ni MisterKamote
Sariwa pa sa alaala ko ang bilhin ko ang lupang kinatitirikan ng aming simpleng tahanan sa baryo San Agustin.
Napapalibutan ang lupa namin ng malawak na sagingan at taniman ng mangga. Karamihan ng mga tao ay namumuhay sa pagsasaka at lahat halos kaming magkakapit-bahay ay malapit sa isa’t isa.
Lumipas ang mahabang panahon at nasaksihan namin ng asawa kong si Agatha ang napakaraming nagbago sa tahimik naming nayon…
Nagkaroon ng modernong highway ilang kilometro lang ang layo sa amin. Kasunod noon ay nagpatayo ang lokal na gobyerno ng magarang kolehiyo sa aming baryo…
Dahil sa katabing kolehiyo ay sunod-sunod ang pagsulpot ng iba’t ibang establisyimento at negosyo. Biglang nagkaroon ng buhay at sigla ang dating tahimik na lugar.
Kasabay ng pag-asenso ay binawian ng buhay ang asawa ko dahil sa atake sa puso. Pakiramdam ko ay gumuho ang mundo ko dahil sa nangyari…
Parang wala nang silbi ang lahat!
DUMAAN ang mahigit apat na taon at sa loob ng panahong iyo’y nagpatuloy pa rin ang mabilis na modernisasyon ng aming bayan.
Nawala na ang matataas na puno ng mangga, halos walang natira sa mga sagingan. Ang dating mga bahay na yari sa pawid ay napalitan ng mga bahay na bato. Ang mga bakod na yari sa kawayan ay naglaho at naging mataas na sementadong bakod.
Ang dating magkakaibigan sa baryo at magandang samahan ay wala na rin. Ngayon ay parang estranghero na lang kaming lahat sa isa’t isa.
Sa kabila ng maraming pagbabago ay nanatiling gawa sa pawid ang aming bahay. Patuloy akong nagluluto gamit ang kahoy bilang gatong. Tanging sa bakuran ko mayroong Indian mango kung saan malayang nakakapamitas ang lahat…
Masaya na ako sa ganitong buhay. Sa edad kong 54 ay wala na akong ibang hihilingin pa. Wala na…
Except sa mga chiks syempre. Palagi kong hinihiling na muling makatikim ng luto ng langit. Gustong gusto kong kumain ng sariwang tahong at ibaon ang kargada ko sa makipot na lagusan ng isang tinedyer na babae…
Kahit na ganitong tumatanda na ako ay mas tumataas ang libido ko. Sa kabila ng bagay na ‘yon ay hanggang sariling sikap na lang ang magagawa ko…
Sino ba namang bebot ang papayag na magpakama sa isang matandang kagaya ko ‘di ba?
But seriously, masaya na ako sa buhay ko sa ngayon. Pinapatawa ko lang kasi kayo upang hindi kayo ma-bored sa pagbabasa.
Hanggang sa isang araw ay dumalaw sa akin ang panganay kong anak na si Adela! Nakasuot siya ng itim na jacket at hapit na pantalon. Nakalugay ang mahaba niyang buhok at mamula-mula ang kanyang pisngi.
Hatak ni Adela ang isang travelling bag na halos pumutok na sa dami ng laman. Ngunit ang umagaw ng aking atensyon ay ang sabik niyang mga mata at taos pusong ngiti nang magtama ang aming mga mata…
“Adela! Hija! Kailan ka pa nakauwi? Bakit hindi mo naman sinabi sa’kin para masundo kita sa airport!” wika ko habang nagmamano siya sa’kin.
“I’m home Dad!” tugon ni Adela sabay yakap ng mahigpit sa akin. “Sorry na kung hindi ko kayo na-inform ha? I just want to surprise you.”
Nagtatrabaho bilang nurse sa Canada ang anak ko. Sa edad niyang 28 ay wala pa rin siyang planong mag-asawa…
Si Adela ang nagtutustos ng lahat ng kailangan ko, halos marami na nga rin ang naiipon ko dahil may mga pensyon pa akong dumarating kada buwan.
Matapos magkamustahan ay mabilis kong niyaya ang aking anak sa loob ng bahay upang magpahinga. Habang nasa sala kami at umiinom ng mainit na tsokolate ay nagtaka ako dahil sa hindi mapakali ang aking anak.
“Hija, may problema ba? Kanina ko pa napansin na panay ang buntong-hininga mo,” tanong ko.
