na buhay si Julian?” tanong ko sa kanya “hmmm… dumating sa kaharian ko ang kabayo ni Lorenzo sakay ang sanggol na si Julian” kwento niya. “Inisip ko ginawa niya ito para makatakas ang anak niya” dagdag niya “paano niyo po nalaman na anak ni Lorenzo ang batang sakay nun?” tanong ko “kasama ni Julian ang espada ni Lorenzo” sagot niya sa akin. “Ganun ho ba?” tanong ko na tumingin ako sa paligid at wala na akong makitang ano mang bakas ng bahay sa paligid at puro puno nalang “sobrang init siguro nung apoy dahil pati ang lupa hindi na tinuboan ng puno” sabi ko “Incendiu uimitoare (blazing fire)” sabi ni Haring Narra “ano ho?” tanong ko “yun ang pangalan ng apoy na binuga niya kay Lorenzo” sabi niya sa akin.

“Isabella” sabi bigla ni Julian sa likuran ko “ginulat mo naman ako” sabi ko sa kanya na napatingin siya sa lupang tinayuan namin ni Haring Narra “kailangan na nating bumalik sa kubo, malapit ng lumabas ang araw” sabi niya sa akin. “Mauna kana, susunod nalang ako” sabi ko sa kana na hindi siya umalis at nakatitig lang sa itim na lupa “Julian…” tawag ni Haring Narra sa kanya “dito ba siya pinatay?” tanong ni Julian sa kanya na nagkatinginan kamin ni Haring Narra “ah.. oo” sagot ni Haring Narra. Lumapit si Julian at tumayo sa gitna at niluhod niya ang kanang tuhod niya at nilagay ang kamay niya sa lupa at pinikit niya ang mga mata niya.

“Julian…” tawag ko sa kanya na tinaas niya ang ulo niya at bigla nalang bumuka ang mata niya at lumiwanag ang mga ito “JULIAN!” sigaw ko dahil sa gulat at bigla nalang me anong hanging umiikot sa paligid niya kaya napaatras kami ni Haring Narra. “Isabella lumayo ka sa kanya” sabi sa akin ni Haring Narra kaya lumayo ako at nakita naming bumalot na yung hangin kay Julian at biglang me lumabas na apoy mula sa lupa at bumalot ito sa kanya. “JULIAN!’ napasigaw ako sa takot dahil nakikita kong nasusunog na siya na pinigilan ako ni Haring Narra dahil humakbang ako palapit kay Julian “hayaan mo siya Isabella” sabi niya sa akin na maya-maya lang ay nawala na yung apoy at nakita naming umusok ang suot ni Julian at tumayo siya.

“Julian?” tawag ko sa kanya na tinulak ko ang kamay ni Haring Narra na pumigil sa akin at lumapit ako kay Julian “kailangan na nating bumalik sa kubo” sabi ni Julian sa akin na hinawakan niya ako sa beywang at tumingin siya kay Haring Narra. “Sige” sabi ng Hari sa amin na bigla nalang kaming naging anino at mabilis kaming nakarating sa kubo “saan ba kayo galing?” tanong ni manang Zoraida sa akin “ah naglakad-lakad lang po manang” sagot ko na tumingin ako kay Julian at inignore lang ako nito. “Magpahinga na muna kayo habang hindi pa umakyat ang araw” sabi ni manang Zoraida sa amin “sige po, manang” sabi ko na tinuro sa sakin ni Jasmine kung saan kami matutulog “Julian” tawag ko sa kanya na tumango lang siya at tumayo sa gilid

Para narin akong bampira dahil natutulog ako sa araw at nakahabol narin kasi ang pagod sa akin kaya nung pagkahiga ko sa kama tulog agad ako “hayaan nalang muna natin siyang matulog” sabi ni Zoraida kay Julian. “Pumunta ako sa Kuro” sabi ni Julian kay Zoraida “ah.. ” hindi nakapagsalita ang matanda “sinunog pala niya ang ama ko” sabi Julian sa kanya na umiwas ng tingin ang matanda sa kanya “alam kong me rason ang Reyna bakit niya ginawa yun kay Lorenzo” sabi ni Julian kay Zoraida na hindi siya nito sinagot. “Bakit ayaw niyong sabihin sa akin ang totoo?” tanong ni Julian sa kanya na lumingon sa kanya ang matanda at sabing “wala ako nung nangyari yun, Julian” sabi ni Zoraida sa kanya.

“Bakit niyo sinabing pinatay ni Reyna Lucia ang ama ko kung wala naman pala kayo dun?” tanong ni Julian “dahil yun ang sinabi sa akin ni Guillermo, binugahan ng apoy ni Lucia si Lorenzo” dagdag niya na napaluha na ito. “Tanging si Lucia lang ang makapagbibigay liwanag sa nangyari noon, dahil siya ang unang dumating sa Kuro nung nabalitaan nilang inatake ito at nung parating na sina Guillermo nakita nilang binugahan ng apoy ni Lucia si Lorenzo” kwento niya kay Julian na napaupo ang binata at napaisip ito. “Me paraan ho ba manang para makausap ko siya?” tanong ni Julian sa kanya na napatingin sa kanya ang matanda “hmm..hindi ko alam” sagot ng matanda sa kanya.

“Me alam ka manang sabihin niyo na sa akin” sabi ni Julian sa kanya na umiwas ang matanda at pumunta ito ng kusina kaya sinundan siya ni Julian pero napatigil siya dahil sa sinag ng araw na pumasok sa loob. “Manang Zoraida, sabihin niyo na sa akin kung paano” sabi ni Julian sa kanya “huwag mo na isipin yun Julian, magpahinga ka nalang dyan” sabi ng matanda sa kanya “dalawang daang taon akong natulog hindi ko kailangan ang pahinga” sabi niya sa matanda. “Haayyy.. me lugar sa palasyo na pwede mong gamitin para kausapin si Reyna Lucia.. pero mapanganib ito” sabi ng matanda sa kanya “wala sa akin ang panganib” sagot ni Julian “magpahinga ka, mamayang gabi dadalhin kita doon” sabi ng matanda sa kanya na napangiti si Julian sa narinig niya.

