Trigger warning: this work of fiction contains themes not suitable for traumatized audiences; separate reality from fiction.
“Ako si Quimson.”
Ang lahat ng mga mata ay nakatuon sa mabilog na lalaking nakatayo sa harap ng klase.
“Uhhh… 25-years old. Mga libangan … internet surfing buong araw: Reddit, 9Gag, 4Chan, Twitch, at kung minsan YouTube.”
Huminto si Quimson nang kaunti habang sinusubukan niyang labanan ang anxiety na patuloy tumataas. Hindi niya masabi kung ang kanyang mga kamag-aral ay binibigyan ba talaga siya ng mapanuya at mapanghusga na pagtingin o ito lamang ang naiisip ng pagkamuhi niya sa sarili.
“Napaka Gen-Z nga naman. Dapat magbigay sa’yo ng kalamangan sa klase na ‘to ‘yan,” puna ng isang matangkad, mukhang malambing na propesor. “Okay, paano naman … isang bagay na pinaka nagugustuhan mo sa sarili mo atisang bagay na pinaka-kinamumuhian mo naman?”
Sa mukha ni Quimson, isang mayabang na ngiti ang pumutok sa mukha niyang nababahala.”… Local Rank Top 1 po ako sa ML. Khaleed main ako. Noong nakaraang buwan, Top 3 Local Rank Zilong po ako pero ngayon bumagsak ako sa 30. Medyo proud din naman ako.”
Para sa unang beses, nagpukaw ito ng isang reaksyon mula sa walang emosyon na mga kamag-aral. Ang mga ngiti, tila ng pag-apruba at pagtanggap, ay nakikita na ngayon.
Ang ngiti ni Quimson ay bumalik sa isang kinakabahan na mukha sa kasing saglit nang ito ay kaninang nagbago. “Bagay na kinaiinisan ko sa sarili ko… mahina social skills ko tapos ako sa klase yung laging ‘mapag-isa’ or ‘napabayaan’.”
Ang mga ngiti ng mga kamag-aral ay muling nawala. Sa oras na ito, tila ba hitsura ng pagkamangha at pag-usisa, na may kaunting awa.
Ipinatong ng propesor ang kanyang kamay sa balikat ni Quimson, hangad na paamuhin ang mahiyaing estudyante. “Hindi namin ‘yan ginagawa dito. Dito, lahat may tropa. Sigurado ko makakahanap ka ng makakasama mo!”
Habang si Quimson ay lumakad pabalik sa kanyang kinauupuan, hindi niya maiwasang isipin: “Oo, tama. Sabihin mo iyon sa huling mga naging kaklase ko. Palagi ganito umpisa na maayos, tapos mauuwi sa bullying, ang ending lalo lang ako naging weirdo at panibagong palaisipan naman kung papaano ano magpapakamatay.”
“Isang dahilan ba’t di pa ko nagpapakamatay? Isang swerteng pagkakakilala ko sa isang misteryosong babae, na nag-abot sa akin ng isang mobile phone na… para bang hinatak diretsyo mula sa mundo ng fiction.”
Si Quimson ay nakaupo na sa kanyang upuan, at palihim na kinuha ang cellphone para patagong kuhanan ng litrato ang isang kaakit-akit na babae na ilang mga upuan lang ang layo sa kanya.
“Sigurado akong hindi kailangan magpakilala ni Kathryn Chandria Manuel Bernardo, hindi ba?” Ngumiti ang propesor sa tanyag na aktres.
“Talaga? Buong pangalan?” Napangisi si Kathryn sa sarili. “Oh yeah … Sir, kailangan ko po pala umalis mamaya siguro mga apat na oras nang mas maaga kaysa po sa uwian. Mayroon akong pag-endorse na kailangan pong tapusin. Babalik naman po ako kagad!”
Tumango ang propesor. “Walang kaso! Sa lahat ng part-time na estudyante / kilalang tao na hinawakan ko, ikaw ang pinaka dedicated na mag-aral at makatapos ng school.”
Pasasalamatan na sana ni Kathryn ang propesor, ngunit naputol siya ng isang pakiramdam na para bang may mahinhin na pumipitik at pumipisil sa kanyang mga utong. Medyo natigilan siya, nagulantang sa naramdaman. Walang pagkakamali na para bang may aktwal na mga kamay ng tao ang lumalaro ngayon sa mga utong niya.
“Ah, never gets old talaga kapag naguguluhan na yung reaksyon nila.” Bagaman siya ay may seryosong mukha, si Quimson ay panloob na nakangiti sa kanyang utak.
