Disclaimer: Purely fictional.
Ayoko na. Sawang sawa na ako.
Nagpasya akong umuwi ng Pinas upang makapag-isip. Makapagmuni-muni. To make my mind clear. Ang hirap kasi. Sawa na ako sa ginagawa sa’kin ng aking asawa. Sawa na ako sa ginagawang niyang pambabae. Ang pagtataksil niya sa’kin nang harap-harapan.
Oo, hindi niya ako sinasaktan physically, pero mas lubhang mas masakit pa ang dulot ng kanyang pangangaliwa.
Bakit? Ano bang kulang sa’kin? Maganda naman ako. Mabuting ina sa nag-iisa naming anak. Ni minsan hindi ako nagloko. Bihira rin akong lumabas ng bahay gawa ng wala naman kaming masyadong kakilala sa Canada.
Kaya heto, kahit mahirap para sa akin na malayo sa anak ko, nagdesisyon akong umuwi dito sa Pinas at iwan muna ang aking anak sa aking biyenan.
Disyembre, kasalukuyang buwan nang ako’y umuwi dito sa Pinas. Nakakamiss rin.
Ang aking pamilya, kaklase noong high school at college, mga kababata, at marami pang ibang bagay na dito lang sa Pinas makikita na wala ibang bansa. Iba rin talaga kapag nasa sarili kang bansa.
Unang gabi ng misa de gallo, medyo napaaga pa ako. Naglakad lakad muna ako sa gilid ng simbahan. Pinagmasdan ang mga tao. Ang dami. Nagkukumpulan. Ang init sa pakiramdam. Sakto sa lamig ng panahon. Sakto rin sa aking nararamdaman. Kailangan ko ‘to. At least makakita lang ako ng mga taong masasaya, medyo nababawasan ang lungkot na aking nadarama.
Ipinagpatuloy ko ang paglalakad, hanggang sa ako’y mapadpad sa tindahan ng mga kakanin. Mmmm. Tingin pa lang, alam mo nang masarap.
Iba’t ibang kulay. Puto bumbong, biko, maja de blanca, palitaw, puto, bibingka, at madami pang iba.
Dahil sa aking pagka-aliw, hindi ko namalayang mag-uumpisa na ang misa.
Sakto namang sa aking pagbalik ay may upuan pa. Medyo may swerte pa pala ako.
Nag-umpisa ang misa at nakinig sa sermon ng pari. Ang gaan sa pakiramdam. Nakakatuwa, kasi ilan sa mga sinabi ng pari ay medyo nakarelate ako. Napapangiti ako habang nakikinig kay father.
Lumipas ang ilang minuto nang pagsasalita ng pari, magaama namin na. Inabot ko ang aking magkabilang kamay sa magkabila kong katabi. Ipinikit ang mata at nagdasal nang taimtim habang umaawit.
Matapos nito’y nagpalitan ng pagbati ng kapayapaan.
“Peace be with you.”
Sabay lingon at bati sa mga tao sa paligid. Pero,
“swswswsws” lang talaga ang iyong maririnig sa dami ng tao. Pero sa dami ng tao, isa lang talaga ang nakapukaw sa atensiyon ko, itong lalaki sa aking kaliwa na panay titig sa’kin. Masyado siyang obvious na nagagandahan siya sa’kin. Isang beses ko lamang nilingon e nagkandaugaga na sa paglinga. Bumeso ako’t bumati rin ng kapayapaan. Sa taranta e bigla na lang tumayo at lumabas. Nakakatuwang nakakatawa.
Umuwi ako ng bahay nang medyo magaan na ang pakiramdam. Bagong bili itong bahay na ‘to na hindi naman gaanong natirhan dahil nga nagmigrate na kami.
Sigh. Heto, nakahiga sa malawak na kama. Nag-iisa sa malawak na bahay. Sobrang lungkot. ‘yung kaninang saya sa simbahan ay napalitan agad ng kalungkutan nang bumalik muli sa aking alaala. Pero makakatulong siguro sa akin kung ipagpatuloy ko ang pag-aliw sa aking sarili.
