by: Regalia
Habang lumilipas ang bawat araw ay mas nagiging gipit pa lalo ako sa pera. Halos wala nang kalaman-laman ang aming bahay dahil naibenta ko na lahat ng bagay na may halaga.
Nasagad na rin ako sa pangungutang sa’ming mga kakilala at kamag-anak. Nararamdaman ko ang pandidiri at pagtataboy sa kanilang mga mata sa tuwing dumadalaw ako sa kanilang bahay…
Ginawa ko naman ang lahat upang makabayad ng aking pagkaka-utang sa kanilang lahat. Ang bawat perang nalilikom ko ay itinataya ko sa mga kilalang manok panabong sa tupada para siguradong malaki ang tama!
May araw na nananalo ako at halos madoble ang aking pantaya ngunit mas madalas ay talo. Sa kabila noon ay nararamdaman ko na ang swerte na unti-unting bumabalik sa akin…
Alam kong konti na lang ay magiging sunod-sunod na ang panalo ko! Kapag nangyari ‘yon ay madali nang likumin ang halos tatlong daang libong piso upang ipambayad utang kay Gary. Isasaksak ko pa sa lalamunan niya ang pera! Tangina n’ya!
Ang tanging problema ko na lang ay halos wala nang kahit sinong tao ang nagtitiwalang magpahiram sa akin. Hindi ko naman sila masisisi dahil alam ko mismo sa sarili ko na hindi na ako makabayad at palagi na lang akong nangungutang…
Ang masakit lang ay kahit sarili kong kapatid ay pinagsarhan na ako ng pinto at hindi na ako kinakausap!
Treinta mil lang naman ang utang ko sa kanya, maliit na halaga lang ‘yon kung tutuusin pero nang dahil sa pera ay kinalimutan na niya ang ugnayan namin bilang magkapatid. Talaga namang nakakadismaya!
Wala akong pakialam kung itakwil pa ako ng aking kapatid. Wala rin akong pake kahit pagtsismisan ako ng aking mga kakilala at kamag-anakan. Kapag nanalo ako ng sunod-sunod sa sabong ay luluhod sila sa’kin, sisipsip sila at magpapapansin!
Dahil sa mundong ito, kung sino ang mapera ay siya ang palaging bida at lapitin ng lahat ng hunyangong linta!
Ang tanging kailangan ko lang ay pera pampuhunan sa sabong. Hindi ako masaya sa lo diez na tayaan, wala ang swerte sa barya-baryang taya. Dapat ay doblado agad ang laban!
LUMIPAS ang mahigit tatlong linggo. Nawala na sa isip ko si Gary pati na ang utang ko sa kanya. Putang inang ‘yan! Pambili nga ng kape at yosi ay wala ako, three hundred thousand pa kaya?
Naging miserable ang buhay ko dahil sa kawalan ng pera. Naisangla ko na nga ang cellphone at ATM ko sa aking manager para lang may maipambili ng pagkain sa araw-araw. Syempre ay naglalaan pa rin ako ng pera pantaya sa sabong kahit maliitan ang taya.
Dahil nakasanla ang ATM ko ay wala na rin akong sinusweldo. Dahil dito’y tinamad na akong pumasok sa trabaho.
Bakit pa ako papasok kung pambayad utang din naman lahat ng sasahurin ko? Sayang lang ang pagod!
Sa bawat araw at gabing dumaraan ay tanging alak ang naging sandigan ko sa lahat ng pinagdaraanan. Kapag nalasing ako’y nakakalimutan ko ang lahat, pakiramdam ko ay hindi na ako nag-iisa, na wala akong hinaharap na problema.
Pasado alas nueve ng gabi, nakaupo ako sa sofa hawak ang isang bote ng gin. Tanging rechargeable lamp ang nagbibigay liwanag sa buong bahay dahil naputulan na ako ng kuryente. Ang libangan ko ay uminom ng alak at magmuni-muni kung paano ako makakagawa ng pera para makataya na ulit sa sabong. Balita ko ay handa na si Pareng Roy na ilaban ang alaga niya… pihadong panalo lagi iyon!
Habang tinutungga ko ang bote ng gin ay marahas na bumukas ang pinto ng bahay! Akala ko kung sinong gago ang may planong magnakaw sa’kin ngunit laking gulat ko nang makita si Gary na kasama ang dalawang alalay niya!
“Oliver, pare… na-miss kita,” sambit ni Gary sa malumanay at malambing na tono. Nakasuot siya ng puting polo shirt, maong pants at tsinelas habang ang dalawang kasama naman niya ay kuntodo porma, mga naka-leather jacket pa na akala mong tunay na kontrabida kung pumorma!