Tumingin ulit si Quimson sa screen ng kanyang telepono. Ang litratong kuha niya lang kanina mayroong isang textbox sa ibaba nito kung saan siya nagta-type, “While her nipples are flicked, Kathryn will feel hands caressing her inner thighs.”
Kaagad pagkatapos niyang pindutin ang Enter, sa biglaang pagtingin ni Kathryn sa mga hita at paggiling ng katawan, alam ni Quimson na nararamdaman na nito eksakto kung ano ang na-type niya sa cellphone.
“Okay ka lang ba? Bakit ka parang hindi mapakali bigla? May masakit ba,” tanong ng propesor.
Lubos pa ding nalilito, natatakot, sinubukan ni Kathryn na sumagot sa normal na boses at pananalita, “Yep, okay lang po ako. Medyo matigas lang yung silya, ang sakit, pero okay lang po ako.”
Ang kakaibang nararandaman ni Kathryn sa kanyang katawan ay nagpatuloy sa susunod na ilang oras ng klase habang pinagsikapan niya na huwag mag-react at pumukaw ng attention sa pag-tiis niya dito sa tila bapanggagahasa sa buong katawan niya.
Sa loob ng maraming oras, para bang nararamdaman niya ang hindi mabilang na mga kamay na nakahawak sa kanyang buong katawan – hinahawakan kung saan man nalulugod ng mga hindi nakikitang kalaban. Lahat at sabay-sabay, ang kanyang mga utong ay kinukurot at binibilog, ang boobs ay pinipisil, ang mga hita at balakang ay hinihimas, ang kanyang clit ay dahan-dahang pinapaikot at nilalaro, at isang daliri ang dahan-dahan at urong-sulong na pumapasok-labas sa kanyang puke.
Patuloy siyang sumulyap sa kanyang mga damit nang ilang beses upang makita kung makikita niya ang anumang balangkas ng mga kamay na ini-aangat ang mga tela ng kanyang blusa at palda, ngunit wala. Ang damdamin ay naroroon, ngunit walang mga visual na indikasyon nitong ginagawa sa kanya.
Hindi niya alam kung ano ang mas masahol pa: ang posibilidad na siya ay nasasapian ng masasamang espiritu (para sa kakulangan ng isang mas mahusay na paliwanag na maisip niya) o na nagsisimula talaga siyang masarapan at malibugan sa nangyayari.
“Paano kung … ganito?” Si Quimson ay nagmamadali at palihim na nag-tap sa screen ng kanyang telepono: “A dick, the size of a typical big black African American’s, thrusts inside Kathryn’s pussy.”
Tila ba isang napakalaki, bahagyang masakit na sensasyon ng isang napakalaking ari ng lalaki na pumasok sa puki ni Kathryn ay nasapawan ang nararamdamang mga kamay na naglalaro sa kanyang katawan. Sa kabutihang-palad ang puki niya ay sapat na basa kaya dumulas ang titi at hindi gaanong masakit, ngunit ang lubos na lapad at kakapalan ng titi ay sobrang damang-dama pa din.
Ang hindi inaasahang pagpasok na ito ay hindi nakapagpigil sa katahimikan ni Kathryn. Siya, hindi maikakaila, ay napasigaw na para bang nasaktan pero nasarapan habang nakikipag-sex.
Ito ay isang napaka-distinct naingay na ginawa niya na nagpukaw sa mga mata ng kamag-aral para lahat ay tumingin. Alam ng mga lalaki na ito ay isang daing ng sekswal, hindi nila maipaliwag ang sanhi pero nagdulot ito ng pagtayo at pagtigas ng kanilang mga ari, habang may mga pantasya na dumaan sa kanilang mga imahinasyon. Sinusubukan din nilang tingnan at ipaliwanag kung ano ang nangyari para biglaang mag-react ng ganon si Kathryn. Ang mga babae naman ay medyo nahihiya at hindi mapalagay, dahil sa nangyayari sa kapwa nilang babae, lalong lalo na sa isang Kathryn Bernardo.
Si Quimson, tila ba isang walang awang demonyo, ay hindi nagbigay ng sandaling pahinga kay Kathryn. Tuloy lang siya sa pag tap sa cellphone niya.
Si Kathryn, pulang pula mula sa kahihiyan, at panganginig ng katawan sa takot na nawawalan na siya ng kontrol, ay hindi mapigilan ang patuloy na pag moan ng paulit-ulit. Kasabay nito ay ang ‘di mapigilang naaayong pag galaw ng kanyang katawan, umaalog at tumatalbog-talbog dahil sa pakiramdam na para bang may aktwal na malaking titi ang kumakantot sa puki niya habang siya ay nakaupo.
