Lahat kaming natitirang babae ay tila hindi humihinga matapos naming makita ng aming dalawang mata ang pagbagsak muli ng pangalawang babae sa aming harapan. Naliligo ang hubad na katawan nito sa kanyang sariling dugo matapos barilin ng isa sa mga lalaki sa silid sa sentido nito.
Nagkatinginan kami ni Angie ng pansamantala. Sa mga sandaling oras na ito ay pawang nagkaintindihan kami sa aming sasapitin. Aming naintindihan na isa lang sa amin ang lalabas ng buhay. Isa lang sa amin ang makaliligtas sa impyernong ito.
Ngunit sa kabila ng awa, ay nanumbalik sa aking isipan ang aking anak. Kailangan kong makauwi sa anak ko. Hindi ako pwedeng mamatay dito. Sumulyap akong muli sa aking bestfriend. At sa aking tingin na iyon ay namaalam na ako sa kanya. Hindi dahil sa mamamatay ako. Kundi dahil ipinalagay ko na ang sarili ko na ito na ang huling araw na makikita ko si Angie na buhay.
“Sige sandal kayong lahat sa pader ng nakaupo!” Mariing utos ng master. “Gusto ko nakabuka nang maigi ang inyong mga hita!” Dagdag na utos nito. Mabilis akong tumalima upang patunayan sa kanyang kakayanin ko ang lahat ng ipagagawa niya sa akin.
Habang ang ilan pang kasama kong mga babae kasama na ang aking bestfriend ay kinailangan pang hilahin ng paupo upang isandal sa dingding. “Sige buka niyo yan!” Utos ng isa sa mga lalaki sa silid. Nang masigurado ng naka pwesto kaming lahat ay nagsalita muli ang lider ng grupo.
“Ready na kayo mga boys?” Dinig ko sa bibig ng master habang isa isang luminya ang mga lalaki sa tapat ng bawat isa sa amin. Nagtataka ako kung anung gagawin ng mga ito sa amin samantalang bihis na bihis naman ang mga ito.
“Sige ilabas ang baril!” Sigaw ng lalaki sa gilid na sabay sabay namang hinugot ng mga lalaki ang kani kanilang baril na di rebolber. “Itaas ang bala!” Sigaw muli ng lalaki at kanya kanyang bunot ng bala ang mga lalaki sa aming harapan sa kani kanilang mga bulsa.
“Ipasok ang bala!” Sigaw muli ng lalaki sa gilid na kaagad namang sinunod ng mga lalaki. Hindi na magkandamayaw ang mga kasama kong babae sa pag-iyak. Nababalot na ang silid ng pagmamakaawa at hinagpis. Pabilis ng pabilis na din ang pintig ng aking puso habang pinaikot na ng lalaki ang mga rebolber ng mga baril ng mga lalaki at sabay kasa.
“Pwesto!” Sigaw muli ng lalaki sa gilid. Ang mga lalaking may hawak ng baril naman ay nag siluhod sa tapat naming at itinutok ang baril na naka kasa sa bungad ng aming puke. Hindi ko na maintindihan ang takot na nararamdaman ko sa mga sandaling ito.
Malalim na ang bawat hugot ng aking hininga. Ang pag angat at paglubog ng aking tiyan ay lumilikha na ng malalim na kurba sa bawat buga ko ng hangin. “Pasok!” Sigaw ng lalaki na siya namang sabay pasok ng dulo ng baril sa aking puke.
“Hmmmp!” Napasinghap ako ng maramdaman ko ang malamig na bakal na gumapang sa loob ng aking kaselanan. Maya maya pa ay dahan dahan na itong nilabas pasok ng lalaki ang mahabang basyo ng baril sa aking puke.
Nakatingin ako sa akin habang kinakantot ako nito ng kanyang hawak na baril. Kahit anung maramdaman ko ay hindi ko inaalis ang aking tingin sa daliri nito na hanggang ngayon ay nakakapit sa gatilyo na anumang sandali ay maari nitong makalabit.
“Huhuhu… Ooohhh!!! Aaaaahhhh!!! Huhuhu… Tamaa naaa!!! Huhuuhu!!!” Sari saring ungol ang maririnig mo sa aming mga babae. Pinaghalo halong ungol, iyak at pagmakakaawa ang umaalingawngaw sa loob ng silid.
Bente minutos na kaming walang galawan dito at patuloy lang ang pagkantot ng mga baril sa aming sinapupunan. Hindi nagtagal ay may narinig akong ungol n amalakas sa kabilang dulo. Ungol ng isang babaeng malapit ng labasan. Ungol ng isang pamilyar na boses.
“Bes?” Napasimbat ako ng bigla akong kinabahan sa pwedeng mangyari. “Aaaaahhhh…. Aaahhhh!!! Ooohhhh!!! Shiiiittt aaaahhhh!!!” Malakas na hiyaw ni Bes tanda ng pagragasa ng katas nito sa baril na nakatarak sa kanyang hiyas.
“Tigil!” Sambit muli ng lalaki sa gilid. Kaagad namang nagsihinto ang mga lalaki sa kani kanilang ginagawa ngunit hindi tumitinag na pawang naghihintay ng kasunod na utos. “Kalabit!” Mariing sigaw ng lalaki at ako’y napapikit sa anumang posibleng mangyari hanggang sa (Bang!)