It was the second night of simbang gabi, gusto ko ‘yung pakiramdam kagabi kung kaya’y naupo akong muli sa pwesto ko kagabi. Habang hinihintay na magsimula ang misa, nakita ko ulit ‘yung lalaking nerbiyoso. Tila aligaga. Parang may hinahanap. Siguro naghahanap lang ng upuan. Nataon namang bakante pa sa tabi ko’t sinitsitan ko siya upang alukin ng upuan. Hindi ko pa kasi alam ang kanyang pangalan kaya wala akong ibang naisip na paraan upang tawagin siya.
Natapos ang misa at ‘yung lalaking katabi ko, ayun, nagmamadali na namang lumabas. Akala mo’y natataeng hindi mo mawari. Sa kagustuhan kong makilala siya dahil natutuwa ako sa kanya, sinundan ko rin siya agad palabas ng simbahan.
Inabutan ko siya’t kinalabit mula sa likuran.
“u-uy i-ikaw pala.”
Nauutal pa. Ang cute e.
“Ang weird mo talaga. Hihi.”
Wala lang. Gusto ko lang siyang asarin.
“ahm I’m Stella.”
Pagpapakilala ko’t sabay abot ng kamay.
“ahhm Mark. The name’s Mark.”
Tugon niya at siyang abot din ng kanyang kamay.
“Bago lang ako dito e. Kaya wala pa akong kakilala. Bale ikaw ang first friend ko. Hihi.”
Grabe. Nilalandi ko ba sjya?
“Ang ganda mo talaga.”
Nagulat ako sa kanyang sinabi. Siyempre, kinilig din.
“huh? Uy ikaw ah. Bolero ka pala. Hihi.”
Ako naman ngayon ‘tong parang timang.
“ah eh. Hindi naman bola ‘yun. Maganda ka naman talaga.”
Pagpapatuloy niya.
“saan ba banda ang bahay niyo? Hatid na kita.”
Alok niya sa’kin.
Pinagbigyan ko naman.
Nakarating kami sa bahay at inalok ko siyang pumasok upang pagkapehin man lang. Siguro dahil sa hiya kaya tumanggi siya.
Pagpasok ko ng bahay ay biglang nagring ang aking phone. Tiningnan ko kung sino ang tumatawag.
Si Leo, ang mister ko. Hindi ko alam kung sasagutin ko ba o hindi. Pero naisip ko rin na baka emergency at kung napaano na ang anak ko, napilitan akong sagutin.
“Hellon? Hon? Please! I’m really really sorry. I really am. Nagsisisi na ako sa mga nagawa ko sa’yo please. Forgive me! Bigyan mo pa ako ng another chance.”
Masyado akong malambot. Masyadong marupok. Naiinis ako sa sarili ko. Napatulala ako. Hindi ko namalayan na naka-hang na pala ang call. Ni hindi man lang ako nakapagsalita. Nakatulog na lang ako sa sobrang pag-iisip.
Ikatlong gabi, medyo mabigat ang pakiramdam ko. Hindi ko alam kung bakit. Naupo ako sa dati kong puwesto, maya maya’y nagvibrate ang aking phone. May tumatawag. Ang mister ko. Agad akong lumabas ng simbahan upang sagutin ang tawag.
Panay pa rin ang hingi niya nang tawad. Pero nangako ako sa sarili ko na hindi ko siya agad patatawarin. Baka ulitin niya lang ang mga kasalanan niya kapag naging malambot ako at pinatawad ko siya agad.
Saktong natapos ang paguusap namin ni mister bago mag-umpisa ang misa. Bumalik ako sa aking upuan, inaasahan kong may tao na roon. Buti na lamang at nandoon na rin si Mark. Nai-save pa.
Lumapit ako’t bumati. Naupo sa tabi niya’t nakinig ng misa. Tahimik lang ako buong misa dahil gulong gulo ang isip ko.