Umalis na ang mga pulis pagkatapos nilang suriin ang buong gusali at iba pang parte ng opisina “mag-ooperate ba tayo mamaya, papa?” tanong ni Elizabeth sa kanya “hindi, tawagan mo ang sekretarya mo para itexts ang mga tauhan natin na wala munang pasok sa araw na ito” utos ng papa niya. “Tama din at byernes ngayon bigyan na natin sila ng long weekend” sabi ni Elizabeth “hmmm… kung hindi lang nakakahiya pinapasok ko na sila” sabi ng papa niya “bakit nakakahiya, papa?” tanong ni Elizabeth. “Hmp! Dahil sa kapatid mo” sagot ng papa niya na naglakad ito papunta sa bintana at tumingin sa labas “hindi ba dapat concern tayo kay ate dahil hindi pa natin alam kung ano ang nangyari sa kanya? Parang hindi mo siya anak” sabi ni Elizabeth na tiningnan siya ng papa niya kaya natahimik siya.

Tumunog ang phone ng papa niya at nung tiningnan niya ito “umuwi kana Elizabeth” utos ng papa niya “paano si ate?” tanong niya “sa puntong ito wala pa tayong magagawa, hintayin nalang natin ang report ng mga pulis” sabi ng papa niya. “Umuwi kana at magpahinga ka at sabihin mo sa mama mo mamaya na ako uuwi” sabi ni Don Rosales na tumango si Elizabeth at humalik ito sa pisngi niya at umalis na ito. Nung masiguro niyang wala na ang anak niya agad niyang sinagot ang tawag “bakit?” tanong niya “sige bababa na ako” sagot niya sa linya at binaba na niya ang phone niya at naglakad papunta sa elevator. Kinuha niya ang susi niya sa bulsa at ginamit niya ito at sumara na ang pinto ng elevator at bumaba na ito.

Huminto na ang elevator at bumukas ang pinto, nakita niya ang mahabang corridor papunta sa isang malaking pinto at nung tumayo na siya sa harap bigla itong bumukas at nakita niyang konte lang ang ilaw na lumiliwanag sa loob. Pumasok siya sa loob at nakita niya ang taong tumawag sa kanya kanina “sa wakas nagpakita narin siya” sabi nung taong nakaupo sa upoan “oo, pero me problema tayo” sabi ng Don. “Si Isabella?” tanong nung tao sa kanya “oo, nawawala sila ngayon at hindi namin alam kung nasaan siya” sagot ng Don “hmm.. alam kong iisang lugar lang ang pagtataguan nila” sabi nung tao sa Don. “Saan?” tanong ng Don “sa lugar ng mga taong puno, kay Narra” sagot nung tao sa kanya “bakit doon?” tanong ng Don sa kanya.

“Malapit si Julian kay Narra dahil sa kanya siya lumaki bago siya kinupkop ni Lucia” sabi nung tao sa Don “kung ganun mahihirapan tayong lapitan sila dahil sakop ng Haring yun ang buong gubat” sabi ni Don Rosales. “Alam ko, at alam ko din na kasama niya ngayon si Zoraida” sabi nung tao “si Zoraida?” takang tanong ng Don “binalita sa akin ng mga tauhan ko na magkasama sila doon sa palasyo” sabi nung tao na tumayo ito at naglakad palapit sa Don. “Alam mo na ang gagawin mo Enrico” sabi nung tao sa kanya “kung kasama ni Julian si Zoraida ibig sabihin kasama din nila ang Aklat ng Dilim” sabi ng Don. “Oo, alam mo na ang gagawin mo” sabi nung tao sa kanya “hindi kaya ng mga tauhan ko si Julian” sabi ng Don “pwes gamitin mo siya” sabi nung tao na me lumabas bigla sa likuran ni Don Rosales at yumuko ito.

Sumakay na muli sa elevator si Don Rosales kasama ang taong nirekomenda ng kausap niya kanina sa basement “siguradohin mong makuha mo ang Aklat ng Dilim” sabi ng Don sa kanya “si Isabella?” tanong nito. Huminto na ang elevator sa lobby at bago bumukas ang pinto “ako na ang bahala sa kanya” sagot ng Don na pagbukas ng pinto ng elevator bigla nalang nawala ang tao sa likuran niya at makikita sa CCTV ng lobby na si Don Rosales lang ang lumabas mula sa elevator. Naglakad na siya papunta sa kotse niya at pagdating niya doon nakita niya itong nakatayo malapit sa exit ng parking lot at umalis na ito kasunod ang sampung anino na sumama sa kanya. “Isabella, kung nasaan ka man ngayon sana hindi ka kasama nila” sabi ng Don sa sarili niya at sumakay na siya sa kotse niya.

Nagising ako ng hapon at nakaramdaman narin ako ng gutom, bumangon ako at naaamoy ko ang niluto ni manang Zoraida sa kusina kaya pumunta ako dun at nakita ko siyang abala sa ginagawa niya. “Manang” tawag ko sa kanya “gising kana pala, maupo kana dyan at ihahain kita ng pagkain” sabi niya kaya naupo ako sa upoan at humihukab pa akong nakatingin sa bintana. “Nasaan po ba si Julian?” tanong ko kasi hindi ko siya nakita sa loob ng kubo “nasa labas” sagot ni manang “sa labas?” gulat na tanong ko na tumayo ako at sumilip sa labas “me araw pa ah?” tanong ko “nagpapasilong naman yun sa mga puno” sabi niya at kita kong marami nga namang puno na nakapalibot sa kubo.

