Pregnant.
Hindi nila sinadya. Walang plano. Walang kahit anong intensyon. Pero ngayong andito na, hindi niya maipaliwanag kung gaano kalalim ang tuwang nakabaon sa puso niya.
“May bitbit akong pakwan,” sabay-silip ni Michael sa pinto ng kwarto, naka-sando, pawisan rin, at may tuwang hindi maikubli.
“Pakwan talaga?” nakatawang tanong ni Elena habang hinahaplos ang tiyan niya. “Nasa mood ako sa ibang prutas”
Michael nilapitan siya at naupo sa kama. “Anong klaseng prutas?”
Nagkatinginan silang dalawa. Hindi na nila kailangang sabihin.
Hindi pa man natatapos ang ngiti ni Elena, dahan-dahan nang lumapat ang kamay ni Michael sa gilid ng tiyan niya. Mainit. Maingat. May lambing. Nilapit niya ang katawan sa likod ni Elena at hinalikan ang batok nito—hindi agresibo, kundi matagal, marahan. Parang dasal ulit.
“Hindi ka ba… natatakot?” tanong ni Elena, halos pabulong.
“Hindi,” sagot ni Michael, habang ang kamay niya’y gumagapang mula tiyan paakyat sa ilalim ng dibdib. “Kahit kailan, hindi kita kinatakutan. Kahit kailan, hindi ako matatakot sa’yo.”
Napasinghap si Elena nang sapuin niya ang dibdib nito. Mula sa pagkakatagilid, nilingon niya si Michael, at hinalikan siya sa labi—mainit, mabagal, at puno ng pagka-miss kahit magkasama sila buong araw.
Hindi siya tumigil. Ang halik ay bumaba sa leeg, sa balikat, sa pagitan ng dibdib na ngayon ay mas mabigat, mas sensitibo. Hinalikan ni Michael ang balat ng tiyan niya, at marahang niyakap ito habang nakaluhod sa kama.
“Dito nagsimula ang lahat, ‘di ba?” bulong niya.
Elena hinaplos ang buhok ni Michael, at napapikit. “At dito rin siguro tayo mabubuo ulit.”
Hindi na bago ang mga kilos nila. Pero may bago sa nararamdaman. Mas banayad. Mas malalim. Mas maingat pero mas mainit. Hindi huminto si Michael sa paggalugad sa katawan ni Elena. Kahit may tiyan siya, kahit hindi na siya gaanong makakilos nang mabilis, pinaghirapan ni Michael ang bawat sandali—hinihimas, hinahalikan, pinapakinggan ang bawat daing at ungol.
“Mas mabigat ako ngayon…” bulong ni Elena habang pumapatong.
“Mas gusto ko nga,” tugon niya, habang pinapahid ang pawis sa noo nito, sabay halik sa labi. “Mas buo ka. Mas akin ka.”
Pinagtagpo ulit sila. Mabagal. Malalim. Sa bawat ulos, naramdaman nilang hindi lang sila dalawa ngayon—may dalawang maliit na buhay sa pagitan nila, at lahat ng ginagawa nila ngayon ay para rin doon. Pero hindi nila tinalikuran ang sarili nila. Hindi nila isinuko ang init.
Nang matapos sila, pareho silang nakahiga. Nakatagilid si Elena, at nakayakap si Michael mula sa likod. Hinahaplos niya ang tiyan nito habang pinapakinggan ang mabagal na tibok ng puso ni Elena.
“Dalawa raw ang heartbeat,” sabi ni Elena, mapungay ang boses. “Twins.”
Natahimik si Michael. Tapos natawa. “Dalawa agad? Wala na tayong lusot.”
“Wala na nga tayong tinatago, ‘di ba?”
“Wala na,” bulong niya. “Ang tanong na lang… saan tayo susunod?”
Tahimik si Elena. Nakatingin siya sa labas ng bintana. Sa labas ng bahay. Sa labas ng barangay. Sa labas ng bansa.
“Canada. Australia. Kahit saan. Basta kasama ka,” sabi niya.
Michael humigpit ang yakap. “At sila.”
“Lahat tayo,” tugon ni Elena.
Nang gabing iyon, habang mahimbing ang buntis na si Elena sa braso ni Michael, pinagmamasdan niya ang liwanag ng buwan sa kisame. Tahimik. Hindi na sila tinatago ng dilim—pero hindi rin nila hinahanap ang spotlight ng mundo.
Ang pag-ibig nila ay sa pagitan ng mga halik, sa gitna ng gabi, sa lamig ng bintana, sa init ng tiyan. At habang lumalaki ang mundo sa sinapupunan ni Elena, mas lalo silang lumiliit sa isa’t isa—at doon sila tunay na naging buo.
At bukas?
Hindi pa nila alam.