Natapos ang ikatlong gabi ng misa at inihatid akong muli ni Mark pauwi.
Ika-apat na gabi, ganoon pa rin ang tema. Makikinig sa misa at ihahatid ako ni Mark.
Habang kami’y naglalakad pauwi.
“ahm Stella.”
Pagbasag ni Mark sa katahimikan.
Tinanong ko siya kung bakit.
“p-puwede bang manligaw sa’yo?”
Inaasahan ko na ‘to. Masyado kasi akong naging friendly. Alam kong hindi malayong mahulog ang loob niya sa’kin.
Hindi ko alam kung anong isasagot ko. Hanggang sa nakauwi na at hindi ko man lang siya nasagot.
“salamat sa paghatid, Mark. Bukas ulit.”
Paalam niya sa akin.
Wala. Gulong gulo ang utak ko kung kaya mabuting hindi na lamang ako sumagot.
Ika-limang gabi. Medyo natuwa naman ako dahil akala ko’y maiilang na si Mark sa’kin. Pero hindi. Nagpatuloy siya sa panunuyo. Inaya pa ako nitong kumain sa labas pagtapos ng misa. Noong mga panahon na ‘yun, hindi ko na naisip ang aking mister. Ganun din ang aking anak. Naging makasarili ako.
Paano naman ako? Ang kaligayahan ko? Halos buong buhay ko, iniisip ko ang kasiyahan ng iba over my own happiness. But not this time.
“Oo, Mark. Pumapayag na akong ligawan mo.”
Gulat na gulat ang mokong. Nabigla yata sa narinig. Ang cute pa rin. Gaya pa rin five days ago noong una kaming magkita.
Hinatid niya akong muli pauwi. Ang kaso, tuwing mag-isa na lamang ako sa bahay, doon bumabalik ang aking kalungkutan.
Pero minabuti kong huwag nang mag-overthink.
Ika-anim na gabi, nagpatuloy si Mark sa panliligaw. Masaya siyang kasama. Masarap kausap. Matalino, and unconsciously witty.
Nagugustuhan ko na rin yata siya.
Oo, ilang araw pa lamang, pero ‘yun ang nararamdaman ko. Though naisip ko rin na baka infatuations lamang ito.
Pero sabi naman nila, hindi kailangan ng mahabang panahon upang magustuhan mo ang isang tao. Minsan kisapmata lang, mahuhulog ka na sa kanya nang hindi mo sinasadya.
Ika-pitong gabi, mas nakilala ko pa si Mark nang husto. Madaldal din kasi ang mokong.
Kalagitnaan ng misa, biglang nagbitaw ng mga salita si Mark.
“Stella, kung papalarin ako. Gusto kong dito tayo sa simbahan na ito ikasal.”
Nabigla ako sa sinabi niya. Hindi ko ito inaasahan.
“Kasal”
Niloloko ko ang lalaking ‘to. Niloloko ko ang sarili ko. Paanong kasal? E kasal na ako? Bigla akong nahilo. Pero hindi ko ito ipinahalata.
“Shhhh. Bukas, Mark. May ibibigay ako sa iyo.”
Nginitian ko lamang siya at nagpatuloy hanggang matapos ang misa.
Ika-walaong gabi ng misa de gallo. Ang daming tao. Tulad ng dati, mainit sa pakiramdam.
At mas mainit pa. Dahil ngayon, bibigyan ko si Mark ng isang regalo. Regalong tatatak sa kanyang isipan.
Ang katawan ko.
Oo, alam kong mali ito. Pero babae rin ako. May pangangalingan sekswal. Matagal na rin ang panahon noong magtalik kami ng mister ko gawa nang may kinahuhumalingan siyang iba.
Natapos ang misa at hinatid niya akong muli.
Pero ngayong gabi, inalok ko siyang pumasok. Pagpasok na pagpasok pa lang namin ng bahay ay humarap ako sa kanya. Isa isa kong tinanggal ang aking mga damit. Walang itinira.