Kumain na ako at pagkatapos nagpaalam ako kay manang na lalabas lang ako para mag stretch, naglakad-lakad ako sa gubat ng mapansin ko si Julian na nakaupo sa isang malaking puno at nakapikit ang mga mata nito. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa kanya at parang napansin ata ako dahil lumingon ito sa akin at tiningnan ako “nakatulog ka ba ng maayos?” tanong niya sa akin nung malapit na ako. “Oo, ano ang ginagawa mo dito? Hindi ka ba natatakot sa sinag ng araw?” tanong ko sa kanya “nakasilong naman ako sa mga puno kaya maayos lang” sagot niya sa akin. Umupo ako malapit sa kanya at tumingin sa malayo.

“Bakit?” tanong niya bigla sa akin “wala naman akong sinabi ah?” sabi ko sa kanya “nababasa ko ang inisiip mo” sabi niya sa akin “BASTOS!” sabi ko sa kanya na sinuntok ko siya sa balikat pero wala lang sa kanya. “Uhm.. well…” sabi ko “itatanong mo kung ano ang ginawa ko kanina?” sabi niya sa akin “ah.. oo sana” sagot ko sa kanya na huminga siya ng malalim at tumayo ito “halika” yaya niya sa akin na nauna siyang naglakad sa akin kaya agad akong tumayo at sumunod sa kanya. Kita kong nakasilong lang siya sa anino ng mga puno habang naglakad kami papunta sa lugar ng mga Bailan at pagdating namin dun kita kong madilim ito dahil sa maraming punong nakatayo dito.

Pumunta kami sa lugar kung saan daw sinunog ni Lucia si Lorenzo, pagdating namin dun tumayo kami sa pagitan ng itim na lupa “hawakan mo ang kamay ko” sabi niya sa akin kaya hinawakan ko ito. “Ano ang gagawin..” “tumahimik ka lang” pagputol niya sa akin “ipikit mo ang mga mata mo at tumahimik ka lang” sabi niya sa akin kaya pinikit ko ang mga mata ko at naghintay sa susunod na mangyayari. Nakaramdam ako ng panlalamig sa katawan ko at kasunod ang mainit na hangin na bumalot sa katawan ko “ANO ITO!?” sigaw ko “huwag kang bumitaw basta ipikit mo lang ang mga mata mo” sabi ni Julian sa akin at maya-maya lang ay nawala na ito.

“Ibuka mo ang mga mata mo” sabi niya sa akin kaya dahan-dahan ko itong binuka at nagulat nalang ako dahil nakapaligid sa amin ang maraming tao “ah.. ano..” hindi ako nakapagsalita sa nakita ko. “Ito ang dating Kuro, ito ang nakita ko kaninang madaling araw” sabi ni Julian sa akin. “Pa.. paano nangyari ito?” tanong ko sa kanya na tumingin ako sa paligid at nakikita ko ang maraming Bailan sa paligid namin “ito ang abilidad ni Mauricio, isang bampira na nasa loob ko” sabi ni Julian sa akin “me kakayahan siyang makita ang kahapon ng isang lugar, kaya ito ang ginawa ko kanina” paliwanag niya sa akin. “Nakita mo ba kung ano ang nangyari sa papa mo?” tanong ko sa kanya “hindi, pinilit kong hanapin ang kahapon na yun pero parang me anong pumipigil sa akin” paliwanag niya.

Natutuwa ako sa mga nakikita ko dahil puno ng buhay ang lugar at kita kong ang gaganda ng mga babae dito lalong-lalo na ang mga suot nila na litaw na litaw talaga ang mga tiyan nila lalo na ang makikinis at mahahaba nilang hita. “Isabella” sabi ni Julian sa akin dahil siguro nababasa niya ang iniisip ko “ah hehehe na appreciate ko lang ang ganda nila” sabi ko sa kanya na umiling lang siya “ang ganda ng mga suot nila” sabi ko na kita kong ngumiti lang si Julian. “Nasaan ang papa mo?” tanong ko sa kanya “wala dito, nasa palasyo siya ni Reyna Lucia” sagot niya “teka, panahon ito nung wala pa ang papa mo dito sa Kuro?” tanong ko sa kanya “oo, at nakikita mo yung nakatayo sa malaking kubo” turo niya sa akin “siya si Lam-ang, ang lolo ko at pinuno dito sa Kuro” pakilala niya.

“Sino yung nasa tabi niya?” tanong ko “siya si Hen. Amistad ang kanang kamay niya” pakilala niya “paano mo sila nakikilala? Hindi ba wala kang alam tungkol sa mga Bailan?” tanong ko sa kanya. “Bumalik ako dito kanina habang natutulog ka, pilit kong inalam kung ano ang nangyari noon sa tatay ko” paliwanag niya sa akin “ganun ba?” tanong ko na napansin kong me isang taong nakaitim at nakatingin sa amin. “Sino naman siya?” tanong ko kay Julian “Isabella, maghanda ka” sabi niya bigla sa akin “bakit?” tanong ko sa kanya na bigla niyang binitawan ang kamay ko at biglang nawala ang mga tao at bumalik sa maraming puno ang paligid pero nagulat ako nung makita kong nandun parin ang taong nakikita ko kanina. “Akala ko..” “ISABELLA TUMAKBO KANA!” sigaw ni Julian.