Sa kanyang mga kamag-aral at propesor, ang itsura ni Kathryn ay para bang kusang-loob niyang dina-dry hump ang upuan at tila ba sekswal na sayang-saya sa nararamdaman.
Ang mga lalaki ay naaaliw pero sobrang nalilito pa din, ang mga babae ay hiyang-hiya para kay Kathryn at kinilabutan, at ang propesor ay naiinis sa sobrang bastos at maling pag-uugali na ito ngunit gulat na gulat at nagtataka sa kung ano ang nagsasanhi para kay Kathryn, na sa ilang taon niyang kilala, ay palaging wasto at maayos ang pag-uugali at kinikilos.
Hindi maikakaila, kitang-kita sa mga mata ng tao na nasasarapan si Kathryn sa ano mang ginagawa niya. Napapakilos mag-isa ang kanyang katawan, labag man sa kanyang kalooban: hindi niya maiwasang mapakagat labi at tila ba parang naduduling ang mga mata sa labis na sarap-sakit-sekswal na nararamdaman.
Hindi na makontrol ni Kathryn ang kombinasyon ng takot, pagkalito, at labis na kasarapang nararamdaman niya, desperado at lunok-hiya ng sumigaw si Kathryn, “HINDI AKO ‘TO! HINDI AKO YUNG GUMAGALAW! HINDI KO ALAM ANO NANGYAYARI PERO PARANG ANG DAMING HUMAHAWAK SA KATAWAN KO AT PUMAPASOK SA- SA ANO KO! PARA KONG NA-RE-RAPE PERO HINDI KO MAKITA O MAINTINDIHAN O PAANO, PERO DAMANG-DAMA KO!”
Halos katawa-tawa, para bang isang malungkot na baluktot na biro, matapos niyang sabihin ang mga ito ay may isang mas nakaka-tindig balahibo na sensasyong naramdaman si Kathryn. Ito ang dahilan upang mahigpit niyang hawakan at pisilin ang mga solidong gilid ng kanyang arm-desk habang nararamdaman niya ang isang mabigat na presyong nabubo sa puki niya.
Aktwal na semilya, hindi lamang invisiblekagaya ng mga kamayo haka-haka/kathang-isip, ay agad na bumulwak mula sa kanyang puki at nabasa ang kanyang panty – kasabay nito ang kanyang mga hindi na mapigalang pag moan at lalo pang pag kagat ng lower lips – habang siya ay nilalabasan.
“Sir!” sigaw ng isang nababahalang babaeng estudyante. “Nasasapian po yata si Ate Kath!”
“Baka naman nag droga?” buntot ng isang lalaking estudyante. “Tapos ngayon kung ano-ano na nararamdaman?”
“Gago ka ba?” pag protesta ng katabi niyang lalaki. “Si Kathryn ‘yan, gunggong! Hindi yan nag gaganon!”
“Shocks, baka nga nasasapian siya!” pag suporta naman ng isa pang babae.
Ang propesor, karaniwang kalmado at kolektado ang isip, ngayon ay tila ba pinabayaan na siya ng kanyang talino, dahil sa sandaling ito ay hindi na makapagbigay ng isang makatuwirang paliwanag. Ang propesor ay dali-daling sumandal malapit kay Kathryn, hinawakan ng kanyang mga kamay ang ulo ng kawawang artista, at nag-umpisa siyang manalangin nang malakas, matatag na naniniwala na ang ilang masasamang espiritu ay sumasapi sa estudyante niya.
“Hindi ako sinasapian!” Tuloy sa protesta si Kathryn. Sa puntong ito, nanaig na ang takot at lito sa dating sarap niyang nararamdaman. “Pero, baka nga- hindi ko na alam!” May pag nginig na ngayon sa boses ni Kathryn. “ANO NANGYAYARI?!” sumigaw si Kathryn at bumuhos na ang luha sa sobrang takot at lito.
“Sir!” mayabang na tumayo si Quimson sa kinauupuan. “Tatawagin ko po si Sister Nel saka si Father!”
Tumango ang propesor, nakisali sa dasal ang mga kaklase habang nakapalibot kay Kathryn. Mabilisang lumabas ng classroom si Quimson.
Mayroong isang baluktot at nakaka-kilabot na demonyong ngiti ang pilit niyang sinusubukang itago, habang mabilis siyang patungo sa pinakamalapit na banyo ng mga lalaki. Pumasok siya sa isang stall, hinubad ang pantalon at brip, umupo sa toilet, at ipinagpatuloy ang kanyang pagpapahirap kay Kathryn.