Hubo’t hubad na ako sa kanyang harapan. Tumambad sa kanya ang makinis kong kahubdan.
“Angkinin mo ako, Mark.”
Hindi siya makagalaw. Na-shocked yata. Kaya ako na ang kumilos. Ako na ang gumalaw. Ako na ang lumapit at agad siyang binigyan ng mainit na halik.
Uggggh. Sarap. Ngayon na lamang ako nakahalik ng labi ng lalaki. Matagal na panahon na rin.
Hinawakan ko ang kanyang kamay at ipinalamas ang aking mga suso.
Naramdaman ko ang mainit niyang palad. Ang mainit niyang hininga. Ang init ng kanyang katawan bagama’t may damit pa siya.
Siguro’y nanggigil siya. Binuhat niya ako patungo sa kwarto. Inihiga sa kama at agad na sumubsob sa aking pagkababae.
Ughhhh puta ang sarap. Matagal na panahon nang hindi ito nadidilaan. Halos limot ko na ang dulot nitong kiliti.
In fairness, magaling kumain ng puke itong si Mark. Alam niya ang mga dapat kalikutin.
Uggghhh fuck. Para akong nasa langit.
Patuloy siya sa pagbrotsa sa akin. Napapahawak ako sa ulo niya upang isubsob pa siya sa aking kaselanan.
Siguro’y hindi na siya nakatiis kung kaya’t umahon siya sa pagkakasubsob sa aking biyak.
Naghubad lahat ng saplot.
Ughh. Lalaking lalaki. Ang sarap pagmasdan ng kanyang katawan.
Matapos mahubad lahat ng saplot, nakita ko ang kanyang nagtutumigas na ari.
Sakto lang ang laki nito para sa’kin. Kitang kita ko ang mga ugat sa paligid ng lanyang burat. Parang gigil na gigil makapasok sa puke.
Agad namang kumilos si Mark upang itutok ang kanyang tite sa aking butas.
Ngayon, ganap niya nang matatanggap ang aking regalo. Ikiniskis kiskis niya pa ang ulo nito sa kahabaan ng aking biyak.
Ughhhh puta. Ang init ng ulo nito. Hindi na ako makapaghintay pa. Gusto ko nang magpaangkin sa kanya nang tuluyan.
Ugghhhhhh shittt.
Tuluyan na siyang bumaon sa akin. Ang sarap.
Ngayon ay dahan dahan na siyang bumayo. Iba’t ibang ritmo ang kanyang ginawa.
Mabagal.
Mabilis.
Mabagal.
Mabilis.
Halos mabaliw ako sa pagkantot niya sa’kin.
Ugggh. Tanginaaa. Hindi ko maiwasang magmura habang panay siya sa pagbira sa ibabaw ko.
Nakatitig lang si Mark sa akin habang panay ang ayuda ng iyot sa aking pwerta.
Agghhh. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong nilabasan. Para akong masisiraan ng bait sa sarap.
Agghhh. Panay ang anyaya ko sa kanyang bilisan niya pa.
Ughhh. Kung sinu-sinong santo ang tinatawag ko sa sarap niyang humindot.
Ugggghhh shiit!
Bumibilis na nang husto ang pagbayo niya. Alam kong malapit na siya sa sukdulan.
“plakk plakk plakk”
Malaswang tunog ng pagbubungguan ng aming kaselanan.
“ahh. Bilisan moo. Ahh. Malapit na ako. Ahh. Ibaoon mong maigi. Ahhh”
“ahhh. Heto na Stella. Ahhh. Sabay tayoo ahh.”
“sige. Ahh.”
“saan ko ipuputok? Ahhhh.”
Gusto kong maramdaman ang kanyang mainit na tamod sa loob ko.
“Iputok mo sa loob, Mark.”
Siguro’y naghihintay lamang talaga siya ng hudyat, bigla na lamang siyang nanginig at ibinaon sa aking puke ang kanyang burat. Naramdaman ko ang pagbuga at ang pagkibot ng kanyang sandata.