Kinapa ko ang baril ko at nakalimutan ko wala pala sa holster ko “BUMALIK KANA SA KUBO” sigaw niya sa akin dahil biglang me sumulpot na sampo pang nakaitim sa taong nasa harapan namin. “Tutulongan kita” sabi ko sa kanya “HUWAG MATIGAS ANG ULO” sigaw niya sa akin “HUWAG MO AKONG SIGAWAN!” balik ko sa kanya na niyakap niya ako at naging anino kaming dalawa at umalis kami palayo sa kanila. Tumingin ako sa likod namin at na kita kong nakasunod sila sa amin “bilisan mo” sabi ko sa kanya “alam ko, kung gabi lang sana hindi nila tayo mahabol ng ganito” sabi niya sa akin dahil me araw pa kasi kaya sa anino lang ng mga puno dumadaan si Julian. “Malapit na sila” sabi ko ng biglang huminto si Julian “bakit ka tumi…” hindi ko na natapos dahil kita kong nasa pangpang na pala kami at wala na siyang punong masisilungan.

“Ano ang gagawin natin?” tanong ko sa kanya na binaba niya ako at bumalik na kami sa anyo namin “lalaban tayo” sabi niya na me lumabas na espada sa palad niya “bigyan mo ako ng isa” sabi ko sa kanya. “Hindi, dito ka lang sa likod ko” sabi niya sa akin “tutulongan kita” sabi ko “sabi kong hindi!” sagot niya na tinulak niya ako ng mahina at umatake siya “JULIAN!” tawag ko sa kanya pero hindi niya ako pinakinggan. Nakita kong umatake din sa kanya ang sampung taong sumunod sa amin at yung unang taong nakita namin kanina mabilis itong tumakbo palapit sa akin “JULIAN!” tawag ko sa kanya na napansin niya din siguro ito kaya pinatay niya muna ang dalawa at mabilis siyang tumakbo pabalik sa akin.

Nakita kong malapit na sa akin ang tingin ko pinuno ng grupo nila kaya nagpanic na ako at tumingin ako sa paligid at kiinuha ang unang kahoy na nakita ko sa tabi ko at tinaas ito at naghanda ako. “Shit katapusan ko na ata ito” sabi ko sa sarili ko dahil malayo pa si Julian at yung taong nakaitim ilang hakbang nalang sa akin. Nakita ko na ang espada ng kalaban namin kaya napapikit nalang ako at hinanda ang sarili ko sa mangyayari ng biglang me parang hangin na dumaan sa ibabaw ko kaya napatingin ako sa taas at nakita ko ang makapal na balahibong dumaan sa ibabaw ko at dumapo ito sa taong papalapit sa akin. Napaupo ako sa lupa at nakita ko nalang ang maraming malalaking asong dumaan sa gilid ko at inatake nila ang mga taong humahabol sa amin ni Julian.

Nagsiatrasan ang mga humabol sa amin at mabilis silang tumakas na hinabol pa sila ng mga malalaking aso habang naiwan naman ang isang malaking asong tumalon sa ibabaw ko. “Isabella” tawag sa akin ni Julian na tinulongan niya akong tumayo at pinwesto ako sa likuran niya habang tinaas niya ang espada niya nung humarap sa amin ang malaking aso. Inikutan niya kami habang nakalabas ang mahabang pangil niya at biglang dumating ang mga kasama niya at lahat sila nakapalibot sa amin. “Sino ba sila?” tanong ko kay Julian na humigpit ang paghawak niya sa beywang ko, tumigil sa paglakad ang isang aso at biglang naging tao ito pati narin ang mga malalaking asong nakapaligid sa amin.

“Hmmm….” lang ang narinig namin galing sa taong nasa harapan namin “kung gusto niyo ng away pagbibigyan ko kayo huwag niyo lang gagalawin si Isabella” sabi ni Julian sa kanila “hindi mo man lang ako babatiin, Julian?” tanong nung mama sa kanya. “Ingkong, hindi kana ata kilala ng batang ito” sabi nung isa na nakatayo sa kanan niya na kinawayan lang siya at bigla itong humakbang palapit sa amin “kumusta kana?” tanong niya kay Julian. “Maayos lang ako, ikaw?” tanong ni Julian “heto, tumatanda na” nakangiting sagot nung tinatawag nilang Ingkong “ganun ka parin nung huli kitang makita” sabi ni Julian sa kanya “mabuti naman at natatandaan mo pa ako” sabi nung Ingkong kay Julian.

“Mabuti ba sila?” tanong ko kay Julian na tumawa lang yung Ingkong sa sinabi ko “mabuting tao kami.. err.. taong lobo” sabi nung Ingkong na natawa din ang mga kasamahan niya “salamat sa tulong niyo” sabi ni Julian sa kanya. “Walang anuman yun Julian, ngayon nasaan si Zoraida?” tanong niya kay Julian na napansin kong parang me inamoy yung taong nakatayo kanina sa kanan niya “malapit lang siya Ingkong” sabi nito. “Uutosan ko ang mga tauhan natin na puntahan si Zoraida” sabi nito “huwag” sagot nung Ingkong na nagulat silang lahat “bakit? Pagkakataon na natin ito, Ingkong” sabi nung kasama niya.

“Hindi mo ba napapansin, Dante?” tanong nung Ingkong sa kanya “ang ano?” tanong nung Dante “ang mga mata niya” sagot nung Ingkong na tumingin si Dante kay Julian “nakikita ko ang tinutukoy mo, Ingkong” sabi ni Dante. “Naparito kami Julian hindi para manggulo, kundi kausapin kayo ni Zoraida” sabi nung Ingkong “kung gusto niyo kaming kausapin bakit nagpadala kayo ng mga lobo para atakihin kami?” tanong ni Julian sa kanya. “Ano… ano ang ibig mong sabihin Julian?” takang tanong ni Ingkong sa amin na pati si Dante nagtaka din “huwag na kayong magmaang-maangan pa” sabi ni Julian sa kanila. “Oo tama si Julian kung gusto niyo silang kausapin bakit kayo nagpadala ng mga tauhan para atakihin sila at sa apartment ko pa sila sumugod” sabi ko sa kanila na nagkatinginan si Ingkong at si Dante.