Pumikit si Adela huminga ng malalim bago nagwika, “Dad, alam ko mahal na mahal n’yo ang bahay na ‘to. Dito kayo nagsimula ni Mama, dito n’yo ako pinalaki… Maraming alaala dito na ayaw n’yong mawala…”
“Kakarating mo pa lang sentimental ka agad? Kwentuhan mo muna ako, kamusta ang trabaho? Bakit ka nga pala biglang umuwi dito?” tanong ko kay Adela na bakas sa mukha ang matinding pag-aalala.
“Dad, magpapakasal na ako. Gusto ko sanang isama ka na sa Canada dahil citizen na ako ‘don…” wika ng anak ko sa nangungumbinsing tono.
Masuyo akong ngumiti bago tumayo at sumilip sa bintana. “Adela, anak ko… Alam mo na hindi ko iiwan ang lugar na ‘to. H’wag kang mag-alala, ibibigay ko sa’yo ang bendisyon ko para sa kasal mo… Hindi ako tututol, alam naman natin na nasa tamang edad ka na…”
Bakas ang pagkadismaya sa mukha ni Adela. Mukhang gustong gusto na n’ya akong isama sa Canada. Gustuhin ko man ay hindi pwede, marami akong dahilan…
Malamig doon, aatakihin lang ako ng rayuma at sasakit ang likod ko, hindi ako magaling mag-English, hindi ko type si Prime Minister Justin Trudeau na kalalaking tao’y isang peminista at certified soyboy, parang si Noynoy.
Ayoko rin ng pagkain sa Canada, baka wala akong mabilhan ng tuyo at dilis doon. Higit sa lahat ay ayoko sa mga babaeng puti, mas type ko talaga ang mga dalagang Pilipina.
“But Dad! Nag-aalala ako sa inyo eh! Hindi ko naman matiis na magkalayo tayo, nag-aalala talaga ako…” sambit ng anak ko. “Lalo pa ngayon, malapit na ang kasal ko at doon na ako titira sa Canada, paano na kayo?” dagdag pa niya.
“Asus, h’wag mo akong intindihin hija at kaya ko ang sarili ko. Ang isipin mo ay ang magiging pamilya mo. Sila ang dapat mong pagtuunan ng pansin.”
Marahas na nagpakawala ng malalim na buntong hininga si Adela matapos ay minasahe ang magkabila niyang sentido…
“Okay Dad, okay…” napipilitan niyang tugon. “But let me do something for you para hindi na ako mag-alala ng sobra…”
“Sige hija, ikaw ang bahala…”
MAKALIPAS lamang ang ilang buwan ay ikinasal ang anak kong si Adela sa isang Canadian citizen na dati niyang pasyente. Simple lang ang seremonya, tanging malalapit sa mag-asawa ang imbitado sa okasyon.
Dahil espesyal ang araw na ‘yon para sa aking pamilya ay nagtungo ako sa Canada para ihatid sa altar ang aking anak. Nanatili ako doon ng mahigit sa tatlong buwan hanggang sa gulugod ko na ang tuluyang sumuko sa lamig.
Nang umuwi ako sa Pilipinas ay agad akong nagtungo sa aming bayan kung saan ako masaya. Pagdating sa baryo San Agustin ay tapos na rin ang isang regalo na ibinigay ni Adela sa akin…
Walang iba kung hindi ang ipinagawa niyang boarding house sa lupa namin. Kasabay noon ay ipinagawa rin niya ang bahay ko, isa na itong magarang bungalow na nasa likod lang ng bagong boarding house.
May maliit na hardin sa tabi ng apat na kwartong boarding house. Hindi rin ipinaputol ang puno ng Indian mango na nasa tabi ng bahay ko.
“Dad, ipapagawa ko kayo ng boarding house dahil may malaking university malapit sa’tin. May monthly income na kayo pero magpapadala pa rin ako para maging maayos ang buhay n’yo. I want you to enjoy life Dad, kayo na lang ang natitira kong magulang…”
Maswerte talaga ako sa anak ko dahil hindi niya ako pinabayaan kahit na nag-asawa na siya. Ang kailangan ko na lang gawin ay palaguin kung ano man ang matatanggap ko sa kanya…
Kailangan ko na lang kumuha ng mga tenant para magsimulang kumita ang boarding house… Ang payo ni Adela ay mga female boarder ang kunin ko para walang sakit ng ulo.
Kinabukasan ay naglagay ako sa tapat ng gate ng karatula na may nakasulat na..
“Room for Rent…”
To be continued…