Agghh shit. Ang sarap.
Ang init.
Nakakadarang.
Matapos ang nangyari’y nagpahinga lamang siya ng ilang minuto. Nagpaalam na uuwi siya, hindi ko alam kung bakit hindi ko siya pinigilan.
Dahil pagtapos ng nangyari. Ngayon lang nagsink in sa akin ang lahat. Ngayon lang ako nakaramdam ng guilt.
Makasalanan ako.
Nakipagtalik ako sa hindi ko asawa.
Masusunog ang aking kaluluwa sa impiyerno sa ginawa kong kasalanan.
Bumagsak ang mga luha sa aking mga mata. Hindi ko napigilang umiyak.
Sobrang hina ko. Naiinis ako sa sarili ko.
I messed up. Tangina.
Sa pag-iisip ko sa kagagahang ginawa ko. Nakatulog na lamang ako nang hindi ko namamalayan.
Kinabukasan, nagising na lamang ako sa tunog ng aking phone.
May tumatawag.
Ang mister ko.
Dito mas lalo ako naguilty. Kahit alam kong maraming nagawang kasalanan ang asawa ko sa’kin. Mali pa rin aking ginawa kahit saang anggulo pa tingnan.
“Hello? Hija?”
Imbis na asawa ko ang marinig ko, boses ng biyenan ko.
Sinabi niyang umuwi na ako’t naaawa na raw siya sa kanyang anak.
E paano naman ako? Naaawa ba man lang siya sa’kin?
Maya maya’y iniabot ng aking biyenan ang phone sa aking anak.
“Mommy! Mommy! Uwi ta na. Papa awa na. Iyak lagi.”
Ang anak ko! Umiiyak sa kabilang linya. Dito ako natauhan. Kailangan kong magdesisyon, desisyong makabubuti sa aking anak. Sa aking pamilya.
Uuwi ako.
Kailangan kong ayusin ang pamilya ko.
Aayusin ko ang sarili ko.
Ang buhay ko.
Oo, alam kong masasaktan ko si Mark sa desisyong ito.
Pero ito ang best decision.
Gumawa ako ng liham at ibinilin sa caretaker namin, upang humingi ng tawad at ipaliwanag ang lahat. Wala akong lakas ng loob upang harapin siya.
“Hi Mark. I’m sorry kung hindi ako nakapagpaalam sa’yo nang maayos. Pasensya ka na kung napaasa kita. Pero totoong nahuhulog na ako sa’yo. Kaso nga lang ay ayaw kong saktan ka pa. Kaya hangga’t maaga pa ay tatapusin ko na. May asawa na ako, Mark. At may isa na akong anak. Dito kami nakatira sa Canada. Dumadalaw dalaw lang kami sa Pinas tuwing may pagkakataon. Pasensya ka na. Hindi ko intensiyong saktan ka. Gulong gulo kasi talaga ang isip ko nung mga panahong nandiyan ako. Nalaman kong may ibang babae ang asawa ko. Pero nung nakaraan lamang ay tumawag siya sa akin at nagmakaawa na magka-ayos na kami. Para sa aming anak, kaya mas pinili kong mabuo kaming pamilya. I’m sorry, Mark. Sana mapatawad mo ako.
-Stella”
Alam kong hindi sapat ito. Matatanggap ko kung hindi niya ako mapatawad. Kasalanan ko. Sayang lang at pinagtagpo tayo sa mundong ito sa maling oras.
Sana sa susunod na buhay natin,
Tayong dalawa na ang nakatadhana.
Wakas.
………..
Yow ‘sup. Kumusta mga ma’am at sir?
Last writing ko muna ito bago maglaho ulit nang pansamantagal. Magpapakadalubhasa muna ang inyong lingkod. Hehe
Sa mga nag-aabang ng mga series na naiwan ko, baka sa pagbalik ko na lang.
Chiao, ingat kayo always. Labyu all.
Signing out.
-BadJoJo