“Ingkong ang mga ligaw na lobo ata ang umatake sa kanila” sabi ni Dante “hmmm… sa totoo lang Julian wala kaming alam sa nangyayari sa inyo sa Maynila dahil hindi kami lumuwas doon” sabi ni Ingkong. “Dalawang pamilya lang mula sa tribu namin ang lumuwas ng Maynila, ang pamilya ni Solomon at ni Isagani” sabi ni Dante sa amin “maliban sa dalawang yun wala ng ibang taong Lobo mula sa tribu namin ang nakatira doon” sabi ni Ingkong. “Kung hindi niyo tauhan ang umatake sa amin kanino pala sila?” tanong ni Julian sa kanila “hmmm me nababalitan kaming ibang tribu ng mga Lobo na tumatanggap ng pera para gumawa sa ano mang inuutos ng mga taong nagbabayad sa kanila” balita sa amin ni Ingkong.

“Maniwala ka sa amin Julian, kilala mo ako at si Dante pati narin ang mga tauhan ko” sabi ni Ingkong sa kanya na naramdaman kong kumalma si Julian at bumalik sa palad niya ang espada niya. Tumingin sa langit yung Ingkong at lumingon siya kay Dante “masusunod, Ingkong” sabi ni Dante at suminyas siya na bigla nalang nagsialisan ang mga taong Lobo na nakapaligid sa amin at iniwan kaming apat. “Ngayon Julian nakuha na muli namin ang tiwala mo, pwede mo na ba kaming dalhin kay Zoraida?” tanong ni Ingkong sa kanya na lumingon sa akin si Julian “tara na” sabi ko kay Julian na tumango siya sa akin at lumingon siya sa kanila. “Sumunod kayo sa akin, nasa kubo lang si manang Zora” sabi ni Julian sa kanila “mauna kayo at susunod kami” sabi ni Ingkong at bumalik na kami sa kubo.

Nung natanaw na namin ang kubo “ang bahay ni Guillermo” sabi ni Dante “bahay nino?” takang tanong ko “hehehe ang kaibigan kong Heneral na si Guillermo, dyan siya noon nakatira nung tinuturoan siya ni Hen Enzo” nakangiting sabi ni Dante. “Ah si Enzo” sabi nung Ingkong na tumigin siya kay Julian “kilala mo na ba siya, Julian?” tanong nung Ingkong sa kanya “oo” sagot ni Julian na sinilongan si Julian ng malaking puno para makatawid siya palapit sa kubo. “Maraming salamat” sabi ni Julian sa puno at binuksan na niya ang pinto “tuloy po kayo” sabi niya na nakita namin si Jasmine na nakaupo sa me mesa. “Mabuti at nandi.” bigla nalang napatigil si Jasmine “INAY MGA KALABAN!” sigaw niya bigla na lumabas mula sa kwarto si manang Zoraida at naghanda ito para lumaban.

“Kumalma ka Zoraida, hindi kami naparito para makipag-away” sabi ni Ingkong sa kanya “HINDI? ANO YUNG MGA PINADALA NIYONG LOBO SA BAHAY KO?” galit na tanong ni manang Zoraida sa kanya. Nilapitan ko si manang Zoraida “misunderstanding lang manang, hindi nila tauhan ang umatake sa atin sa Maynila” paliwanag ko sa kanya na humaba na ang kuko niya para makipag-away sa kanila. “Manang Zora kumalma po kayo, naparito sila para kausapin tayo” sabi ni Julian sa kanya na hindi parin kumalma si manang Zoraida kahit na naupo na si Ingkong sa upoan at tumingin ito sa kanya. “Matagal na tayong hindi nagkita, Zoraida” sabi ni Dante sa kanya na nilingon niya ito at tinuro niya ito “relax lang manang, relax lang” sabi ko sa kanya.

“Gaya ng sinasabi ni Julian, naparito kami para kausapin kayo” panimula ni Ingkong “hindi kami manggugulo, gusto lang namin malaman ang tungkol sa Aklat ng Dilim” dagdag niya na tiningnan siya ni manang Zoraida. “Bakit? Ano ang gagawin niyo sa aklat?” tanong niya kay Ingkong “ang tanong diyan ay kung ano ang gagawin niyo sa aklat” balik ni Dante sa kanya na tinaas ni Ingkong ang kamay niya at natahimik siya. “Alam naming ginamit ni Lucia ang Aklat ng Dilim nung gabing yun dahil nakita namin silang naging bato sa silid ng truno niya” sabi ni Ingkong “patawarin niyo ako kung hindi agad ako kumilos para tulongan kayo” sabi ni Ingkong sa kanila. “Huli na ang paghingi mo ng patawad Ingkong Romolo” sabi ni Julian sa kanya “nangyari na ang nangyari” dagdag niya.

“Hindi ko man ginusto ang nangyari pero mas lalong hindi ko ginusto ang ginawa sayo ni Lucia, Julian” sabi ni Ingkong Romolo kay Julian “niligtas niya ang buhay ko, wala sa akin yun” sagot ni Julian sa kanya. “Naiinitindihan ko kung bakit niya ginawa yun pero ang pangako niya sa ama mo.. ” “huwag niyong banggitin ang taong yun” sabi bigla ni Julian sa kanya na nagulat sila. “Huwag niyong gamiting rason si Lorenzo para kundinahin ang ginawa ni Reyna Lucia sa akin” dagdag ni Julian na napayuko lang ang ulo ni Ingkong Romolo at umiling lang si Dante. “Ano ang pinagsasabi mo, hindi mo ba alam na isa kang Bailan?” sabi ni Dante kay Julian “alam ko, naikwento na sa akin ni Haring Narra kung sino ako at ang pinanggalingan ko” sagot ni Julian.