Bagaman hindi na niya naririnig o nakikita ang pakikibaka ng masarap na artista, sapat na upang malaman ang mga utos sa telepono ay talagang nararamdaman ng kanyang biktima. Kailangan niyang iwanan ang natitirang gagawin sa kanyang imahinasyon, na tinatamasa ang pagdurusa ng dalaga.
Quimson. Dating biktima at kawawa, ngayon ay isa ng walang-puso at sadistang manyakis na may mahiwagang cellphone.
Balik sa silid aralan, lumakas pa lalo ang mga sigaw ni Kathryn nang maramdaman niyang pumasok ang pangalawang malaking ari sa kanyang pwet. Ang kakayahang bumuo ng mga salita ay kinuha mula sa kanya, dahil ang kanyang bibig ay sapilitang bumukas, ngumanga ng maluwang na para bang may isang higanteng ari ang sapilitang nagpupumasok para ipasubo sa kanya — habang ang dalawang tite sa puki at pwet ay walang tigil sa pagbayo.
“Gumagana!” sigaw ng isang babae. “GUYS, DASAL LANG! NAWAWALA YUNG DEMONYO, AYAN NAKANGANGA SI ATE KATH!”
“Gagi, oo nga, parang lumalabas yung demonyo sa katawan niya!” pag sang-ayon ng lalaki na kanina ay akalang nag-droga si Kathyn.
Ang luha at sakit ay bumalot kay Kathryn higit pa sa kasarapan na nararamdaman sa pagkantot sa tatlo niyang butas. Anim na minuto ang lumipas at muli na naman siyang nilabasan.
Nagkataon, sa oras na ito si Quimson ay nilabasan na din sa pagjajakol niya, habang iniisip ang nangyari kay Kathryn na para bang na gangrape siya.
Lumipas ang ilang minuto. Unti unting humupa ang gulo.
Bumagsak ang pawis na pawis na katawan ni Kathryn sa kanyang arm-chair, galak at nawala na ang mga kamay at tite na kumantot sa kanya.
Si Quimson naman ay naninigas. Ang mga mata niya ay malawak na nakabukas at tirik, nakatitig sa kisame at hindi maigalaw ang kanyang katawan, na para bang siya ay inaatake sa puso, nai-stroke, o inaatake ng seizure. Ang kanyang ulo ay parang winawasak sa sobrang sakit, habang tumutulo ang tamod galing sa kanyang tite at papunta sa toilet.
Sa kawalan ng kontrol sa kanyang katawan, naibagsak ni Quimson ang kanyang cellphone. Nalaglag ito sa sahig at ang screen nito ay nakaharap paitaas: ipinapakita ang larawan ni Kathryn na kinuha niya kanina kasama ang mahahabang linya ng mga teksto na pinagsusulat niya kanina.
Naramdaman ni Quimson na parang ang kanyang puso ay nalubog sa kanyang mga bayag, nang makita niyang bumukas ang stall ng pinto. Sa isang iglap ay napagtanto niya na nakalimutan niyang i-lock ang pintuan.
Bumulaga kay Quimson ang janitor ng school.
“Hala!” pagka-gulat ng janitor. Napatingin ito sa nakakabahalang mukha ni Quimson at sa kanyang matigas na titing may tamod, at pabalik na naman sa mukha ni Quimson. “Putang ina?” sigaw ng janitor, sa pagkalito at pagkagulat.
“Putang ina, anong ginagawa mo? Ano nangyayari sayo!?” mahinang sinampal ng janitor si Quimson sa mukha para ito ay magising at itigil kung ano man ang kagaguhan ginagawa nito, pero hindi maka-imik o likha ng kahit anong kilos at tunog si Quimson. Miski ang mga mata niya ay sumasakit at nanunuyo na dahil hindi man lang din niya ito maikurap o maigalaw.
“Naka shabu yata ang gago!” komento ng janitor sa sarili. Dito na niya napansin ang cellphone sa sahig. Napa-kunot noo siya ng maanig na tila pamilyar ang nasa screen.
Dinampot ng janitor ang cellphone, nakita ang litrato ni Kathryn Bernardo. Lalo siyang nagtaka at dali-daling binasa ang mga nakasulat. Lahat ito ay Ingles, dahil hindi nakaka-intindi ng ibang wika ang cellphone.