Tila nabingi ang aking tenga sa matinis na ugong na bumalot sa aking pandinig. Unti unti kong pinakaramdaman ang aking sarili. Dahan dahan kong idinilat ang aking mata. Sinalat ko ang aking sarili upang masiguradong buhay pa ako.
Nang mahimasmasan ako ay kaagad kong tinignan ang babaeng lumagabag sa sahig. Iiyak na sana ako sa pag-aakala kong patay na ang aking kaibigan. Ngunit ang babaeng katabi pala nito ang tinamaan ng bala. Minalas siya na ang baril na nakapasok sa kanyang puke ang may bala pala.
Kitang kita namin ang pag – agos ng dugo nito mula sa sumabog na puke ng babae. Hindi nagtagal ay hinilang muli ito ng dalawang lalaki papasok sa silid kung saan dinala ang naunang namatay na dalawang babae.
“Sige magpahinga muna kayo at kumain.” Sambit ng master ng sindikato. Bigla namang naglabasan ang mga lalaki na may dala dalang mga pagkain. Ngunit ito ay nakalagay sa kainan ng aso. Isa isa itong inilapag sa aming harapan at sabay salita muli ng lider.
“Sige kumain muna kayo. Ngunit wala ni isa sa inyo ang gagamit ng kamay.” Sambit ng lalaki. Hindi ko na alintana kung tila parang aso akong kakain sa mga sandaling ito. Ang tanging nasa isip ko lamang ay kailangan kong makakalap muli ng lakas at alam kong magiging mahaba pa ang araw.
Hindi ko na alam kung anung oras na. Wala na din akong pakiramdam sa pinagkaiba ng araw at gabi. Isa lang ang tangi kong nakikita ngayon. At yun ay pawang kadiliman. Napakadilim ng tinatahak ko sa mga sandaling ito. Sabay sabay kaming sumubsob sa lupa hanggang sa sumayad ang aming mga dila sa pagkaing nakahain sa amin sa sahig.
Wala ni isa sa amin ang gumamit ng kamay. Kanya kanyang diskarte ng pagkuha ng ulam at kanin gamit lamang ang dila at bibig. Lumipas ang ilang minuto at di ko namalayan na hinihimod ko na ang paligid ng lalagyanan ng pagkain. Sinisimot na ng aking dila ang natirang butil ng kanin nang aking maubos ito.
Nang matapos kaming lahat tumapat muli ang ilang lalaki sa bawat isa sa aming mga babae. Sabay sabay na nagbukas ng kanilang mga pantalon at inilabas ang kanilang mga titi. “Inom muna kayo!” Malamyos na sambit ng lider sabay agos ng mainit na ihi ng lalaki sa aking harapan at diretso ito sa aking nakaumang na bibig.
Pinilit kong lunukin ang lahat ng lumabas na ihi nito. Habang ang ibang babae naman ay halos masuka suka sa dami ng nilulunok nilang mga ihi hanggang sa hindi na nga nakapagpigil ang isa. “Bweaaaahh!!!” Malakas na tunog na inilabas ng babae kasabay ng pagbaligtad ng sikmura nito at tuluyang inilabas ang lahat ng ihing nainom at pagkain na nakain.
Nang matapos ito ay nahinto ang lahat sa paggalaw at nabalot ng katahimikan ang buong silid. Nang mahimasmasan ang babaeng sumuka ay kaagad itong naglumuhod sa awa. “Sorry po sorry po sorry po!!! Please po bigyan niyo pa po ako ng pagkakataon!” Pagmamakaawa ng babae.
Ngunit walang pinatunguhan ang pagsusumamo ng babae bagkus ay lumagabag na lamang ito patagilid matapos umalingawngaw muli ang pamilyar na tunog ng baril. Mabilis na iniligpit ng mga tauhan ng lalaki ang kamamatay na ikaapat na babae at nilinis ang dugong umanod mula dito.
Matapos ay naglakad sa aming harapan ang lider ng sindikato. Nakangiti. Bakas mo sa mukha nito ang kaligayahan matapos matunghayan nito ang isa isang pambababoy at pagpatay sa amin. Hindi ko alam kung anung klaseng kaluluwa pa meron itong tao na to. O karapat dapat ko pa ba siyang tawaging tao.
“Binabati ko kayo! Nakalagpas kayo sa unang pagsubok. Magpahinga kayo ng maigi at bukas ay apat na lang kayong magtutunggali. Bukas ay isa sa inyo ang magbabago ang buhay!” Nakangiting sambit nito na pawang nagbabalita lang ng isang masiglang kumpetisyon.
Nagkatinginan kami ni Bes matapos tumalikod ang master. Ilang sandali pa ay may apat na lalaki ang dumampot sa braso ni Angie. “Sa-saan niyo po ako dadalin?” Takot na tanong ng aking bestfriend. “Halika magpapahinga ka.” Sambit ng isang lalaki.
May apat na lalaki din ang dumampot sa aking mga braso. Tig apat din ang dalawa pang natitirang babae. Dinala ako ng apat sa isang sulok at pinaluhod ng mga ito. Matapos ay inilabas ng mga ito ang kanilang mga burat.
(…Itutuloy)