“Kung ganun alam mo din na hindi mo na pwedeng gamitin ang espada ng ama mo dahil naging marumi na ang dugo mo” direstong sabi ni Dante kay Julian “Dante!” sabi ni Ingkong Romolo “hindi Ingkong dapat niyang malaman ito dahil kita kong nawawalan ng respeto ang batang ito sa ama niya” sabi ni Dante. “Hindi alam ni Julian, tandaan mo lumaki siyang wala na ang mga magulang niya” paliwanag ni Ingkong Romolo kay Dante. “Kilala ko ang ama mo Julian, mabuting tao si Lorenzo pati ang nanay mo na si Lala” sabi ni Dante “Lala?” takang tanong ni Julian “hindi niyo ba sinabi sa kanya kung sino ang nanay niya?” takang tanong ni Ingkong Romolo kay manang Zoraida. “Hindi” sagot ni manang “pinagbawalan kami ni Reyna Lucia na sabihin sa kanya ang totoo” dagdag ni manang Zoraida.

“Ingkong ang espada!” sabay turo ni Dante sa gilid ng pinto ng kwarto “ang espada ni Lorenzo, bakit nasa inyo ito?” takang tanong ni Ingkong Romolo sa amin “ako ang nakakita nito sa bahay nina Isagani” sabi ko sa kanya. “Ako ang lead imbistigador sa kasong yun at nahanap ko ang espadang yan sa ilalim ng kama ng mga anak nila” kwento ko sa kanila “isa kang pulis?” tanong ni Dante sa akin “oo, Tenyente Isabella Rosales” pakilala ko sa kanila “alagad ng batas” sabi ni Ingkong Romolo. “Oo” sagot ko sa kanya “me itatanong ako sa inyo ngayon habang nandito kayo” sabi ko sa kanila “tungkol ito sa mag-asawang Isagani at Maria” sabi ko “magtanong ka” sabi ni Ingkong “nagtaka lang kasi ako dahil nung sinuri ng medical team namin ang mga katawan nila bigla nalang itong nalusaw” kwento ko na hindi ko pa natapos ang sasabihin ko bigla nalang tumayo si Ingkong Romolo at sabing “aswang!” na nagulat kaming lahat sa sinabi niya.

“Ingkong, masama ito” sabi ni Dante “ayaw man naming kumpirmahin pero sa sinabi mo ngayon haayyy bumalik na pala sila” sabi ni Ingkong sa amin “sino ang bumalik?” takang tanong ko sa kanya. “Pero paano ito nangyari Romolo, hindi ba napatay niyo ang Reyna nila?” takang tanong ni manang Zoraida sa kanya “Oo, pero hindi ito ibig sabihin patay narin ang mga tauhan niya” sabi ni Ingkong Romolo. “Dante” tawag niya “alam ko na ang gagawin ko Ingkong” sabi ni Dante sa kanya na nagpaalam ito at lumabas ng kubo “saan siya pupunta?” tanong ni manang Zoraida “ibabalita niya ito sa tribu namin at huwag kayong mag-alala walang mangyayari sa inyo habang kasama niyo ako” sabi niya sa amin.

“Kung aswang ang pumatay sa kanila paano mo maipapaliwanag ang nakalaban kong bampira nung gabing pinatay sila?” tanong ni Julian sa kanya “bampira?” takang tanong ni Ingkong Romolo. “Oo, naalala ko na bago ako hinimatay nakita kong katulad mo Julian ang nakalaban mo” sabi ko na napalingon sila sa akin “hindi ko masasagot yan” sabi ni Ingkong Romolo sa akin. “Isa pa, ang nakapagtataka din walang bakas na pinilit silang pinasok sa loob” kwento ko “ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni manang Zoraida sa akin “ayun kasi sa imbistigasyon ko parang kilala nila ang mga taong pumatay sa kanila dahil nung nakita ko si Maria sa kusina parang naghahanda ito ng maiinom. Pati yung mga anak nila sa taas wala man lang kaming nakitang nanlaban ito na parang tulog sila at walang alam sa mangyayari sa kanila nung gabing yun” kwento ko.

“Hmmm.. ” lang si Ingkong Romolo at bumalik na si Dante “Ingkong nagpadala ako ng tao sa tribu natin para ipaalam sa ibang konseho natin” balita ni Dante “alam kong narinig mo ang pinag-usapan namin Dante” sabi ni Ingkong sa kanya. “Narinig mo?” takang tanong ko “me dahilan kaya malaki ang tenga namin, Isabella” sabi ni Ingkong sa akin “sabihin mo sa kanila ang taong nakalaban natin noon” sabi ni Ingkong kay Dante. “Sampung taon ang lumipas nung nawala ka Julian me isang taong bigla nalang sumulpot at hindi kapani-paniwala ang abilidad niya” panimula ni Dante “kahit ako hindi ko siya matalo-talo dahil mabilis itong kumilos at ang lakas niya parang sampung bampira, hindi.. parang sampung Guillermo ang lakas niya” kwento niya na kita kong nagulat si Julian sa sinabi niya.

“Sampung…. Guillermo?” takang tanong ni Julian “oo, maraming lobo ang napatay ng taong ito at hindi lang lahi namin pati narin mga bampira sa kalapit lalawigan” patuloy niya “parang me hinahanap siya at walang pakialam ito kung pumatay” dagdag niya. “Julian me sasabihin ako sa iyo” sabi ni manang Zoraida “ano yun manang?” tanong niya “nung araw na nawala ka me nabalitaan akong me ritwal na nagaganap sa loob ng gubat ng mga aswang” sabi ni manang sa kanya. “Ano naman ang kinalaman ko dun?” tanong niya “kapareho sa ritwal na ginawa ni Reyna Lucia ang ginawa nila noon” kwento ni manang. “Bakit ngayon mo lang ito sinabi Zoraida?” inis na sabi ni Dante sa kanya “kasi akala ko wala lang yun at isa pa ayaw ko ng makialam sa kahit kanino” sagot ni manang Zoraida.