“Da peenis will pak Kathryn… her boobs are tached… she will sak the kak…” pabulong na binabasa ng janitor ang mga nakasulat habang nanlalaki ang kanyang mga mata sa nababasa.”Amputang inang manyakis na ito!” Umatras ang janitor, napagtantong pinag jakulan ni Quimson ang litrato ni Kathryn at tila ba isinulat pa nito ang mga pantasya niya.
“Putang inang to naka droga na, nambabastos pa ng babae! Putang inang ano ka, nilabasan ka ngayon tapos hindi ka na makagalaw! Ang putang inang batang ‘to, aba!” mabilis na pagsisigaw ng janitor. Lumapit ang janitor muli at hinubad ang ID ni Quimson.
Naobserbahan ng janitor ang ID ni Quimson: hinahanap ang pangalan at seksyon ng mag-aaral na ito. Sa isang iglap lang ay sumugod sa palabas ng banyo ang janitor at papasok sa silid aralan ni Quimson.
Nagulat ang janitor nang makita ang lahat na nagkakatipon sa paligid ni Kathryn, at ang mga tao sa loob ng aralan ay gulat na gulat din sa biglang pagbukas ng janitor sa pintuan.
“Eksyoos me po, mamser! Mawalang galang na po! Dito po ba yung Quimson? Ser, estudyante mo ba?” mariin na pag-tanong ng janitor.
Ang propesor, na hindi pa nakakabangon mula sa mga nakaraang kaganapan, ay kumurap ng dalawang beses at huminga nang malalim bago siya makasagot: “Opo, bakit po?”
Lumapit ang janitor sa karamihan. Tumingin sa kanya si Kathryn.
Ipinakita niya ang screen ng cellphone sa lahat. Bumagsak ang mga panga at nanlaki ang mga mata nang lahat ng makita ang katakut-takot na larawan ni Kathryn, halatang lihim na kinunan, kasama ang mga masasamang komento na isinulat ni Quimson.
Ang mga nagtatanong na isip at mga mata na nag-iimbestiga ay sumulyap mula sa screen ng telepono at sa pangkalahatang direksyon ng kung saan ang larawan ay mukhang kinunan.
“… ‘di ba … ‘di ba phone ni Quimson, ‘to?” pag bulong ng isang lalaki.
“Oo… tapos banda doon siya nakaupo, diba?” buntot ng isa.
Sama-sama, napagtanto nilang lahat: Lihim na kinunan ng larawan ni Quimson si Kathryn, at ang mga salitang nakita nilang nakasulat sa tabi ng mga larawan ay eksaktong naranasan ni Kathryn.
Nagsimulang sumakit ang ulo ni Kathryn. Nagsimulang umikot ang silid sa kanyang mga paningin. Isang buhawi ng saloobin ang mabilis na pumuno sa kanyang ulo. Mga katanungan. Galit. Sakit. Pagtataksil. Marami pang tanong. Hanggang sa hindi na niya ito kinaya at nahimatay siya.
Si Quimson, nag-iisa, natalo, at kinikilabutan sa nangyayari sa kanya, ay hindi pa rin makagalaw. Isa lamang ang naiisip at naaalala niya sa oras na ito.
Iyon ang pag-alaala ng mga salitang ipinabatid sa kanya ng misteryosong babaeng nagbigay sa kanya ng telepono: “Tandaan mo lang, ha, pwede mo itong gamitin sa papaanong paraan mo gusto. Pwede mong pakilusin ang tao sa litrato para ipagluto ka ng masarap na hapunan kahit ba ayaw niya ay hindi niya mapipigilan ang katawan niya. Kung kaaway mo, aba pwede mo siyang utusang magpasagasa sa tren! Kung… pangangailangang sekswal naman… pupwede ring maramdaman ng taong tipo mo ang anumang isulat mo. Lahat ng kagustuhan at hiling mo, kayang ibigay sa iyo ng cellphone na ito basta ba ay magagamit mo sa wasto at matalinong pamamaraan para maabot ang gusto mo.”
“Pero… ito lang ang banta ko: sa oras na maramdaman ng cellphone na nakuha mo na ang gusto mo, isang buong linggo ka nitong sisingilin. Hindi ka makakagalaw, hindi mo maipipikit ang mata mo, maninigas ang buong katawan mo, at bibiyakin ang ulo mo sa sobrang sakit — tuloy-tuloy ito sa isang linggo at walang kahit isang segundong pahinga. Isang linggong impyerno, kapalit ng panandalian mong ligaya. Siguro makaka survive ka, siguro hindi. Nasasayo na ‘yon.”