Kahit hindi masyadong maliwanag ay kitang kita ko ang tusong pagngiti ni Gary. Nasa edad kwarenta na siya at sunog sa araw ang balat. Sa kabila ng itsura niyang mukhang kargador sa pier ay may maipagmamalaki siyang pera at koneksyon sa lipunan… bagay na wala ako…
“Ano? Maniningil kayo? Wala kayong makukuha sa’kin kahit piso!” sambit ko. “Tignan mo naman, walang laman ang bahay ko, ni kuryente naputol na dahil hindi ko mabayaran!” dagdag ko pa.
Lumapit sa’kin si Gary, naupo sa sofa katabi ko matapos ay tumatawang umakbay sa’king balikat bago nagwika…
“Alam mo, compassionate naman akong tao Pareng Oliver… Since wala kang pambayad ay pwede ko namang kunin ang isang kidney o mata mo… pero kulang na ‘yon eh… lumobo na ang interes ng utang mo pare ko.”
“600,500 na ang utang mo sa’kin pare, sapat na siguro kung ipapakatay kita na parang baboy at ibenta sa contacts ko ang mga lamang-loob mo ‘di ba?” dagdag pa ni Gary habang pinipisil-pisil ang balikat ko.
Napangisi ako makaraang marinig ang mga sinabi niya. “Sige, ikaw ang bahala sa gusto mo. Patayin mo na lang ako, tutal wala akong maibibigay sa’yo kahit piso,” walang takot kong sinabi.
Sa totoo lang ay wala na akong pake sa kung ano man ang gawin nila sa akin. Ayoko na rin namang mabuhay kung ganito kamiserable ang lagay ko!
Walang sabi-sabi’y dinagukan ako ni Gary! “Aba naman, matapang ka pare ha?” pakutya niyang sinabi. “Ano ang akala mo? Papatayin kita agad-agad? Manigas ka gago! Papahirapan muna kita ulol!” singhal niya bago muli akong dagukan ng ubod ng lakas!
Matapos iyon ay mabilis na kumilos ang dalawang malaking alalay ni Gary. Piniringan nila ako at binusalan ng maruming basahan ang aking bunganga.
“Banatan n’yo ‘yan pero h’wag n’yong papatayin. Kailangan natin ang atay at puso ng kupal na ‘yan,” bilin ni Gary sa mga goons niya.
Pagkaraan ay naramdaman ko ang malakas at mahapding sampal na dumapo sa’king kaliwang pisngi!
Hindi pa ako nakakabawi sa sakit ay may dumapo namang upak sa tiyan ko! Naluhod ako sa sahig, tulo laway na namimilipit sa hapdi. “Ano Pareng Oliver? Nagsisimula pa lang kami,” wika ni Gary, parang may sa demonyo ang kanyang malalim na boses. May mga tao talaga na handang pumatay para sa pera.
Habang nakalugmok ako sa sahig ay inundayan nila ako ng tadyak, nilibak at hinahamak ako sa bawat sipa na pinapakawalan! Gustuhin ko mang manlaban at tumakas ay hindi ko na magawa, wala akong lakas tumakas… Ni wala na akong lakas upang ituloy pa ang buhay…
“D-Daddy? Daddy!”
Nagitla ako nang marinig ang boses na ‘yon! Hindi ako nagkakamali! Si Celine ang tumatawag sa akin! Ano’ng ginagawa niya? Bakit s’ya nandito?
“Ano’ng ginagawa n’yo sa Daddy ko?” Ilang saglit pa ay naramdaman ko ang malambot na katawan ni Celine na yumakap sa’kin. Tinanggal niya ang piring ko matapos ay buong suyong pinahid ang duguan kong labi…
“Daddy? Okay ka lang ba? Bakit ka nila sinasaktan?” lumuluhang sinabi ni Celine, ramdam ko ang sinserong pag-aalala sa kanyang boses.
“Alam mo kung bakit?” sabat ni Gary. “May utang sa’kin ‘yang tatay mo na mahigit kalahating milyon at ayaw niyang magbayad! Ano sa tingin mo ang gagawin namin sa kanya? Ilibre ng free massage?” mahabang litanya pa nito.
“Please po kuya, h’wag n’yo na nang saktan si Daddy… mag-iipon po kami para makabayad sa inyo. Please po,” lumuluhang pakiusap ng anak ko.
Tila may kung anong humaplos sa aking puso nang marinig ang mga pagsusumamo ni Celine. Kusang tumulo ang mga luha ko, sa isang iglap ay gusto kong mabuhay…
Gusto kong makabawi sa anak ko… sa lahat ng pagkukulang at pagkakamali ko sa kanya!
“Aba, mabait na bata ka iha, na-touch ako promise,” sambit ni Gary habang kunwang pinapahid ang nangingilid na luha gamit ang kanyang bimpo. Nakaupo siya sa sofa at prenteng naka-dekwatro.
“Sige… Dahil compassionate akong tao, bibigyan ko ng palugit ang tatay mo iha,” wika ni Gary, matapos iyon ay ngumisi siya at muling nagwika…
“Maghubad ka, tapos isubo mo ang titi ng tatay mo.”
To be continued…