“Ibig sabihin nito merong katulad ni Julian ang naglalakad ngayon sa lupa?” sabi ni Ingkong Romolo “hindi ako magtataka kung totoo man ito dahil sa pinakitang abilidad nung nakalaban natin noon” sabi ni Dante. “Ano pa ang nalalaman mo, Zoraida?” tanong ni Ingkong sa kanya “balita sa akin noon ng ibang mangkukulam na tumakas sa pugad ng mga aswang na me iba pang ginagawa ang mga aswang na tila me pinaghahandaan sila” kwento niya. “Ano naman ang pinaghahandaan nila?” tanong ko “inay” sabi ni Jasmine na lumingon kami sa kanya “ano yun anak?” tanong ni manang “yung kwentas ko” sabi ni Jasmine na kita naming umilaw ito “humanda kayo, me papalapit na peligro” sabi ni manang Zoraida sa amin “nay, natatakot ako” nanginginig na sabi ni Jasmine.

“Dante” sabi ni Ingkong “nakakalat na ang mga tauhan natin, Ingkong” sagot ni Dante “kung meron mang sasalakay sa atin susogpoin nila ito” dagdag niya “nay huhu.. natatakot talaga ako” naiiyak ng sabi ni Jasmine. “Delikado ito, Julian, Isabella kailangan nating umalis dito” sabi ni manang Zoraida sa amin “teka muna Zoraida, nandito kami para depensahan kayo” sabi ni Ingkong Romolo “ngayon ko lang nakikitang ganito si Jasmine” sabi ni manang sa amin “hindi ordinaryong kalaban ang papalapit sa atin” dagdag niya “yung taong katulad mo, Julian” sabi ko “manang, gamitin niyo ang portal at umalis na kayo dito” agad na sabi ni Julian kay manang Zoraida.

“Isama niyo na si Ingkong Romolo, Zoraida” sabi ni Dante “magmadali tayo inay malapit na siya” sabi ni Jasmine na agad kaming kumilos “Isabella, sumama kana sa kanila kami na ang bahala dito” sabi ni Julian sa akin. “Susunod ka, sumunod ka!” sabi ko sa kanya “huwag kang mag-alala, hindi ako naghintay ng dalawang daang taon sayo para lang mamatay” sabi ni Julian sa akin na tinulak niya ako palayo sa kanya “magmadali kayo” sabi niya. “Isabella tayo na sa loob” yaya sa akin ni manang Zoraida “Ingkong patawarin niyo ako pero kailangan niyong sumama sa kanila” sabi ni Dante sa kanya “AARGGGHHHHH” naririnig namin ang sigaw ng mga tauhan nila sa labas “INGKONG SUMAMA KANA SA KANILA” sigaw ni Dante dahil tumama sa pader ng kubo ang tatlong lobo.

“Susunod ka Dante!” sabi ni Ingkong sa kanya “oo, susunod ako” sagot niya na sumunod sa akin si Ingkong Romolo sa kwarto at binuksan ni manang Zoraida ang portal “mag-ingat kayo!” sabi ni Ingkong Romolo kina Julian at Dante. Umalis na sila at sinara na ni Zoraida ang portal sa loob ng kwarto habang naghahanda naman si Dante at si Julian “hindi mo ba gagamitin ang espada ng tatay mo?” tanong ni Dante sa kanya. “Walang silbi ang espadang yan sa akin” sagot ni Julian “bakit naman?” tanong ni Dante “hindi ko mahawakan ang espadang yan” sagot ni Julian na me lumabas na espada sa palad niya “ito nalang ang gagamitin ko” sabi ni Julian “ikaw ang masusunod” sabi ni Dante sa kanya at nauna itong lumabas ng kubo.

Nung nakita niyang mataas na ang sinag ng araw dahil palubog na ito lumabas na si Julian sa kubo at kita niya ang maraming patay na lobo na nakakalat sa paligid at nakita niya ang nakaitim na tao na sinasakal nito ang isa pang lobo. “BITAWAN MO SIYA!” sigaw ni Dante dun sa tao pero hindi siya nito pinakinggan at binali pa nito ang leeg nung tauhan ni Dante at binato ito sa kanya. Nasalo ito ni Dante na biglang sumulpot sa harapan niya ang taong nakaitim at nakalabas na ang espada nito “AH!” lang si Dante pero bigla ding sumulpot si Julian sa likod nung kalaban nila para tagain ito. Mabilis nakalingon ang kalaban niya para madepensahan ang sarili niya nung hinampas siya ni Julian gamit ang espada niya.

Agad umatras si Dante at dahan-dahan niyang nilatag ang tauhan niya at hinugot niya ang espada niya at umabante siya para tulongan si Julian. Nagtulakan sila ni Julian habang magkadikit ang mga espada nila “SINO KA BA?” tanong ni Julian sa kanya na napansin niyang nagulat ito nung mamukhaan siya. Tinulak niya si Julian ng malakas kaya napaatras siya kaya nakakuha ng tyempo si Dante para hampasin niya ito pero nakailag ang kalaban nila at tumalon ito palayo sa kanila. “Ok ka lang ba Julian?” tanong ni Dante sa kanya “oo, maayos lang ako, ikaw?” tanong niya kay Dante “maayos lang din ako” sagot ni Dante at tiningnan nila ang kalaban nilang nakatayo lang at nakatingin sa kanila.

“Parang nagulat siya nung nakita ang mukha ko” sabi ni Julian kay Dante “ganun ba? Tila kilala ka ata ng taong ito” sabi ni Dante “SINO KA BA?” tanong ni Julian dun sa kalaban nila “BAKIT AYAW MO AKONG SAGUTIN?” tanong niya. Hindi ito nagsalita bagkus umabante ito para atakihin sila “ipakita mo sa akin ang abilidad mo, anak ni Lorenzo” sabi ni Dante sa kanya na bigla nalang nawala sa paningin ni Dante si Julian at nakita nalang niya itong nakipaglaban sa kaaway nila. “Hah! ang bilis” gulat na sabi niya na tumakbo agad siya para tulongan si Julian pero hindi na niya mahabol ang dalawa sa bilis ng galaw nila. Naririnig nalang ni Dante ang ingay ng nagtatamang espada sa paligid niya “sobrang bilis nila” sabi ni Dante na hindi mahabol ng mga mata niya ang galaw nilang dalawa.

Bigla nalang me tumama sa pader ng kubo at nawasak ito at biglang sumulpot sa likod niya ang kalaban nila buti nalang naitaas agad niya ang espada niya kundi patay na siguro siya. “JULIAN!” sigaw ni Dante na lumabas mula sa kubo si Julian at naging anino ito at lumapit kina Dante na ngayon ay nakaluhod na ang isang tuhod niya sa lupa dahil sa lakas ng pagtulak nung kalaban nila sa espada niya. Bigla itong nawala sa harapan ni Dante nung nakalapit na si Julian at tila lumayo ito sa dalawa “ang bilis niya at sobrang lakas pa” sabi ni Dante nung tumayo na siya at inaayos ang sarili niya. “Siya yung tinutukoy ni manang Zoraida, Dante” sabi ni Julian sa kanya “kung ganun siya din yung nakalaban namin noon, dehado tayo Julian” sabi ni Dante sa kanya.

“Yun nga ang maganda eh” sabi ni Julian sa kanya “ano?” takang tanong ni Dante “hindi patas ang laban para sa aming mga Bailan kung hindi kami ang dehado” sabi ni Julian na nagulat nalang si Dante sa narinig niya. “Lo..Lorenzo?” gulat na sabi niya na napatigil din ang kalaban nila nung narinig niya ang sinabi ni Julian “Bailan” narinig nilang sabi galing sa kalaban nila na bigla itong pumorma na kinagulat ni Dante. “Impossible ito!” sabi ni Dante na naging Lobo siya at kinagat niya sa beywang si Julian para mabuhat niya ito at mabilis na tumakbo si Dante palayo sa kalaban nila “ANO ANG GINAGAWA MO?” tanong ni Julian sa kanya “alam ko ang posturang yun Julian” sabi ni Dante sa kanya na mabilis itong tumakbo papasok sa gubat papunta sa kaharian ni Narra.

“NANDUN ANG KALABAN WALA DOON KINA HARING NARRA!” sabi ni Julian sa kanya “ALAM KO, PUNYETANG BATA KA PALIBHASA WALA KANG ALAM!” sabi ni Dante sa kanya na nagpupumiglas si Julian sa bibig niya. “HUWAG KANG MAKULIT!” sabi ni Dante sa kanya na bigla nalang tumingin si Julian sa likuran nila at nakita niyang mabilis na humabol sa kanila ang kalaban nila “IBABA MO AKO!” sabi niya kay Dante. “HINDI PWEDE!” sagot ni Dante “IBABA MO AKO KUNDI MAMAMATAY TAYONG PAREHO!” sabi ni Julian sa kanya na lumingon si Dante at sakto lang na tumalon sa likuran niya ang kalaban nila kaya nabitawan niya si Julian at umilag siya kaya ang lupa ang natamaan ng espada ng kalaban nila.

Agad umatake si Julian at nag laban silang dalawa na pareho lang ang galaw nila at pareho lang din ang lakas nilang dalawa “JULIAN TUMAKBO KANA HINDI MO MATATALO YAN!” sigaw ni Dante sa kanya. “TUMAKBO KA KUNG GUSTO MO!” sagot ni Julian sa kanya na nahiwa ang kanang balikat niya at pati ang kanang hita niya kaya umatras siya palayo sa kalaban niya na agad naghilom ang mga sugat niya. “UMALIS KANA DANTE KUNG GUSTO MO AKO NA ANG BAHALA SA KANYA!” sigaw ni Julian sa kanya na umatake muli siya at naglaban ulit sila ng kalaban niya “HINDI MO MATATALO YAN JULIAN, IBANG LEVEL ANG ABILIDAD NIYA LABAN SAYO!” babala ni Dante sa kanya na hindi siya nito pinakinggan.

“KAHIT ANONG LEVEL PA SIYA KAYA KO SIYANG TALUNIN!” sabi ni Julian sa kanya “HINDI! MANIWALA KA! HINDING-HINDI MO SIYA MATATALO SA LEVEL NG KAKAYAHAN MONG YAN!” sigaw ni Dante sa kanya na naitulak si Julian palayo sa kalaban niya “BAKIT MO NASABI YAN!?” tanong niya “YUNG POSTURA NIYA, YUNG GALAW NIYA KAPAREHO SILANG DALAWA” sigaw ni Dante sa kanya. “Kanino?” tanong ni Julian “KAY LORENZO!” sagot ni Dante na biglang napatigil si Julian at nakita niyang wala man lang kahit na sugat o napunit ang damit ng kalaban niya at tila alam ng taong ito ang bawat galaw niya. “Im.. impossible!” sabi ni Julian na pumorma muli ang kalaban niya at nakita niya sa posturang ito ang ama niyang si Lorenzo. “A…. ama?” gulat na tanong niya sa kalaban niya.